กณิศาหยิบของที่ต้องการใส่รถเข็นโดยรวงข้าวที่นั่งตรงที่นั่งสำหรับเด็กคอยพยักพเยิดทุกครั้งที่ผู้เป็นแม่หยิบของใช้ที่เด็กน้อยรู้สึกคุ้นตา และบางครั้งก็ส่งมือไปยื้อยุดอยากจับอยากถือเองจนกณิศาต้องปรามเบาๆ เสียหลายครั้งจนกว่าการเลือกของใช้จำเป็นของทั้งสองสิ้นสุดลง
หญิงสาวเข็นรถไปหาช่องชำระเงินอย่างเชื่องช้า เพราะกำลังสอดสายตามองหานางสายบัวที่แยกไปซื้อของใช้ส่วนตัวแม้เธออาสาเข็นรถให้นางก็ไม่ยอม ส่วนชยธรนั้นไม่ได้เข้ามาในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้พร้อมกัน เขาบอกว่าจะไปซื้ออาหารและหญ้าแห้งให้กระต่ายที่เลี้ยงไว้ ตรงร้านที่อยู่ติดกับห้างแห่งนี้ก่อน เพราะกลัวจะเลยเวลาปิดร้านไปเสียก่อนแล้วจะตามเข้ามาสมทบ
ตลอดเวลาที่เดินจับจ่ายสินค้ากณิศารู้สึกเหมือนมีคนคอยจับตามอง แต่ทว่าเธอเริ่มชาชินเสียแล้ว เพราะไม่ใช่ครั้งแรกและครั้งเดียว แต่เป็นทุกครั้งเมื่อเธออยู่ในที่สาธารณะจะมีดวงตาเฝ้ามองและเสียงซุบซิบตามหลัง
กณ
