EP4 หักห้ามใจ
1160 Words
"อื้อ~" ร่างเล็กส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอเบาๆ อย่างมีอารมณ์แต่สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นอันหยุดชะงักเพราะเขาผละออก
"เราอย่ามาทำแบบนี้เลยครับ ผมไม่อยากเนรคุณเจ้านาย" เขาพูดก่อนจะเดินออกไปไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เด็กสาวนั่งทรุดลงน้ำตาคลอด้วยความเสียใจมองตามแผ่นหลังที่เดินออกไปจนลับสายตา
วันต่อมา
เด็กสาวได้รับรายงานว่าผู้เป็นพี่ชายเกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัสจึงถูกส่งตัวไปรักษาที่อิตาลีทำให้บิดาและมารดาของเธอต้องบินไปอิตาลีกระทันหัน
"พี่คิงส์เป็นยังไงบ้างคะ" เธอเอ่ยถามอาการพี่ชายในทันทีที่มาถึงอิตาลี
"ปลอดภัยแล้วแล้วหละลูก แต่พี่ชายยังเดินไม่ได้อีกอย่างรถกระแทกต้นไม้อย่างแรงทำให้กระจกแตกเศษกระจกจึงกระเด็นบาดดวงตาทั้งสองข้าง" แคลเซียสเอ่ยขึ้นเพื่อให้ลูกสาวเลิกเป็นห่วงพี่ชายและเลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียทีเพราะคิงตันปลอดภัยแล้ว
"เฮ้อ สงสารพี่ชายจังเลยค่ะ" เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ บิดาเพราะเธอรู้ดีว่าบิดาของเธอเป็นห่งพี่ชายเป็นอย่างมาก
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เคลลี่และเจย์เดนวิ่งเข้ามาด้วยความเป็นห่วงเพราะเพิ่งได้รับแจ้งว่าผู้เป็นพี่ชายเกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส
"ใจเย็นๆ พี่คิงส์ปลอดภัยแล้ว" ฟีน่าเอ่ยปลอบเพื่อนสาวที่มีศักดิ์เป็นลูกเลี้ยงของเธอ
"แล้วเมลินหละอยู่กับใคร" ฟีน่ามองหาหลานสาวคนเล็กอายุ 1 ปีกว่า ก็ไม่เห็นว่าจะมาด้วย
"กำลังตามมาน่ะอ้อนไปซื้อขนมกับเคลย์ตัน"
"อ๋อ"
หลังจากทราบอาการทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่บ้านของคิงตันที่อิตาลีโดยที่บิดาของเธอเป็นคนเฝ้าอาการกับพี่ชายคนโตอีกคนของเธอไม่ห่างเพราะไม่รู้ว่าคนร้ายจะบุกมาอีกหรือเปล่าเพราะตอนนี้กำลังตามสืบกันอยู
"น้องวีกับพี่เดวินพรุ่งนี้ต้องกลับอังกฤษแต่เช้านะคะเพราะต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัย มี๊จะจัดตารางเรียนให้หลังจากกลับมาจากมหาลัยจะต้องมาเรียนยิงปืนและการป้องกันตัวกับพี่เคลย์ตันและพี่เจ้าหญิงนะคะแด๊ดดี๊บอกว่าต้องเรียนทุกคน" ฟีน่าเอ่ยกำชับเด็กๆ เพราะเส้นทางธุรกิจของตระกูลเต็มไปด้วยความอันตรายเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกลอบยิงเหมือนพี่ชายตอนไหนเพราะงั้นต้องดูแลตัวเองในอนาคตให้ได้
"แต่..หม่ามี๊ขา" เธอจะเข้าไปอ้อนมารดาแต่ก็โดนดักทางไว้เสียก่อน
"หยุดเลยค่ะเรื่องนี้หม่ามี๊ไม่อนุญาตหนูต้องเรียนให้ผ่านแต่ถ้าผ่านหนูอยากจะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างตามใจหนูโอเคไหมคะ" จากที่ไม่โอเคก็ต้องตกลงเพราะคำพูดของมารดาช่างถูกใจเหลือเกิน
"งั้นน้องวีให้พี่เวย์สอนแล้วกันนะคะ จุ๊บ ฝันดีน๊าคนสวย" เธอกดจูบแก้มมารดาเบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องด้วยรอยยิ้มเพราะเธอจะต้องใกล้ชิดกับชายหนุ่มให้ได้้พูดแล้วก็เศร้าเพราะตั้งแต่เมื่อวานเขาก็หลบหน้าเธอ
