ตอนที่ 3
1288 Words
วันต่อมาที่แสนเหนื่อยล้า คัฟเค้กตื่นมาด้วยความงัวเงียจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ร่างกายที่ปวดร้าวสุดๆไปเลย ส่วนช่วงล่างก็รู้สึกร้าวระบมไปหมด สติยังไม่ทันได้กลับมาและยังมึนมากเพราะเมื่อคืนดื่มหนัก เธอดื่มกับแอมไปค่อนข้างเยอะเพราะเครียดเรื่องพี่เจราล จากนั้นเขาก็มาหาพร้อมกับพี่ไทก้าที่น่าจะมารับแอม เธอไม่รู้ว่เขาตั้งใจมากหรือว่าถูกเพื่อนลากมากันแน่ ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็ถูกลากตัวออกมา เขาชวนเธอดื่มไวน์ต่อแล้วจากนั้นก็จำอะไรไม่ค่อยได้เลย
อย่าบอกนะว่าเรา…กันไปแล้ว!
“มอร์นิ่งที่รัก”
“ไอ้พี่เจราล!”
“ว่าไงครับ เมื่อคืนคัฟเค้กน่ารักมากเลยนะ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วอย่าดื้อนักล่ะ ไม่งั้นพี่จะดุหนูแรงๆเลย”
“เมื่อคืน…พี่มอมเมาหนูเหรอ?”
“อืม ไปแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวขับรถไปส่ง หรือจะค้างกับพี่ต่ออีกคืนก็ได้นะไม่มีปัญหาเลย”
“บ้า! ใครจะอยู่เล่า” เธอขยับตัวนั่งมองเขาที่ใส่เพียงแค่ผ้าเช็ดตัวเหมือนตั้งใจให้เห็นรอยต่างๆบนตัว รอยแดงพวกนี้เธอทำจริงๆเหรอ หรือว่าเป็นรอยของผู้หญิงคนอื่นทำ
เธอดึงผ้าห่มมาห่อตัวให้มิดชิด แล้วเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่เดินเข้าไปในห้องน้ำ นี่มันอะไรกันเนี่ย! เธอเมาเสียตัวแบบนี้ได้ไงกัน ถึงจะรักเขาแต่ก็เร็วไปนะ แล้วถึงจะไม่เวอร์จิ้นเป็นสาวบริสุทธิ์แต่ต้องมาเจอแบบนี้มันก็เฟลมากนะ
น่าจะให้เธอมีสติพอจดจำทุกความรู้สึกนั้นไว้บ้าง
ไอ้พี่เจราลหลอกฟันรึเปล่านะ
พี่เจราลขับรถมาส่งที่คอนโดให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยต่อเลย แถมตอนเย็นก็บอกว่าจะมารับอีกด้วยเลยรู้สึกแปลกมากนิดหน่อย
“สี่โมงมารอที่ร้านไอติมข้างหน้านะ แล้วอย่าเผลอไปกินเหล้ากับอีกล่ะคัฟเค้ก อย่าแม้แต่จะคิดเข้าใจไหม?”
“ค่ะ หนูจะรอนะ” สั่งเธออย่างกับพ่อเลย แต่อย่างน้อยมันก็แฝงด้วยความห่วงนะเธอดูออก เขาคงกลัวว่าจะโดนมอมเหล้าแล้วไปเสียตัวแน่เลย แต่ว่าเธอก็ไม่ใช่คนจะปล่อยให้ตัวเองเมากับคนอื่นสักหน่อย อย่างเมื่อคืนก็มีแอมอยู่ด้วยถึงจะเมาก็มีคนตามมาดูแลอยู่แล้ว แล้วพอมาดื่มกับพี่เจราลก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะร้ายเพราะว่าเราก็อยู่ด้วยกันบ่อยๆ
เขากลัวว่าเธอจะเจอคนประเภทเดียวกันกับตัวเอง
เรียกว่าหวงได้ไหมนะ
เจราลขับรถออกไปดูงานที่กำลังสร้างอยู่ ที่นี่มันคือรีสอร์ทแถวชาญเมืองที่ลงทุนไปหลายสิบล้านเพื่อธุรกิจแรกของตัวเองจริงๆไม่ใช่ของพ่อแม่เหมือนโรงแรมอื่นที่เข้าไปช่วยดูแล
“พี่เจราลมานานยังรึคะ?”
“ไม่นานหรอก หนูมีอะไรรึเปล่า”
“หนู…ขอไลน์พี่ได้ไหมคะ?”
“ได้สิครับ แล้วนี่เราชื่ออะไรเหรอ?”
“หนูชื่อมิวค่ะ หนูเคยไปดูพวกพี่แข่งรถกันด้วยนะ”
“จริงเหรอ? เราเดินไปคุยกันไปก็ได้นะแถวนี้พี่รู้จักที่ดีๆเยอะเลย อยากไปเดินเล่นกับพี่ไหม?”
“อยากไปสิคะ ไปกันเถอะ”
หลังจากที่เดินเล่นแล้วพูดคุยจนฉ่ำแฉะไปทั้งช่วงล่างเล่นเอาแทบหมดแรง เขาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อยและขับรถออกไปรับคัฟเค้กที่มหาวิทยาลัยตามที่นัดเธอไว้
“มานานรึยังครับ?”
