บำเรอรักทัณฑ์มาร

ตอนที่ 4 (2)

ทางด้านจังหวัดเชียงราย

บนเตียงนอนขนาดกว้างมีสองหนุ่มสาวนอนทอดกายกกกอดกันเนิ่นนานจนฝ่ายชายเคลิ้มหลับเป็นที่เรียบร้อยเหลือเพียงฝ่ายหญิงเท่านั้นที่ยังคงนอนลืมตาค้างอยู่อย่างนั้นเพราะข่มมันให้หลับไม่ลง หล่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเข้าสู่แอพพลิเคชั่นไลน์เห็นมีแจ้งเตือนสำคัญเข้าจึงหันมองหน้าคุณพล นักธุรกิจคนดังของจังหวัดเจ้าพ่อค้าไม้สักก่อนหล่อนจะขยับกายลงจากเตียงไปอ่านการแจ้งเตือนดังกล่าว วิชุดากวาดสายตาอ่านข้อความจากสายในบ้านเตชะธรรมรงค์ของตนอีกครั้งก็รู้ได้ว่าเพลิงกัลป์พานังเมียจอมปลอมนั่นไปฮันนีมูน มือบอบบางสั่นสะท้านกำรอบโทรศัพท์แน่นเจ็บใจที่ตัวเองพลาดปล่อยเพลิงกัลป์ให้หลุดมือไปได้

“คุณไม่มีวันหนีไม่มีวันลืมความรักของเราได้หรอกนะเพลิง แต่ถึงคุณลืมวิก็จะทำทุกวิถีทางให้คุณจำได้ว่าก่อนหน้านี้เราสองคนเคยรักกันมากแค่ไหน!” น้ำตาหล่อนเอ่อคลอเนื้อตัวสั่นสะท้านตามแรงสะอื้น ยกมือขึ้นกอดร่างกายตัวเองด้วยความเสียใจที่ต้องมาตกที่นั่งลำบากกลายมาเป็นนางบำเรอของนักธุรกิจคนดังที่รวยไม่ได้เสี้ยวเพลิงกัลป์เลยสักนิด!

กลับมาสู่ภูเก็ต

เสียงฝีเท้าหนักเดินตามหลังมาวารยาไม่อยากได้ยินรีบเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงทันทีมีหลับตาแน่นไม่ให้เขารบกวน เกลียดนักเชียวผู้ชายเห็นแก่ตัวไม่มีความรักครอบครัวเลยสักนิดแล้วอยากนี้จะให้หล่อนอยากมีลูกกับเขาได้ยังไงหากรู้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งเขาต้องไปมีผู้หญิงคนอื่น

‘เมียเขานี่ไม่ทันไรก็ขี้น้อยใจซะแล้ว’

เพลิงกัลป์ส่ายหน้าช้ายกมือเท้าสะเอวมองหล่อนก่อนตัดใจบอกลา “เอาเถอะ อยากนอนก็นอนพักซะเถอะไว้ตอนเย็นฉันจะมาปลุกไปดินเนอร์ข้างนอก”

วารยาลืมตาขึ้นมองเพียงเสี้ยววินาทีก็ขยับกายหันหลังให้เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว อยากจะไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนก็เชิญ หล่อนหลับตาลงแล้วก็เคลิ้มหลับไปจริงๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของสามีอีกแล้ว อะไรกัน ทำไมเขาชอบมานอนกอดหล่อนนัก?

มือบอบบางเกือบจะผลักเขาออกอยู่แล้วหากเสียงโทรศัพท์ของเขาไม่ดังขึ้นซะก่อน

วารยาก็เป็นเหมือนผู้หญิงบางคนที่อยากรู้ว่าใครโทรมาหาสามีในวันหยุดแบบนี้จึงแอบเอื้อมมือไปหยิบมาพอเห็นเป็นเบอร์แฟนเก่าเขาเท่านั้นหล่อนก็กดตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องใส่ทันที

“เชิญป้ายหน้าเถอะย่ะป้ายนี้ฉันจองแล้ว” หล่อนแลบลิ้นใส่ก่อนจะแกล้งวางมันลงบนพื้นข้างเตียงนอนให้เขาหาไม่เจอก่อนจะแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่นนอนแล้วปลุกสามี

“คุณเพลิงตื่นเถอะค่ะเย็นมากแล้ว”

“หืม?” เพลิงกัลป์ลืมตาขึ้นมามองคนในอ้อมแขนก่อนจะประคองศีรษะภรรยาให้หนุนหมอนก่อนดึงแขนกลับมาเหยียดกายไล่ความเมื่อยขบ มองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่ามืดแล้วท่าทางว่าการหลับยาวครั้งนี้จะทำให้เขาเสียแผนในการดินเนอร์กระมัง

ลุกขึ้นเอนหลังพิงหัวเตียงมองภรรยาขี้เซาที่ซบหน้าแนบหมอน อดเอ็นดูไม่ได้เลยเอื้อมมือไปดึงแก้มหล่อนให้ยืดออกสุดๆ จนหล่อนต้องปัดมือเขาออก

“ฮื่อ! อย่าแกล้งวาสิคะ ไหนว่าจะพาวาไปกินข้าวข้างนอกแล้วไหนว่าจะปลุกวาแต่ไหงกลับเป็นวาซะเองที่ต้องเป็นฝ่ายปลุกคุณซะเอง”