ก็อกๆ ก็อกๆ "ขอพี่เข้าไปได้หรือเปล่า" เสียงของเจ้าหญิงพี่สาวที่เป็นลูกสาวของพี่ชายเธอ
"ค่า"
"เด็กดื้อทำไมหน้างอแบบนั้น" เจ้าหญิงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้องสาวผู้มีศักดิ์น้าของเธอทำหน้างอ
"ก็..พี่เวย์หลบหน้าหนู หนูอยากเจอพี่เวย์อยากให้พี่เวย์สอนยิงปืน"
"พี่ก็สอนได้อย่าลืมสิว่าพี่กับเคลย์ตันเรียนยิงปืนและการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กๆ"
"เฮ้อ แต่หนูอยากให้พี่เวย์สอน หนูบอกชอบพี่เวย์แต่พี่เวย์ก็หลบหน้าหนู" เจ้าหญิงเองก็ไม่ได้ตกใจอะไรกับประโยคของน้องสาวเพราะเธอเองก็รู้อยู่แล้วว่าวิด้ามีใจให้พี่เลี้ยงชั่วคราวของตัวเอง
"เอาหน่าพี่เวย์อาจจะยังตั้งตัวไม่ถูกเท่าไหร่เพราะจู่ๆ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเจ้านายมาสารภาพรักเป็นใครใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดาอยู่แล้วขนาดพี่เป็นหลานพี่ยังกลัวคุณปู่เลย" เจ้าหญิงพูดยิ้มๆ
จากนั้นเธอก็แยกกันกับพี่สาวเพราะถึงเวลาพักผ่อนพรุ่งนี้เช้าเธอก็ต้องบินกลับอังกฤษเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัยอีกสองวัน
"ถ้าโทรไปแล้วจะรับหรือเปล่านะ" เด็กสาวครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจปิดมือถือลงเพราะนึกถึงคำพูดของพี่สาวที่บอกว่าเวฆาอาจจะตกใจทำตัวไม่ถูก
"หนูกลับก่อนนะคะหม่ามี๊แล้วเราค่อยเจอกันนะคะพี่คิงส์" เธอเข้ามาหอมแก้มพี่ชายเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ดาดฟ้าของโรงพยาบาล
"แล้วเจอกันนะตัวแสบ"
ลานจอดเฮลิคอปเตอร์
"เดินทางปลอดภัยนะลูก เดวินหม่ามี๊ฝากน้องด้วยนะ" ฟีน่าเป็นห่วงลูกๆ ไม่น้อยเพราะต้องเดินทางโดยลำพังถึงแม้ว่าจะมีไบรอันต์ตามไปด้วยก็เถอะเพราะเธอก็ไม่อยากวางใจตราบใดที่ยังฆ่าคนที่ลอบทำร้ายคิงตันไม่ได้
"ไม่ต้องห่วงหรอกคุณป๋ารับรองลูกถึงอังกฤษปลอดภัยแน่นอน" แคลเซียสปลอบใจภรรยาสาวในขณะที่มองเฮลิคอปเตอร์บินขึ้นฟ้าไปเรื่อยๆ จนลับสายตา
"ค่ะคุณป๋า"
เมื่อเดินทางมาถึงอังกฤษเธอก็ตรงเข้ามาในบ้านทันทีเพราะอยากจะเห็นหน้าของคนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดการเดินทางด้วยใจที่เต้นแรง
"เวย์ หนูขอโทษ" เธอวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาจากด้านหลังเมื่อเห็นว่าเขาลงมาจากรถ
"วิด้า ไปกอดพี่เวย์ทำไม!?" เดวินเข้ามาหาน้องสาวฝาแฝดตัวเองเมื่อเห็นว่ามาถึงบ้านก็ตรงเข้าไปกอดพี่เลี้ยงชั่วคราวเฉยเลย
"ไม่มีอะไรหรอกครับนายน้อยคุณหนูคงไม่ได้เจอผมมาสองสามวันแล้ว" ชายหนุ่มโกหกคำโตแต่เดวินก็พยายามเชื่อแล้วกัน
"ไปเถอะไปเตรียมเสื้อผ้าเพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน" มหาลัยที่จะไปเรียนแท้ว่าจะอนุญาตให้ใส่ชุดไปรเวทได้แต่ก็มีอะไรหลายอย่างที่ต้องเตรียมตัว
เด็กสาวได้แต่มองชายหนุ่มห่างออกไปเรื่อยๆ ตามแรงจูงของพี่ชายด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
'เราไม่ควรรักกันหรอกครับ ผมมันไม่ได้มีค่าพอที่คุณหนูจะลดตัวลงมารักคนที่ไม่มีอะไรแบบผมเลยสักนิด' เขาพูดพึมพำก่อนจะหันหลังเดินออกไปทางบ้านพักของตัวเอง
- Writer