“แป๊ปเดียวค่ะ กินไอติมไหมหนูสั่งมาแล้ว”
“กินสิแล้วก็ป้อนด้วย พอดีพี่มือเจ็บ”
“ได้ค่ะ”
“หนูเป็นเมียเพลย์บอยเต็มตัวแล้วนะ เตรียมหวงพี่ได้เลย”
“หนูไม่หวงหรอก”
“เหรอ? เดี๋ยวเราซื้อชุดใหม่แล้วไปคลับกันนะ” เขาจะพาเธอไปรู้จักเพื่อนเส็งเคร็งสักหน่อย ซึ่งคัฟเค้กเคยเจอแต่ว่านานแล้วน่าจะลืม อีกอย่างเขาก็ไม่ได้อกเพื่อนเรื่องสถานนะของเราด้วย แม้ว่าจะยกให้เธอเป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นอย่างชัดเจนก็ตาม ส่วนเรื่องผู้หญิงคนอื่นก็ค่อยเคลียร์ทีหลังเอาก็ได้
“จะเปิดตัวหนูเหรอ?”
“อื้ม เดี๋ยวจะหาว่าพี่ฟันแล้วทิ้งอีก”
รสชาติของไอติมอร่อยขึ้นมาทันทีเลย พี่เจราลบอกจะเปิดตัวแสดงว่าเขาจริงจังกับเธอใช่ไหมนะ แต่ว่าแฟนคลับกับผู้หญิงคนอื่นคงกรีดร้องโหยหวนน่าดู
เราไปเดินเล่นแล้วเลือกซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่เที่ยวเล่น จากนั้นก็แวะดูหนังอีกเรื่องถึงได้กลับมาแต่งตัวที่คอนโดแล้วไปที่คลับเกรย์วูฟ ที่นี่เธอรู้จักใครเลยแม้ว่าจะคุ้นหน้าทุกคนก็ตาม
“เชี้ย! นี่มึงพาใครมาว่ะ?”
“หุ่นดีฉิบหาย”
“นี่คนหรือนางฟ้าว่ะเนี่ย!”
“มิน่าล่ะถึงเอาคนชาติหมามึงอยู่ แม่งสวยเหี้ยๆเลยว่ะ”
เธอยืนงงในดงผู้ชายเกือบสิบคนได้เลย แล้วก็ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอจำได้แค่พี่ไทก้าเพราะเป็นแฟนของยัยแอม แต่คนที่เหลือเธอจำชื่อไม่ได้เลย
“นี่คัฟเค้กเมียกูเอง”
แนะนำว่าเป็นเมียเหรอ! เธอหันไปทำหน้าเหว่อใส่เขาก็ยกยิ้มมุมปากตามสไตล์คนกวนประสาทเก่ง ซึ่งหน้าตาและท่าทางแบดจนรู้สึกว่ามีป้ายสีแดงเตือนภัย แต่อีกใจก็ชมว่าเท่มากๆ
“แอมล่ะคะพี่ไทก้า” เธอหันถามพี่ไทก้าที่เอาแต่ยกอย่างเดียวเลย นั่นเหล้านะไม่ใช่น้ำเปล่าที่ดื่มดับกระหายได้
“อยู่ห้องนะ” เขาตอบเสียงเรียบๆ
“อ่อ แล้วแอลอยู่ด้วยไหมคะหรือว่าอยู่คนเดียว เห็นว่าช่วงนี้เจอโรคจิตมาป่วนด้วย” เธอได้ยินพี่แอลบ่นเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง แต่ยัยแอมก็ไม่ยอมไปแจ้งความไว้สักทีเพราะคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร จนตอนนี้แอลแทบไม่มีสติจะแข่งรถอยู่แล้วเพราะเป็นห่วง
“โรดจิต?”
“อื้อ เห็นว่าชอบส่งข้อความแปลกๆมาทุกวันเลยค่ะ พี่เทคแคร์มันหน่อยนะ หนูเห็นแอมเครียดๆแล้วเป็นห่วง” พี่ไทก้าเป็นผู้ชายที่หน้านิ่งมากหรือว่าเย็นชาเลยก็ได้ เธอพูดขนาดนี้แล้วยังไม่ตกใจ เขากำลังจะถามเธอต่อแต่ว่าพี่เจราลก็พูดแทรกมา
“คัฟเค้กหนูว่าคนนู้นสวยป่ะ?”
“ก็สวยค่ะ ทำไมเหรอ?”
“เด็กเก่าพี่ ถ้ามาหาเรื่องบอกพี่นะจะได้เคลียร์ให้”
เตือนกันอย่างนี้เลยเหรอ?
แล้วดูยัยนั่นดันหันมามองตามขวางด้วยสิ!
ตั้งแต่คืนนั้นที่เจราลพาเธอไปเปิดตัวกับเพื่อนว่าเป็นคนรัก เขาก็หายไปเลย หายไปแบบที่ว่าเมื่อคืนเอากันมันสุดๆจนหมดแรง แต่พอเช้ามาหายไปอย่างกับอากาศเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีการบอกลาหรือปลุกเพื่อบอกธุระให้รู้หน่อยจะได้ไม่ต้องคิดมาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนน่าหวั่นใจเลย
พี่เจราลคงไม่ได้ทิ้งเธอไปใช่ไหม?
- Writer
