ออสตินรีบสวมใส่เสื้อผ้าทันที แล้วเร่งฝีเท้าเดินออกไปด้านหน้าห้อง เห็นเอลลี่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นข้างในนั้น
มือทั้งสองข้างของออสตินจับบนบ่าบางของเอลลี่เบาๆ พลางโน้มใบหน้าฝังจมูกโด่งลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่
เอลลี่หันมาส่งยิ้มหวานให้ออสติน รอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอทำให้เขาแทบละลาย หัวใจพองโต
"รีบออกมาทำไม?"
ออสตินถามเพราะความสงสัย ที่อยู่ๆ เอลลี่ก็รีบสวมใส่เสื้อผ้าอย่างไม่รอช้า
"ก็เอลลี่ทำงานเสร็จแล้วนี่คะ"
"เมื่อกี้ได้ค่าตัวไหม....หรือเอาไปรวมกับค่าผูกปิ่นโตรายเดือน?"
น้ำเสียงใสซื่อ ดวงตากลมโตของคนนัยน์ตาสีดำนิลจ้องมองเขาอย่างรอคำตอบด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธออยากรู้สถานะที่ชัดเจน ไม่อยากให้มันคลุมเครือแบบนี้ เธอจะได้เตรียมตัวเตรียมใจถูก
ออสตินรับรู้ได้ทันที ที่เมื่อกี้บอกกับเธอว่า นี่เธอก็ทำงานอยู่ไง มันคงทำให้เอลลี่ดึงสติกลับมาได้ว่าเธออยู่ในฐา
