บทที่ 6
1704 Words
เช้าวันรุ่งขึ้น อีเวตต์ เหลียนรีบไปยังสำนักงานนิตยสารเพื่อสารภาพ สุดท้ายความลับก็ไม่มีในโลก จีน่า เซียวรู้สึกกังวลหลังจากที่อีเวตต์ เหลียนจากไป อีสัน ลู่ หมายความตามที่เขาพูดเสมอ ถ้านิตยสารนั้นปิดตัวลงเพราะอีเวตต์ เหลียนจริงๆ เธอไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลย
เธอก็อาจจะไม่ได้งานในโรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์เช่นกัน เธอวางแผนที่จะเก็บเงินเพื่อดาวน์บ้านหลังเล็กๆ หลังได้งาน เพื่อให้เรนนี่น้อยมีบ้านเป็นหลักเป็นฐาน ตอนนี้ทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด
“เรนนี่น้อย ถ้าแม่ไม่ได้งานในโรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์ในครั้งนี้ ลูกจะผิดหวังในตัวแม่ไหม?”
เรนนี่น้อยที่กำลังแปรงฟันอยู่หยุดแปรงครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว บ้วนฟองออกมา แล้วพูดว่า “ไม่ค่ะ แม่ช่วยชีวิตผู้คนได้ และแม่ก็ร้องเพลงเพราะ เด็กทุกคนในชั้นเรียนของหนูคิดว่าแม่เก่งมาก อย่าดูถูกตัวเองสิคะ”
จีน่า เซียวอดขำไม่ได้ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้เรนนี่น้อยกำลังอยู่ในช่วงพักร้อน และเธอกำลังวางแผนว่าจะหาพี่เลี้ยงไว้ดูแลเธอหลังจากเธอไปทำงาน ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะประหยัดเงินส่วนนั้นได้ด้วย
“ที่รัก อาบน้ำเร็ว ๆ นะ แม่จะพาหนูออกไปเล่นข้างนอก”
"ค่ะแม่"
จีน่า เซียวออกไปเที่ยวกับเรนนี่น้อยทั้งวัน ในที่สุดอีเวตต์ เหลียนก็โทรมาในตอนบ่าย ทันทีที่จีน่า เซียวรับสาย เธอก็ได้ยินเสียงอีเวตต์ เหลียนร้องไห้
“เกิดอะไรขึ้น? สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“มันจบแล้ว แม่เจ้าตัวน้อย ช่วยมาปลอบฉันที” อีเวตต์ เหลียนปล่อยโฮทางโทรศัพท์เสียแล้ว
"ได้ ได้..." จีน่า เซียวไม่สามารถถามรายละเอียดเพิ่มเติมทางโทรศัพท์ได้ เธอจึงรีบถามว่า "ตอนนี้เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย"
จีน่า เซียวรีบจัดการกับเรนนี่น้อย อีเวตต์ เหลียนกอดเธอและเริ่มร้องไห้ทันทีที่เห็นเธอ เมื่อเห็นเช่นนี้ จีน่า เซียวก็ได้วางแผนร้ายที่สุดไว้แล้วเช่นกัน ถ้าสถานการณ์เลวร้ายจริงๆ เธอคงต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองและอ้อนวอนอีสัน ลู่ แต่...
"อะไรนะ?" จีน่า เซียวประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น “เธอเพิ่งถูกไล่ออกเหรอ? นิตยสารยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”
“หมายความว่ายังไงที่ว่าฉันเพิ่งถูกไล่ออก ฉันสูญเสียงาน นั่นไม่ร้ายแรงงั้นหรือ?”
...นี่หมายความว่าเขาไม่ได้ปิดสื่อ Star Press หรอกเหรอ? ทำไมล่ะ? เขามีเมตตาต่อเธอจริงๆ เหรอ?
“เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว” จีน่า เซียวพูด “ผลลัพธ์นี้เป็นข้อดีจากความโชคร้ายยังไงล่ะ โอเคไหม? ถ้านิตยสารปิดตัวลงเพราะเธอจริงๆ ท่านประธานจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ดีแล้วที่เธอสูญเสียงานนี้ เป็นปาปารัสซี่ไม่ดีหรอก”
“เธอเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า ตอนที่ฉันล้มเธอจะซ้ำเติมฉันได้ยังไง?”
