แสงแดดค่อยๆ เบาบางลงตามดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อยลงต่ำจนจางหายไปจากผืนดินหลงเหลือไว้แค่แสงที่สะท้อนกลับมาเป็นสีส้มอมชมพู ที่มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ตรงระเบียงหน้าบ้านบนเสื่อผืนใหญ่ นางสายบัวนอนเอนหลังอิงหมอนสามเหลี่ยมสีสันสดใส มีเด็กสาววัยประถมกำลังบีบนวดให้ ใกล้ๆ กันนั้นนางละมุนกำลังป้อนข้าวรวงข้าวอยู่ บ่อยครั้งที่เด็กน้อยหันมายิ้มกับผู้เป็นยายทำเสมือนการชักชวนให้กินด้วยกัน เมื่อนางสายบัวส่ายหน้า หนูน้อยก็หันไปชวนคนอื่นๆ
“น่ารักน่าชังนะคุณนาย พ่อเทวัญไม่คิดถึงลูกบ้างหรือยังไง ถึงไม่โผล่มาเลย” นางละมุมเอ่ยขึ้นแล้วถอนใจใหญ่ มองหน้าเด็กน้อยอย่างพินิจแล้วพูดพึมพำ
“ดูไปไม่มีเค้าพ่อเลย จะว่าเหมือนแม่ก้อยก็ไม่เชิง เหมือนใครละนี่”
“เด็กมันเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ แหละจนกว่าจะโต อย่าบอกนะว่าพี่มุนสงสัยว่าแม่ก้อยมันจะมีชู้ นี่ไม่ใช่ลูกไอ้เทวัญ หลานฉันนะถึงมันจะแรดจะร่าน แต่มันคงไม่สำส่อนขนาดนั้นหรอกน่า”