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเผลอหลับ หิวแล้วอะวาเราสั่งมากินในห้องดีกว่าเนอะขี้เกียจลงไปข้างล่าง” แค่พูดเปรยๆ เท่านั้นนั่นไม่ใช่คำถาม

วารยารู้ดีเลยปล่อยเลยตามเลยให้สามีไปยังโทรศัพท์ของทางโรงแรมเพื่อติดต่อกับร้านอาหารในโรงแรม นัยน์ตาคู่หวานมองแผ่นหลังกำยำสลับกับโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาที่ถูกทิ้งอยู่ใต้เตียง

“วาเห็นโทรศัพท์ของฉันไหมว่าจะโทรหาคุณแม่รายงานความเป็นอยู่ของเราสักหน่อย”

“ไม่เห็นค่ะ” วารยาปฏิเสธหน้าตาย

“คุณเพลิงใช้เครื่องวาโทรไปหาท่านก็ได้นะคะวาไม่คิดเงินหรอกค่ะ” ก่อนยื่นโทรศัพท์ให้ก็ไม่วายเหน็บสามี

เขาเดินมารับแต่ก็มีแจกมะเหงกให้ก่อนมื้ออาหารจนต้องยกมือขึ้นลูบหน้าผากปอยๆ

“อุ๊ย!”

“ขอบใจมากนะที่รักที่ไม่คิดเงินกับสามีตัวเอง” ประชดแล้วนั่งลงข้างภรรยาโทรออกหามารดาเพื่อรายงานความเป็นอยู่ของตัวเองตามความเคยชิน

บอกตามตรงเลยว่าการมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนทำให้อัตราความคิดถึงวิชุดาน้อยลงมาก ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งเขาอาจรักวารยาก็เป็นไปได้...

สองสามีภรรยาดินเนอร์ใต้แสงนีออนในห้องสวีตสุดหรูด้วยอาหารเลิศรสที่ผ่านกาเลือกสรรจากเพลิงกัลป์

คงจะโรแมนติกกว่านี้มากถ้าสองคนจะมองหน้ากันสักนิดไม่ได้ต่างฝ่ายต้องก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจจะหาหัวข้อบทสนทนาใดๆ มาชวนคุย

เพลิงกัลป์เคี้ยวอาหารในปากขณะทอดสายตามองภรรยาดื่มไวน์หมดรวดเดียวเป็นแก้วที่สอง

“เดี๋ยวก็เมาหรอกวา”

“เมาได้ยังไงคะนี่มันน้ำผลไม้ไม่ใช่แอลกอฮอร์สักหน่อยอย่ามาหลอกวาซะให้ยาก”

เถียงสามีแล้วรินไวน์ให้ตัวเองเป็นแก้วที่สามโดยหล่อนแทบจะดื่มแทนน้ำเปล่าเลยก็ว่าได้ อาหารมื้อนี้อร่อยถูกปากแถมยังได้ดื่มไวน์รสเลิศที่แค่เห็นป้ายยี่ห้อหล่อนก็แทบตาถลนเพราะมันแพงมาก เน้นย้ำคำว่า ‘มาก’ ให้รู้ว่าหากมื้อนี้ไม่ใช่สามีเลี้ยงหล่อนคงไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองไวน์ยี่ห้อนี้อย่างแน่นอน

“ตามสบาย แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”

อมยิ้มมุมปากมองภรรยาตัวเองเพลินๆ ได้เห็นหล่อนในมุมขบขันที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะช่วงที่เขาคบกับวิชุดาเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับวารยามากนัก แค่เจอหน้ากันเกือบทุกวันพอผ่านๆ สายตาไม่ได้สนใจอะไร หล่อนทำงานกับเขาทว่าอยู่แผนกบัญชีเลยได้เจอกันบ้างพอประปราย

เขากินอิ่มแล้วหยิบแก้วน้ำเปล่ามาดื่มปิดท้ายแล้วนั่งมองภรรยาดื่มไวน์เพลินๆ

“ให้ดื่มแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้ายนะวา หลังเธอเริ่มเอียงแล้วรู้ตัวไหม”

“ค่า คุณสามีสุดที่รัก”

“เมาจนได้”

เพลิงกัลป์ส่ายศีรษะช้าๆ แย่งแก้วไวน์จากมือภรรยามาดื่มซะเองจนหมดแก้วได้ยินเสียงครางประท้วงก็ทำเมินใส่แล้วพาหล่อนไปนั่งรอบนโซฟาขณะที่พนักงานเข้ามาเก็บโต๊ะอาหารให้ค่าจ้างกับทิปค่อนข้างหนักตามประสาคนมีเงิน รอกระทั่งออกไปทุกคนแล้วถึงกลับมาหาภรรยาที่บัดนี้นอนหลับปุ๋ยไปแล้ว

“ตื่นก่อนวา ต้องไปอาบน้ำก่อนค่อยมานอนต่อนะ” ชายหนุ่มเขย่าต้นแขนภรรยาสาวติดต่อกันร่วมหนึ่งนาที

“อืม... ไม่เอาค่ะ”