แจ่มจันทร์สะดุ้งโหยงเมื่อเปิดประตูแล้วเจอคนยืนขวางอยู่ ก่อนจะผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร หญิงสาวลูบทรวงอกที่สะท้อนถี่ แล้วตัดพ้อเบาๆ
“ตกใจหมด มายืนขวางทำไมล่ะแม่” ก่อนที่เธอจะสะดุ้งโหยง อุทานเบาๆ เมื่อถูกนางสำรวยหยิกท่อนแขนเสียเต็มแรง
“อูย!! แม่เจ็บนะ”
“ไปให้มันกินฟรีมาอีกละสิ ทำไมชอบลดตัวลงไปเกลือกกลั้วของต่ำเสียจริงๆ ตาแกก็อยู่บนหน้าเหมือนกับคนอื่น หรือแกใช้ตาตุ่มมอง นังจันทร์” นางสำรวยด่าทอบุตรสาว พลางหยิกให้อีกด้วยความคับแค้นใจ แจ่มจันทร์ปัดป้องนิ้วที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากคีมเหล็กของนางเป็นพัลวัน พร้อมร้องของความเห็นใจ
“โอ๊ย! เจ็บนะแม่ อู๊ย! แม่ พอแล้วๆ แม่!” สุดท้ายเธอก็อดขึ้นเสียงตวาดแม่ไม่ได้ ก่อนจะสะบัดแขนแล้วถอยห่าง จ้องนางสำรวยอย่างเอาเรื่อง แต่แค่เพียงไม่นานเท่านั้นสีหน้าสีตาของแจ่มจันทร์ก็อ่อนลงเมื่อเห็นแม่อึ้งไปเล็กน้อย
“เจ็บนะแม่” แจ่มจันทร์บอกเสียงค่อยลง
