ตอนที่ 7
1856 Words
ทางด้านคัฟเค้กที่มาเรียนก่อนเวลาเพราะพี่เจราลขับมาส่ง ก่อนจะไปเก็บของมาอยู่กับเธอทั้งที่เราพึ่งจะคบกันไม่นานเอง เธอไม่รู้ว่าอยู่เขาเพราะรักหรือเพราะติดใจกันแน่
“ยังไม่ถึงเวลาเลยแก” ติน่าบ่นเบาๆ
“เออ ไปนั่งอ่อยตรงนั้นดีกว่า” เธอชี้ไปทางโต๊ะที่ว่าง
“มีแต่วิศวะแถวนั้น แกจะไปทำไม?” นิต้าบ่นเบาๆแล้วมองรุ่นพี่หล่อๆที่ไม่รู้ว่ามีใครโสดบ้าง
เธอก็มานั่งตามปรกตินั่นแหละไม่ได้ตั้งใจจะแอบมองใครเลยจริงๆ แต่วันนี้มันพิเศษคือมีรุ่นพี่งานดีมากตั้งสามคนแหนะ เห็นแบบนี้แล้วอยากมัดรวมห่อกลับคอนโดจริงๆ
ทำไมเธอแรดมากขนาดนี้เนี่ย
แต่หล่อมากจริงๆ
“เดี๋ยวจะฟ้องผัวแก!”
“แค่อาหารตาป่ะไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”
“แล้วแกชอบคนไหนอะ?”
“ทั้งหมดเลยแก งื้อ…งานดีเกินไปแล้ว!”
“แรด!”
“โห่...นี่แกดูดินิต้าหล่อขนาดนี้ฉันจะเลือกได้ไงเล่า”
“คงจะสาวเยอะแน่ๆเลย แกอยากมีเรื่องเพิ่มรึไง!”
“งั้น…ไปเถอะถึงเวลาเรียนแล้ว” แค่กิ๊กพี่เจราลคนเดียวยังต้องรับมือเกือบทุกวันแทบไม่ไหวเลย แล้วถ้ามีสาวๆของรุ่นพี่สุดหล่ออีกคงไม่ต้องเรียนกันพอดี แต่ถึงอย่างนั้นก็เสียดายเหมือนกันนะ ทำไมเราไม่เจอกันเร็วๆจะได้ตามจีบ
กลับไปบอกเลิกพี่เจราลดีไหมเนี่ย
เธอเข้ามาในห้องเรียนก่อนอาจารย์เข้ามาเลยนั่งเล่นโทรศัพท์ไปมาพลางๆ พี่เจราลไม่ไลน์มาหาเลยนะวันนี้ แต่ก็ดีจะได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง เธอจะได้อ่อยรุ่นพี่ได้อย่างถนัดหน่อย
“แกดูนั่นดิ หู้ย...น้ำลายฉันจะหก!” มองไปที่หน้าต่างแล้วเห็นรุ่นพี่กลุ่มเดิม แต่มองมุมนี้มันอ่อนระทวยยังไงไม่รู้สิ
“ฟังอาจารย์ด้วย มัวแต่ส่องผู้ชายอยู่นั้นแหละ!”
“นิต้า…ฉันชอบเขา” คิดดูสิถ้าได้รุ่นพี่งานดีขนาดนี้จะฟินแตกขนาดไหนนะ สูงขาวหล่อตี้ขนาดนี้ต้องแซ่บมากแน่เลย ถ้าเธอได้นะจะควงเดินโชว์ทั้งคณะเลย แต่ว่า…
‘ถ้ามีกิ๊กเตรียมจมเตียงตายแน่คัฟเค้ก’
โอ้วไม่นะ! ถ้าพี่เจราลรู้ต้องแย่แน่เลย เฮ้อ…แค่คิดก็มีความสุขแต่ก็มีได้ไม่สุดนี่สิ ถ้าจะให้สุขสุดๆต้องได้ควงด้วย
“แก…คัฟเค้ก!”
“ห่ะๆ ว่าไงนิต้า!?”
