ยัยก้นครัวของนายมาเฟีย

ไร้สาระ 20+++

ณ ผับใหญ่ใจกลางเมืองที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องราตรีมากมาย

ภายในห้องวีไอพีของผับที่ตั้งอยู่ชั้นสามของผับนี้

กำลังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีอาชีพเป็นมาเฟียนั่งอารมณ์เสียขั้นสุดอยู่ภายในห้อง

พร้อมกับมีลูกน้องคนสนิทกำลังทำหน้าที่รายงานข่าวให้ฟัง

"ใครมันคิดเรื่องบ้าๆ พวกนี้วะ"

เมื่อฟังข่าวที่ลูกน้องรายงานจนจบ แก้วเหล้าที่ถืออยู่ในมือตรงก้นแก้วเต็มไปด้วยเหล้านอกชั้นดีก็ถูกปาไปอัดกับผนังของห้องจนแตกละเอียด

เศษแก้วกระจายเกลื่อนพื้น ทิ้งความแหลมคมไปทั่วบริเวณ

แต่นั้นก็ไม่น่ากลัวเท่ากับสายตาของชายหนุ่มผู้ซึ่งทำมันแตก

แววตาของเขากำลังเต็มไปด้วยความโกรธที่ลุกเป็นไฟพร้อมจะเผาใครก็ได้ให้ตาย

"มันเป็นความน่าเชื่อถือทางธุรกิจครับ"

ผู้เป็นลูกน้องยังคงยืนนิ่งเพื่อรายงานข่าวที่ได้มาให้จบ

ทำตามหน้าที่ของตัวเอง เพราะถ้าทำหน้าที่ของตัวเองไม่สำเร็จนั่นแหละคือเรื่องน่ากลัว

ด้วยผู้เป็นเจ้านายของเขาพร้อมที่จะฆ่าลูกน้องที่ละเลยหน้าที่ของตัวเองได้ทุกเมื่อ โดยไม่มีข้อยกเว้น

"ไร้สาระ"

มือหน้าของมาเฟียหนุ่มที่กำลังเดือดดาลไปด้วยความโกรธหยิบเอาบุหรี่ที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาจุดสูบ

ก่อนจะอัดควันพิษเข้าปอดไปชุดใหญ่ และพ่นออกมาสู่ด้านนอก ควันขาวที่เต็มไปด้วยพิษร้ายคละคลุ้งไปทั่วห้อง

เขาพยายามดับอารมณ์เดือดพล่านในตัวลงเพื่อจะได้คิดหาทางออกต่อไป

ด้วยการค้าอาวุธเถื่อนและสินค้าผิดกฎหมายอื่นๆ ของเขามันกำลังมีปัญหา

ลูกค้าที่ควรจะซื้อของกับเขากลับปฏิเสธที่จะซื้อขายด้วย

เพราะเหตุผลไร้สาระที่ว่าเขาไม่มีทายาทสืบทอดกิจการ

สำหรับเขาเรื่องทายาทบ้าบอนั้นมันฟังดูไร้สาระมาก

เขาไม่จำเป็นต้องมีทายาทอะไรนั้นหรอก เพราะถ้าเขาตายทุกอย่างก็จบ

การซื้อขายสิ่งผิดกฎหมายก็ถือว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

ลูกค้าจะไปหาซื้อกับมาเฟียคนไหนก็ได้ ตามสะดวกเลย

ไม่เห็นถึงความจำเป็นเลยว่าจะต้องมีทายาทเพื่อให้ธุรกิจนี้มันยืดยาวมั่นคงไม่รู้จบ

วิณณ์ยังคงดับอารมณ์ร้อยภายในตัวไม่ได้

เขายังคงเดือดดาลอยู่แม้จะอัดบุหรี่ไปสองสามม้วนแล้วก็ตาม

ก็มันน่าโมโหจริงๆ เขาอุตส่าห์เตรียมของพร้อมขาย แต่ลูกค้าดันไม่ซื้อ

เสียทั้งเวลาไม่ว่า  เสียหน้ามาเฟียใหญ่อย่างเขาหมดอีก

จะจัดการกับลูกค้าพวกนั้นให้ตายกันให้หมดก็ไม่ได้ เพราะมันจะกระทบต่อธุรกิจของเขา คนพวกนั้นมักมีพวกมาเฟียต่างชายรายใหญ่หนุนหลังอยู่  

