กณิศาเดินออกมาท่าทางหงอยเหงาแล้วหยุดมองรูปถ่ายของครอบครัว มองบิดาที่ยืนชิดกับตนเองด้วยความอาทรและระลึกถึงท่านอยู่ทุกเวลา แต่เมื่อปรายตาไปมองหญิงสาวอีกคนในรูปที่ยืนฝั่งนางสายบัว คำถามมากมายก็ผุดพรายขึ้นในดวงตาที่น้ำเอ่อคลอ อยากจะถามเหลือเกินว่าทำไมรีบหนีไปจากโลกนี้ ทำไมไม่อยู่รับผลของการกระทำของตนเอง แล้วที่อยากรู้มากที่สุดคือ
พี่เกดเห็นก้อยเป็นน้องหรือเปล่า พี่เกดเคยรักก้อยบ้างไหม
เสียงทะเลาะดังคับรถทำให้ผู้อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกอึดอัด อยากจะหลบลงไปจากรถทว่าทำไม่ได้เพราะรถกำลังแล่นอยู่บนท้องถนน แม้ไม่ได้รวดเร็วปานจรวดแต่ความเร็วสม่ำเสมอนั้นไม่เอื้อให้เธอเปิดประตูแล้วกระโดดลงไปด้วยความขัดเคืองใจ จึงต้องทนนั่งเอามืออุดหูไว้ แต่ก็ยังได้ยินเสียงทะเลาะของคนทั้งคู่อยู่ดี
‘หึงบ้าหึงบอ บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนสิ ไม่เชื่อใจกันก็เลิกกันไปเลย เกดเบื่อนะ’
‘ผมไม่ได้หึง แค่ถามให้แน่ใจ คุณเกดคิดแค่เพื่อน
