บทที่ 15
1508 Words
เมื่อจีน่าเซียวออกจากห้องผ่าตัด มันก็เป็นเวลาสายมากแล้ว เธอถอดชุดปลอดเชื้อของเธอออกแล้วไปล้างมือในพื้นที่ทำความสะอาด จากนั้นเธอก็หยิบเสื้อผ้าสะอาดแล้วไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อเธอกำลังจะอาบน้ำ เธอพบว่าตุ้มหูข้างซ้ายของเธอหายไป เธอรีบมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำแล้วไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องผ่าตัดโดยเดินหาตลอดทางอีกครั้ง
เธอค้นหาทุกที่แต่ก็ไม่พบ เมื่อเห็นผู้ช่วยแพทย์เดินผ่านมา เธอจึงรีบถาม "ทาเนีย คุณเห็นต่างหูของฉันไหม? ที่เหมือนกับข้างนี้"
จีน่าถอดต่างหูออกจากหูข้างขวาและแสดงให้ทาเนียดู ทาเนียส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันไม่เห็นเลยค่ะ"
“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันจะไปหาต่อนะคะ”
ต่างหูมีขนาดเล็ก ตอนแรกจีน่าเซียวก็หาไม่เจอแม้จะค้นดูทุกที่แล้วก็ตาม อยู่ดี ๆ เธอก็นึกถึงร้านอาหารฝรั่ง “เป็นไปได้ไหมว่าเธอทำหายไว้ในร้านอาหาร?”
เธอรีบขึ้นแท็กซี่ไปที่ร้านอาหาร ขณะนี้ร้านอาหารกำลังจะปิด ตามที่คาดไว้ เธอถามพนักงานเสิร์ฟถูกคน พนักงานเสิร์ฟบอกเธอว่าต่างหูตกอยู่ในร้านอาหารจริง แต่ตอนนี้อีสันลู่เป็นคนเก็บไว้
อีสันลู่?
ไม่นะ เรื่องจะยิ่งแย่ไปกว่าทำต่างหูหายเสียอีก
ทั้งหมดนี้โชคชะตากำหนดไว้งั้นหรือ? ต่างหูคู่นี้เป็นของขวัญวันเกิดที่เขาส่งให้เธอ และตอนนี้ต่างหูคู่นี้ก็กลับไปอยู่ในมือเขาอีกครั้ง เธอกำลังจะทำอะไร?
“ฉันควรทิ้งไว้ให้กับเจ้าของเดิมหรือควรทวงคืนดี?”
จีน่ามองดูเวลา ตอนนี้ดึกมากแล้ว เขาคงจะนอนหลับไปแล้ว รึเปล่านะ? พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
ตามปกติเมื่อเธอกลับไปที่บ้านเช่า อีเวตต์ก็ผล็อยหลับไปแล้วพร้อมกับเรนนี่น้อยในอ้อมแขนของเธอ จีน่ายิ้ม เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ยินดีจะเป็นลูกใครก็ตามเลี้ยงอาหารเธอ
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองดูเหมือนเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ ในขณะที่เธอต่างหากที่ดูเหมือนแม่ทูนหัว อย่างไรเสีย นี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น เธอยุ่งมากมาทั้งวัน และเธอวางใจให้อีเวตต์เหลียนดูแลลูกของเธอ
วันรุ่งขึ้น จีน่าไปโรงพยาบาลแต่เช้า และอีเวตต์ก็ไปที่บริษัทสื่อบันเทิงของตระกูลลู่พร้อมกับเรนนี่น้อย เธอได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าเซ็นสัญญาในวันนี้ได้เลย
เหว่ยหลินจัดเตรียมทุกอย่างให้กับเรนนี่น้อยเรียบร้อยแล้ว มีครูสอนดนตรี พี่เลี้ยงด้านการแสดงโดยเฉพาะ และผู้ช่วยดูแลชีวิตของเธอ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมให้แล้วตามแบบของดารา