มือหนาโบกไล่ลูกน้องออกจากห้องไปก่อนที่เขาจะฆ่าใครตาย

แล้วเรียกเอาหญิงสาวสวยที่มีหน้าที่บำเรอความใคร่ให้เข้ามาแทนที่

หวังจะดับอารมณ์ที่อยู่ภายในตัวให้มอดลงด้วยไฟราคะ

"วันนี้ดูคุณอารมณ์ไม่ค่อยดีนะคะ"

สาวสวยในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำเดินนวยนาดอวดสัดส่วนสวยงามของเรือนร่างเข้ามาภายในห้องวีไอพี

หย่อนก้นนั่งลงบนตักแกร่งของมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางเย้ายวนใจ

ความกลัวเข้าเกาะกินหัวใจอย่างลึกๆ ด้วยสายตาของมาเฟียหนุ่มเหมือนกำลังแผดเผาให้เธอมอดไหม้และตายตรงหน้าเขา

มาบริการเขาอยู่บ่อยครั้งแต่ไม่เคยเจอเขามีอาการเดือดดาลจนทะลุออกมาทางสายตาแบบนี้มากก่อนเลย

"พูดมากจริงว่ะ"

มือหนาของมาเฟียหนุ่มจับหญิงสาวเหวี่ยงออกจากตักของเขาไป

สายตาคมจ้องมองตามร่างบอบบางอย่างดุดันราวกับจะฉีกร่างกายเธอออกเป็นชิ้นๆ

จะกล้าดีมากไปแล้วที่มาวุ่นวายกับอารมณ์ของเขา

"ขอโทษค่ะ"

หญิงสาวที่ลงไปนอนกองกับพื้นรีบคลานเข่ากลับเข้ามาหาเขา

สลัดทิ้งความเจ็บปวดที่ถูกเหวี่ยงจนร่างบอบบางล้มกระแทกลงไปบนพื้น

"หน้าที่ของเธอคือทำให้ฉันพอใจ"

มือหนาของเขาจับปลายคางมนของเธออย่างแรงเพื่อยกใบหน้าสวยให้เชิดขึ้นมาสบตากับเขา

ตอกย้ำหน้าที่บำเรอความใคร่ของเธอให้ชัดเจนเข้าไปในหู เพื่อให้เธอรู้หน้าที่ของตัวเองไม่ใช่มาวุ่นวายเหมือนก่อนหน้านี้

อันที่จริงเขาเริ่มจะไม่ถูกใจเธอแล้วสักเท่าไหร่

เขาอยากจะไล่เธออกไปให้พ้น แต่เพราะขี้เกียจเสียเวลาต้องรอหญิงสาวคนใหม่เลยลองพยายามอดทนดูทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของเขา

"ได้เลยค่ะ"

หญิงสาวที่กลัวจะอดเงินค่าจ้างก้อนงามและอิทธิพลในวงการของอาชีพที่เธอทำอยู่รีบขยับตัวเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขา

สองมือบางเอื้อมไปปลดเข็มขัดและต่อด้วยปละตะขอและซิปกางเกงของเขาออก

งั้นเอาความใหญ่โตของเขาที่ยังไม่แข็งตัวเลยแต่ใหญ่โตเกินมือเธอไปมากออกมา

เธอไม่ชอบความใหญ่โตนี่ของเขาสักเท่าไหร่เพราะมันคับปากมากเวลาทำรักให้เขา

แต่ยอมจะทำทุกอย่างให้เขาเพื่อแลกเงินก้อนโต และการที่ใครๆ ในวงการนางแบบก็ต้องก้มหัวให้กับเธอเพราะเธอคือผู้หญิงที่ขึ้นเตียงกับเขาผู้เป็นมาเฟียใหญ่ที่มีอิทธิพลล้นมือ

ถึงจะดูเป็นผู้หญิงไม่มีราคาแค่ใครๆ ก็ต้องกลัวและยอมเธอเพราะต่างกลัวในตัวมาเฟียคนนี้กันทั้งนั้น

ว่ากันปากต่อปากว่า เขานั้นจะฆ่าใครทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าไม่พึงพอใจในตัวคนคนนั้น อย่างไร้ซึ่งความผิดเพราะไม่มีใครกล้าเอาความผิดจากเขา มีแต่จะกลัวกันอย่างหัวหด