“ที่ฉันพูดไปก็เพราะฉันเป็นเพื่อนเธอ ถ้าเธอเป็นคนอื่นฉันจะไม่สนใจเลย” จีน่า เซียวกลอกตามองเธอแล้วพูดว่า "ในเมื่อเธอไม่ได้งานในโรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์ ตอนนี้ฉันก็ตกงานเหมือนกัน เราจะออกไปหางานทำด้วยกัน"
“น้องสาว ฉันขอแข่งกับเธอได้ไหม?” อีเวตต์ เหลียนบ่นว่า “คุณเป็นแพทย์แผนปัจจุบัน แม้โรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์จะไม่จ้างคุณ แต่ยังมีโรงพยาบาลอีกมากมายที่ต้องการคุณ ฉันล่ะมีอะไร? ฉันเป็นแค่นักเรียนเกรดต่ำที่จบสาขาสื่อจากโรงเรียนโนเนม”
จีน่า เซียวจึงต้องยักไหล่อย่างไร้เดียงสา ดูเหมือนว่าอีเวตต์จะรู้จักตัวเองเป็นอย่างดี ขณะที่อีเวตต์อารมณ์เสีย จีน่าเชิญเธอไปทานอาหารเย็น อีเวตต์รู้สึกเช่นกันว่าการทานอาหารช่วยบรรเทาทุกปัญหาได้ ดังนั้นเธอจึงเจริญอาหาร
เมื่อพวกเขากำลังจะทานอาหารเสร็จ อีเวตต์ก็นึกขึ้นมาได้และถามว่า “เออ นี่แนะ เบื้องหลังสามีลับของลิลี่ เฉียวเป็นยังไงหรือ? ดูเหมือนว่าพวกคุณจะรู้จักกันใช่ไหม?”
เมื่อกล่าวถึงเขา จีน่า เซียวอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็แกล้งเคี้ยวอาหารในปากและกลืนลงไปอย่างใจเย็น เธออธิบายเสียงแผ่วว่า "ตอนที่ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อสอบสัมภาษณ์ เขาเป็นผู้สัมภาษณ์ ชื่อของเขาคืออีสัน ลู่ ดูเหมือนเขาจะเป็นประธานบริษัทข้ามชาติของตระกูลลู่ ดังนั้น...เราจึงพอรู้จักกันอยู่บ้าง"
จีน่า เซียวไม่ต้องการคุยเรื่องอดีตของเธอกับผู้ใด แม้แต่กับอีเวตต์ เหลียน
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ อีเวตต์ก็พึมพำว่า "ประธานบริษัทข้ามชาติของตระกูลลู่หรือ? ช่างน่าทึ่ง แต่ถ้าเขาเป็นประธานใหญ่ ทำไมเขาถึงไปสัมภาษณ์ผู้สมัครงานในโรงพยาบาลล่ะ?"
“ใช่ ทำไมเขาถึงมาสัมภาษณ์ที่โรงพยาบาล?” จีน่าคิดไม่ออกเลย...
*
สามวันต่อมา เมื่อจีน่า เซียวกำลังจะส่งเรซูเม่ของเธอไปยังโรงพยาบาลแห่งอื่นๆ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์ เธออึ้งไปสามวินาที เมื่อได้ยินเนื้อหาในโทรศัพท์
“คุณนายเซียว คุณฟังอยู่หรือเปล่า?”
จีน่า เซียวคืนสติมาอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ฉันกำลังฟังอยู่ โปรดพูดต่อเลยค่ะ"
"โปรดมาลงทะเบียนที่โรงพยาบาลให้ตรงเวลา 8 โมงเช้า วันพรุ่งนี้"
"ค่ะ แน่นอนค่ะ"
หลังจากวางสาย จีน่า เซียวยังคงรู้สึกว่าเธอกำลังฝันไป โรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์จ้างฉันจริง ๆ หรือ? ทำไมอีสัน ลู่ถึงจ้างเธอ?
มันเหลือเชื่อและกระทันหันมาก หลังจากยืนยันได้ว่าไม่ใช่ความฝัน จีน่าก็อุ้มเรนนี่น้อยอย่างมีความสุขและพูดว่า "ลูกรัก แม่ทำได้แล้ว โรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์จ้างงานแม่แล้ว!"
“ว้าว แม่เก่งมากค่ะ!” เรนนี่น้อยตื่นเต้นมากเช่นกันและจูบบนหน้าเธอ
“ฉันบอกแล้วว่าเธอจะต้องได้งานแน่นอน แม้เธอจะออกไปหางานทำกับฉันไม่ได้ แต่ฉันก็ยังอยากแสดงความยินดีกับเธอ แม่เจ้าตัวน้อย ในที่สุดเธอก็กำลังจะมีชีวิตที่สุขสบาย” อีเวตต์อดตื่นเต้นไม่ได้ "เลี้ยงข้าว! เลี้ยงข้าว!"
