และเมื่อรัฐมนตรีพสุธากับพวกของเขาพร้อมด้วยลูกน้องกลับไปอย่างที่คิด หล่อนแค่ไปส่งและปล่อยให้แก้มเหี่ยวๆหอมแก้วนวลของหล่อน หล่อนทำแสร้งแค่จุ๊บที่แก้มเหี่ยวนั้น พร้อมกับทิปแบ๊งค์พันสามใบ แล้วหล่อนก็โบกมือบ๊ายให้
จากนั้นก็เดินเข้ามาข้างใน เพื่อมานั่งที่เดิม หล่อนยังสนุกและหล่อนนั่งเพื่อรออนาคินทร์
“นั่งคนเดียวอย่างนี้ คงเหงาแย่ เอ้อ ขอนั่งเป็นเพื่อนสักคนได้มั๊ย ครับ”
หล่อนปรือตามองเสียงที่ได้ยิน ก็พบว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่มาดเนี๊ยบหน้าตาดี หล่อนพยักหน้า
“มาที่นี่บ่อยมั๊ยครับ”
“ก็ไม่ค่ะ นานๆถึงจะแวะ”
“คุณล่ะ”
“ ก็ไม่บ่อยเหมือนกัน และที่นี่เป็นที่แรก อันที่จริงผมมากับเพื่อน”
“แล้วเพื่อนล่ะคะ”
“กลับไปเสียแล้ว”
“เสร็จจากนี่ ไปต่อไหนมั๊ยครับ” เขามองตาหล่อน มองเห็นประกายตาที่ยั่วเย้า แววตาของเขากริ่มท้าทาย แสดงความหมายลึกซึ้ง
“ทำไมคะ”
“ผมชอบคุณ”
“