หรือถ้าไม่ฆ่าเขาก็จะจับคนคนนั้นไปทรมานอย่างแสนสาหัสจนถึงกับต้องร้องขอความตาย

เขามันยิ่งกว่าพญามัจจุราชเลยแหละ เพราะอย่างนี้ใครๆ ก็ต่างกลัวเขา

มาเฟียหนุ่มนั่งเอนกายไปกับโซฟาหนังสีดำในท่าทางที่น่าสบายใจ

หวังว่าจะได้ผ่อนคลาย ผ่อนอารมณ์ให้ดีขึ้นก่อนจะเข้านอนหลับพักผ่อนในช่วงใกล้เช้าของวันนี้อย่างที่ควรจะเป็น ด้วยคืนนี้ทั้งคืนที่เขาต้องทำงานเขาเจอกับปัญหาไร้สาระมามากพอแล้ว

"อืม"

สองมือบางประคองพวงสวรรค์ของเขาที่เริ่มตั้งตัวแข็งสู้กับอากาศ

ริมฝีปากหนาเริ่มเข้าทักทายส่วนที่ยาวที่สุดอย่างรู้หน้าที่

ท่อนเอ็นยักษ์ของเขาเริ่มก่อตัวแข็งตามสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นๆ ของเธอ

ชายหนุ่มเริ่มหลับตาลงเพื่อรอรับอารมณ์สวาทที่เธอจะส่งมา

"อืม"

ริมฝีปากบางกลืนกินท่อนเอ็นยักษ์ของเขาเข้าไปในโพรงปากของเธอ

ความยาวเกินมาตรฐานของเขาโดนเข้ากับลำคอด้านในของเธอ

หญิงสาวรีบดึงริมฝีปากออกและสำลักหน้าดำหน้าแดงด้วยความทรมานอยู่ตรงหน้าเขา

"ทำได้แค่นี้เองเหรอวะ"

ดวงตาคมของชายหนุ่มเปิดลืมขึ้นด้วยความโมโหที่ทุกอย่างมันหยุดลงอย่างกะทันหัน เสียงหนาตวาดใส่หญิงสาวดังลั่นห้อง

"อืม"

หญิงสาวที่กลัวจะอดค่าตอบแทนจากการได้ขึ้นเตียงกับเขารีบกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง

ท่อนเอ็นยักษ์ที่ยังแข็งตัวอยู่ถูกป้อนใส่ปากของเธออีกครั้ง

"ออกไป"

แต่เขากลับไปไล่เธอเสียงดังลั่นด้วยความอดทนในตัวที่แทบจะไม่มีมันหมดลงแล้ว

เขาไม่ต้องการผู้หญิงที่ไม่อาจสนองความต้องการของเขาได้อีกแล้ว

หญิงสาวรู้ตัวดีว่าไม่อาจฝืนอยู่ต่อภายในห้องนี่ได้ก็รีบออกไป

เขาไล่เธอได้ขนาดนี้ถ้าขืนเธอหน้าด้านอยู่ต่อได้ถูกเขาฆ่าตายแน่

ยอมไปอย่างไม่ได้อะไร แล้วค่อยหาโอกาสมาบำเรอเขาใหม่ในรอบหน้าจะดีกว่า

"ไม่ต้องตามมา"

มาเฟียหนุ่มรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนเดิมแล้วลุกเดินออกจากห้องไป

เขาหยิบเอากุญแจรถหรูคันคู่ใจติดมือออกมาด้วย

โดยสั่งไม่ให้ลูกน้องตามมาเพราะอยากมีเวลาส่วนตัว

มันก็ไม่ใช่อยากมีเวลาส่วนตัวอะไรมากมายนักหรอกเพียงแต่อยากให้อารมณ์เย็นลง จะได้นอนหลับลงได้บ้างหลังจากที่เขาเครียดเรื่องงานจนนอนไม่หลับมาสักระยะหนึ่งได้แล้ว

"ครับ"

บรรดาลูกน้องเห็นว่าผู้เป็นเจ้านายอารมณ์ไม่ดีก็เลยไม่มีใครกล้าตามไปสักคน

ถึงใจจะห่วงเจ้านายกันมากแต่ก็ไม่กล้าตามไป ด้วยใครขัดคำสั่งอาจมีโทษสถานหนักได้