อีเวตต์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทุกคนที่นี่ชอบเรนนี่น้อยมาก ทุกคนปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี
“เรนนี่น้อย ดูสิตอนนี้หนูได้รับการดูแลเป็นพิเศษ การมีทีมงานมืออาชีพแบบนี้ อีกไม่นานหนูจะกลายเป็นดาราเด็กที่โด่งดังไปทั่วประเทศเลยนะ”
หลังจากเป็นปาปารัสซี่มาหลายปี เป็นครั้งแรกที่อีเวตต์เหลียนรู้สึกว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับดาราในแวดวงบันเทิง
“แม่ทูนหัวคะ เมื่อหนูเริ่มทำเงินได้ หนูจะซื้อบ้านหลังใหญ่ให้กับคุณและคุณแม่”
“โอ้โห แม่หนูน้อย”
จากนั้นอีเวตต์เหลียนจึงเซ็นสัญญาให้กับเรนนี่น้อยในฐานะผู้ปกครองของเธอ แล้วเรนนี่น้อยก็กลายเป็นดาราเด็กในสังกัดจริง ๆ เธอรับทราบว่าเธอจะได้เข้าร่วมกลุ่มในเดือนหน้า เป็นการแสดงย้อนยุคฟอร์มยักษ์ในปีนี้ และเธอจะได้เล่นเป็นนักแสดงนำวัยเด็ก
แม้ว่าเธอจะได้แสดงเพียงสองตอน แต่ก็เป็นโอกาสที่สำคัญมากสำหรับอาชีพของเธอ อีเวตต์เหลียนรู้สึกเหมือนฝันที่เป็นจริง ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของดวงและโชคชะตา
หลายคนที่ต้องดิ้นรนในวงการบันเทิงมานานหลายทศวรรษ กลับได้เล่นเป็นเพียงตัวประกอบ ในขณะที่เรนนี่น้อยกำลังจะโด่งดังในชั่วข้ามคืน
พนักงานที่ดูแลเรนนี่น้อยกำลังคุยกับอีเวตต์เหลียนถึงเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญ ขณะที่เรนนี่น้อยนั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้ในห้องโถง เธอรู้สึกเบื่อ
เธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องชื่อเสียงและเงินทอง เธอแค่ต้องการหาเงิน เปลี่ยนบ้านให้ใหญ่ขึ้น และเพื่อเป็นนักร้องตัวน้อย
“คุณลุงรูปหล่อ!” เมื่อเห็นอีสันลู่เดินเข้ามา เรนนี่น้อยก็กระโดดลงจากเก้าอี้ด้วยความตื่นเต้นและวิ่งไปหาเขา
อีสันลู่ก้มลงและอุ้มเธอขึ้นมา แม้ว่านี่จะเป็นเพียงครั้งที่สองที่พวกเขาพบกัน แต่เขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับเธอเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน
“คุณลุงพวกนั้นจัดการทุกอย่างให้หนูแล้วใช่ไหม?”
"ใช่ค่ะ" เรนนี่น้อยพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ คุณลุงรูปหล่อ โตขึ้นหนูจะตอบแทนคุณแน่นอน”
"ตกลงจ๊ะ"
เวลานี้ลิลี่เฉียวที่ติดตามอีสันลู่ชอบเด็กผู้หญิงคนนี้ทันที เธอรีบถามว่า "เด็กคนนี้ใช่ไหมคะที่คุณบอกฉันเมื่อวานนี้?"
"ใช่แล้ว"
"นี่ลูกใครกัน? ทำไมเธอถึงได้น่ารักขนาดนี้?" ลิลี่เฉียวก็ตกหลุมรักเรนนี่น้อยเมื่อแรกเห็นเช่นกัน เธอจึงรีบดึงตัวเรนนี่น้อยออกมาจากอ้อมแขนของอีสันลู่
"ขอบคุณค่ะคุณป้า" เรนนี่น้อยยิ้มและมองมาที่เธอ แล้วถามว่า “คุณคือ...ภรรยาของคุณลุงรูปหล่อเหรอคะ?”