“เหม่อไรว่ะ คนอื่นเขากลับกันหมดแล้ว!”
“อ้าวเหรอ?” เธอมองไปรอบๆด้วยความมึนงง คนอื่นไปหมดแล้วเหลือแค่เธอกับนิต้า นี่เธอมโนจนเป็นขนาดนี้เลยเหรอ!
“ไปเถอะแก เดี๋ยวฉันเลี้ยงน้ำเอง”
“ไปสิ แล้วนี่พี่เจราลมารับป่ะ?”
“มารับสิ” ชักจะเบื่อแล้วสิที่ต้องมีคนคุมแบบนี้
เธอเดินไปซื้อน้ำกับขนมมาเลี้ยงเพื่อนที่อุตส่าห์ดึงสติ แต่ควรจะทำยังไงดีนะถึงจะอ่อยได้โดยที่พี่เจราลไม่รู้
“ว๊าย!!”
“น้องเป็นไรรึเปล่าครับ?”
“โอ๊ย!! เจ็บขาค่ะสงสัยข้อเท้าพลิก ถ้าไม่ว่าอะไรช่วยประคองไปตรงนั้นได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ พี่ชื่อโฟมนะ”
“ขอบคุณนะคะพี่โฟม” จำเป็นต้องยิ้มละลายใจขนาดนี้ไหมเนี่ย รุ่นพี่วิศวะที่แอบมองตั้งนานวิ่งมาชนแบบนี้เรียกว่าพรหมลิขิตได้ไหมนะ นิ่งไว้คัฟเค้กเดี๋ยวเขาจะรู้ว่าแอบปลื้มอยู่ พี่โฟมประคองเธอไปหานิต้าที่นั่งรออยู่ ตัวหอมจังเลยพ่อคุณ ได้สักทีจะตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆทุกวิชาเลย ความจริงขาก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแต่ว่าโอกาสดีขนาดนี้ปล่อยผ่านได้ไงกัน
“น้องชื่ออะไรครับ พี่ว่าคุ้นๆนะ”
“คัฟเค้กค่ะ” ไม่คุ้นได้ไงเล่าตอนเที่ยงเธอไปนั่งอ่อยตั้งนานแหนะ แถมตอนเรียนก็แอบมองตลอดด้วย
“คัฟเค้กเป็นอะไร!?” นิต้ารีบช่วยประคองเพื่อนด้วยความตกใจมาก แล้วรุ่นพี่คนนี้ก็อยู่ในแก็งที่เราแอบมองกันด้วย
“คือ…ขาฉันเจ็บน่ะ” เธอตอบให้เนียนที่สุด
“ขาเจ็บ?” ขอมองบนใส่คนตอแหลได้ไหมห่ะ ติน่าประคองเพื่อนแล้วทำเนียนเหมือนว่าไม่รู้อะไร
“ขอบคุณค่ะ พี่นั่งกับพวกหนูระหว่างรอเพื่อนได้นะคะ”
“ไม่ดีกว่าครับ เพื่อนพี่น่าจะมาแล้ว”
“ค่ะพี่โฟม” เธอได้แค่มองตามตาละห้อยเลย รุ่นพี่เดินออกไปหาเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลมาก แต่เอาเถอะอย่างน้อยก็รู้จักชื่อแล้ว ในอนาคตเราอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้
“อ่อยเก่งนะแก”
“เปล่า! เมื่อกี้แข้งขามันอ่อนแรงจนเดินไปไหวอ่ะแก”
“แล้วพี่เขาโสดป่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ช่างเถอะฉันชอบก็พอ” ก็แค่ชอบไง…ชอบมากด้วย! แต่ทำอะไรไม่ได้หรอกเพราะหน้าผัวลอยมาทันทีพร้อมกับคำขู่ที่น่ากลัวจริงๆ
“พอดีฉันโสด ฉันจะเสียสละกินรุ่นพี่แทนแกเองคัฟเค้ก”
“นิต้า!!” เธออยากโสดเหมือนกันนะ
“แกว่าฉันจะเอาพี่เจราลอยู่ป่ะ?” อยู่ๆก็คิดถึงเขาขึ้นมา
“ไม่รู้ว่ะ แล้วพี่เจราลจะเอาแกอยู่รึเปล่าแรดขนาดนี้”
“อีนิต้ากูเพื่อนมึงนะ!!” วันนี้นิต้ามันด่ากี่ครั้งแล้วเนี่ย
“หรือจะเถียง?” ถ้าไม่แรดจริงเราคบกันไม่ได้หรอก
“ก็แรดจริงๆไง ฉันรู้ตัวดีแต่ห้ามตัวเองไม่ได้นี่” บางทีก็อยากเรียบร้อยเหมือนยัยแอมนะ แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้
“กลุ่มพี่โฟมนั่งตรงนั้น”
“ฉันจองพี่โฟม ที่เหลือยกให้แกหมดเลย”
“โอเค แต่แกมีผัวแล้วนะ”
“เต๊าะเล่นๆผัวไม่รู้หรอก”
“เลวว่ะ”
“อย่าชมบ่อยดินิต้า นี่เพื่อนนะเว้ย!”