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่เธอ” จีน่ายิ้มเล็กน้อย ตบไหล่เธอแล้วพูดว่า "ก็อย่างที่เขาบอก ถ้าคนเก่าไม่ไป คนใหม่ก็ไม่มา คุณจะได้งานที่ดีในครั้งหน้า"
"ใช่แล้ว!" อีเวตต์ก็มีความมั่นใจกลับคืนมาเช่นกัน "ฉันเป็นแมลงสาบที่ตายยาก มันเป็นเพียงความพ่ายแพ้ที่หยุมหยิม"
"ใช่ค่ะ แม่ทูนหัวของหนูดีที่สุด"
เมื่ออีเวตต์ เหลียนได้ยินเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกอดเธอและจูบเธอบนหน้าสองสามครั้ง “เรนนี่น้อย ทำไมเธอถึงได้น่ารักขนาดนี้ ฉันรักเธอจริงๆ”
หลังจากจูบเสร็จ จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และรีบพูดว่า "พรุ่งนี้เธอไม่ไปทำงานเหรอ? เอางี้ไหม ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบหาพี่เลี้ยงให้เรนนี่น้อย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฉันต้องสูญเสียงาน ดังนั้นฉันจะช่วยเธอดูแลเรนนี่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้เอง และฉันยังไม่รีบหางานทำ”
"วิเศษมาก" เธอยังคงกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับการหาพี่เลี้ยง คราวนี้เธอไม่ต้องกังวลเลย “ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ฉันยังมีรายได้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออดตาย หางานไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะช่วยเหลือเธอเอง”
“คุ้มค่าดีนะที่จะให้ฉันดูแลเด็กให้เธอนานขนาดนั้น”
จีน่า เซียวตื่นเต้นมากที่จะได้เริ่มทดลองงานที่โรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์ในวันพรุ่งนี้ เธอนอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืนและตื่นแต่เช้าในวันรุ่งขึ้น
“แม่ขา วันทำงานวันแรก อย่าไปสายนะคะ” เรนนี่น้อยที่ยังนอนอยู่บนเตียงเตือน “แม่ขา แม่ต้องทำให้ดีนะคะ”
“ไม่ต้องห่วง แม่จะไม่ทำให้ลูกน้อยของแม่ผิดหวัง” ก่อนออกจากบ้านเธอยังคงขอให้เรนนี่น้อยจูบอวยพร จูบของเธอมักจะนำความโชคดีมาให้เสมอ
จีน่า เซียวแต่งหน้าแล้วออกไปเรียกแท็กซี่ เธอไม่ต้องรอสัญญาณไฟจราจร การเดินทางของเธอราบรื่นดีตลอดทาง หลังจากมาถึงโรงพยาบาล เธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะพบกับผู้อำนวยการเกา หลังจากที่เธอสอบถามผู้คนโดยรอบ
ผู้อำนวยการเกาเป็นชายวัยกลางคนที่สูงปานกลาง เขาดูเป็นคนใจดี จีน่า เซียวทักทายเขาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ผู้อำนวยการเกา ดิฉันชื่อจีน่า เซียว วันนี้มาทำงานเป็นวันแรก”
เมื่อได้ยินว่าเธอคือจีน่า เซียว ผู้อำนวยการเกามองเธอตั้งแต่ศรีษะถึงปลายเท้า ดูเหมือนเขาจะแปลกใจนิดหน่อยและถามว่า “คุณคือจีน่า เซียวเหรอ?”
"ใช่ค่ะ"
ผู้อำนวยการเกาใจดีมาก เขาให้คำแนะนำสั้นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ของโรงพยาบาล และพาเธอดูรอบๆ โรงพยาบาล
“นั่นเป็นเรื่องของสถานการณ์ในโรงพยาบาล คุณจะอยู่ในสำนักงานในวันศุกร์ และสำหรับวันอื่นๆ คุณจะอยู่ในห้องฉุกเฉินและห้องผ่าตัดเป็นหลัก ถ้ามีเหตุจำเป็น คุณอาจต้องไปห้องฉุกเฉินกับพวกเขา ดังนั้นนี่จึงเป็นงานที่หนัก แต่ผมได้ยินมาว่าคุณมีประสบการณ์ทางการแพทย์สูงมาก ดังนั้น ผมจึงเชื่อว่าคุณจะสามารถรับมือได้”
ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องง่ายสำหรับจีน่า เซียว เธอกล่าวว่า "ไม่ต้องห่วงค่ะ ผู้อำนวยการเกา ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดี"
"ดีแล้ว" หลังจากพูดจบ ผู้อำนวยการเกาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณควรรู้ไว้ว่าคุณโชคดีมาก คุณเกือบจะถูกคัดออกจากผู้สมัคร แต่มีผู้บริหารบางคนตัดสินใจรั้งคุณไว้”
- Writer