ลิลี่เฉียวอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ “แม่หนูน้อยรู้มากเกินไปแล้ว”
"ใช่ค่ะ" เรนนี่น้อยพยักหน้าและพูดว่า "แม่ของหนูบอกว่าผู้ชายควรอยู่กับผู้หญิง ผู้ชายกับผู้หญิงเท่านั้นที่ให้กำเนิดลูกได้"
"ฮืม?"
ลิลี่เฉียวอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเขินอาย “แม่หนูพูดถูกแล้วจ๊ะ”
อีสันลู่ยังคงดึงเธอออกมาจากอ้อมแขนของลิลี่เฉียว และอธิบายกับเธอว่า “เรนนี่น้อย หนูไม่ได้บอกว่าหนูรู้วิธีแสดงใช่ไหม? แล้วลุงจะให้โอกาสหนูเอง ขอแค่หนูทำตามคุณป้าคนนี้ หนูจะเล่นเป็นเธอในวัยเด็ก เอาไหม?"
“ได้ค่ะ หนูจะแสดงให้ดีที่สุด”
“ไม่ต้องกังวล หนูน่ารักมาก ฉันแน่ใจว่าทุกคนจะชอบการแสดงของหนู” ลิลี่เฉียวกล่าว
"เยี่ยมเลยค่ะ"
“แล้วคุณลุงจะให้เงินหนูเยอะไหมคะ หนูต้องการเปลี่ยนบ้านให้ใหญ่ขึ้นเพราะแม่หนูต้องทำงานเหนื่อยมากทุกวัน”
ช่างน่ารักจริง ๆ ที่เด็กน้อยคนนี้พูดแบบนี้ อีสันลู่อดไม่ได้ที่จะจูบหน้าผากเธอ “แน่นอน ลุงจะให้ ลุงเป็นนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ หากมีบ้านที่หนูชอบ ลุงจะส่งเป็นของขวัญให้หนู”
เมื่อลิลี่เฉียวได้ยินสิ่งนี้เธอก็ตกใจมาก แม้ว่าอีสันลู่จะมีเงินมากมายและบ้านก็เป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋วสำหรับเขา แต่เขาไม่จำเป็นต้องใจกว้างขนาดนี้ก็ได้ จริงไหม
“ไม่ ไม่ ไม่ แม่บอกว่าเราจะไม่รับของใครฟรี ๆ เว้นแต่เราจะหาได้เอง อย่าเอาของคนอื่นมาเป็นของตัวเองตามอำเภอใจ คุณลุงคะ หนูจะแสดงให้ดี แค่ให้หนูในส่วนที่หนูควรจะได้รับ ไม่อย่างนั้นแม่จะโกรธ”
คำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนผู้ใหญ่ อีสันลู่ก็ประหลาดใจเช่นกัน และทำให้เขายิ่งชอบเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้มากขึ้นไปอีก
หลังจากที่เขาผละจากเด็กหญิงตัวน้อย ลิลี่เฉียวก็เดินตามอีสันลู่เข้าไปในลิฟต์ เธอถามว่า “ฉันไม่รู้เลยนะคะว่าคุณชอบเด็กมากขนาดนี้”
“เปล่าหรอก ผมแค่รู้สึกว่าผมมีความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษกับเด็กคนนี้”
ความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษหรอ
“แต่คุณยังไม่จำเป็นต้องให้บ้านมูลค่าหลายสิบล้านกับเธอก็ได้ แม้ว่าจะมีความเกี่ยวข้องกัน ถูกไหม เธอไม่ใช่ลูกของญาติหรือเพื่อนของคุณจริงๆ ใช่ไหม” ลิลี่เฉียวรู้สึกว่าเธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริง ๆ
อีสันลู่อธิบายอย่างเย็นชาว่า “ไม่หรอก ผมเพิ่งพบเธอเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้เอง ความเกี่ยวข้องกันไม่เกี่ยวว่าเราพบกันบ่อยแค่ไหน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ผมแค่รู้สึกสนิทกับเธอมาก พ่อของเธอจากไปนานแล้ว และเธอเติบโตมากับแม่ของเธอ”
- Writer