“เขามองฉัน นิต้าแกดูสิ” เธอแอบมองอยู่แล้วเหมือนเขาจะรู้ตัวเลยมองกลับมา บังเอิญสบตาแบบนี้ก็เขินหน้าแดงเลยสิ
“ฉันจะอ่อยเพิ่มขึ้นดีป่ะเผื่อว่า…”
“แรด!!”
“พี่เจราล!! ม…มาตอนไหนคะหนูไม่เห็นรู้เลย” ฉิบหายแล้วผัวมา พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย
“พี่มาตั้งนานแล้ว เมื่อกี้จะอ่อยใครนะ?”
“เปล๊า!!”
“ร่านขนาดนี้ต้องเจอเซ็กซ์บำบัด!”
เธอตายแน่เลย
โดนเอาจนพรุนแน่นอนเล่นหื่นขนาดนี้
พี่เจราลแทบจะโยนเธอเข้าไปในรถของเขาได้เลย โกรธเธอรึเปล่าเนี่ยถึงไม่ยิ้มให้กันเลย แล้วเธอดันพลาดไปอ่อยให้พี่เจราลเห็นด้วยแบบนี้ต้องง้อด้วยท่ายากจนขาถ่างแน่
เขามีคนอื่น แต่ไม่ยอมให้เธอมีคนบ้างรึไง
“ผัวจัดหนักทุกวันยังไม่สะใจพอใช่ไหม?”
“หนูเปล่า”
พี่เจราลเงียบใส่เธอซึ่งมันกดดันที่สุดและอึดอัดมากด้วย เธอจะคุยไปกี่คำก็เงียบหมด จนตอนนี้ขยับไปหอมแก้มเอาใจก็ยังเงียบใส่อีกเหมือนเดิม เธอแวะซื้ออะไรมากินก่อนเพราะถ้าคืนนี้ไม่ได้นอนก็ของเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยเถอะ หรือถ้าได้นอนก็ถือว่าบุญเก่ายังมีอยู่มาก
มาถึงคอนโดแล้วทำไมยังไม่หายงอนอีกเนี่ย
“กินข้าวด้วยกันนะ” เธอแกะกับข้าวที่ซื้อมาแล้วจัดใส่จานให้ผู้ชายที่เคยอารมณ์โคตรดีแต่ตอนนี้กลับนิ่งมาก เขามองหน้าเธอแล้วก็กินเงียบๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
หลังกินข้าวอิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำให้สดชื่น เธอใส่ชุดนอนตัวจิ้วมานั่งทำการบ้านแล้วแอบมองพี่เจราลที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกัน เขามองเธอเงียบๆเหมือนวางแผนอะไรอยู่งั้นแหละ
“เค้กขึ้นมานั่งนี่สิ”
“มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“คืนนี้หนูแหกหมดแน่คัฟเค้ก!” เขาจับคัฟเค้กกดลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วจัดการถอดกางเกงเธอออกด้วยความรวดเร็ว แล้วไม่เร้าโรมให้รู้สึกดีเพราะนี่คือการลงโทษ แก่นกายเสียบแทงเข้าไปในช่องฝืดขัดไม่ต้องรอให้เตรียมตัวอะไรทั้งนั้น
