"คุณให้หนูช่วยอะไรไหม หนูทำแผลเป็นนะ"
หญิงสาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามชายหนุ่มไปจนถึงห้องนอนของเขา
เธอถึงช้ากว่าเขา แต่ก็ยังทันที่จะตามเขาเข้ามาในห้องได้
ด้วยเขาขายาวเธอขาสั้นกว่ามาก การเดินของเขาหนึ่งก้าวเท่ากับเธอต้องก้าวถึงสามก้าว
นั้นคนหรือว่านกกระยางก็ไม่รู้ขายาวชะมัดเลย
"ไปให้พ้น"
เขาหันหลังกลับมาไล่เธอ โดยที่สองมือยังคงกุมเข้าหากันอยู่
ใบหน้าเขาเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่าในแววตากลับมีแต่ความโกรธจ้องมองมาที่เธอ
เพียงจันทร์ไม่ได้สนใจสายตาของเขาและแทบไม่รู้เลยว่าเขามองเธอแบบไหน
ด้วยเธอเอาแต่ก้มหน้าจ้องมองไปยังมือของเขาที่บาดเจ็บเพราะน้ำร้อนนั้น
"คุณมาทางนี้เลย มาทายาสีฟันให้แผลเย็นขึ้นก่อนเลย"
เธอรีบเดินเข้าไปดึงแขนเขาเพื่อหวังพาพ่อคนตัวสูงเข้าไปจัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
ขืนปล่อยเอาไว้นานมีหวังเนื้อของเขาได้หลุดออกมาเพราะมันสุกที่โดนน้ำร้อนลวกแน่ๆ
"นี่เธอปล่อยฉันนะ"