“อื้อ…พี่เจราลหนูเจ็บนะ”
“เจ็บสิดี นี่คือการลงโทษที่กล้าอ่อยคนอื่นไงเด็กดื้อ”
เอวสอบขยับโยกด้วยจังหวะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วจูบปิดปากดูดกลืนน้ำเสียงครางดังลั่นเอาไว้ก่อนจะกัดริมฝีปากบวมเจ้อเบาๆ แล้วเคลื่อนริมฝีปากซุกไซ้ลำคอเล็กแล้วจูบรุนแรง ตั้งใจให้เป็นรอยสีแดงช้ำ
“อื้อ…”
“พี่รู้ว่าหนูชอบแบบนี้”
“ไม่…อ่า…พี่เจราล…”
เขาจับคัฟเค้กขึ้นมานั่งบนตักเมื่อเริ่มลื่นไหลแล้ว คืนนี้อย่าหวังจะนอนเลยเด็กดื้อ หน้าอกน่ารักเด้งขึ้นลงตามจังหวะโยกตัวเขาเลยดูดเลยซะเลยยั่วขนาดนี้ สะโพกพริ้วขยับโยกตอกอัดลงมาอย่างไม่มีความใจดีเลยสีกนิด มือเล็กๆบีบขย้ำหัวไหล่ระบายอารมณ์เสียวซ่านออกมาจนเจ็บแสบ
“อื้ม…แรงอีกเค้ก” เขาจะคลั่งตายให้ได้เลยถ้าเมียเอวดีขนาดนี้ ช่วงแรกเขาช่วยจับประคองไว้เพราะเธอยังเจ็บ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนคนที่เจ็บแสบและเสี่ยวจะเป็นเขาเองมากกว่า
พรุ่งนี้จะพาเมียทำเล็บใหม่แล้ว!
บ่ายวันต่อมาคัฟเค้กถึงได้ตื่นด้วยความเหนื่อยล้ามาก แต่ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว พี่เจราลก็ไม่รู้หายไปไหน หวังว่าคงไม่กลับมาจัดหนักต่อนะ แค่นี้ก็แทบตายแล้ว เล่นเอากันตั้งแต่สามทุ่มยันจนเกือบเช้า นี่ล่ะมั้งที่ว่าโดยเยเยี่ยงสัตว์
“หลับสบายไหม?”
“ไอ้บ้า! ฉันน็อกตายขึ้นมาจะทำไงห่ะ”
“อย่างหนูไม่ตายง่ายๆหรอกน่า หนูต้องอยู่กับพี่อีกนาน”
“ของหนูพังขึ้นมารับผิดชอบไหม?”
“ไม่อะ! ก็หาเด็กก่อนพอหนูหายดีพี่ก็กลับมาเองแหละ”
“ไอ้ผัวเหี้ย!” พูดมาได้ไงแบบนั้น คอยดูนะเธอจะเชิดใส่มั้ง
“เหี้ยก็ต้องคู่กับเหี้ยสิครับ ไปกินข้าวได้แล้ว” ด่าผัวเหี้ยแบบไม่ดูตัวเองเลยสักนิด ตัวเธอก็ไม่ได้แสนดีเหมือนนางฟ้านางสวรรค์สักหน่อย แล้วเพราะแบบนี้แหละเราถึงเหมาะสมจะอยู่ด้วยกัน เธอชอบอ่อยทุกคนเหมือนต้องการความรักจากผู้ชายรอบตัว ส่วนเขาก็เลวมากกว่านิดหน่อยเท่านั้นเอง
ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ต่างจากผีเน่ากับโลงพุหรอก
เพราะงี้เราเลยเหมาะสมกันที่สุดไงล่ะ
- Writer
