บทที่ 10
1502 Words
จีน่าเซียวรู้สึกว่านี่อาจเป็นมื้ออาหารที่น่าอับอายที่สุดเท่าที่เธอเคยกินมา เธอไม่กล้าเงยหน้าเลยได้แต่ยัดอาหารเข้าปาก
เธอกินให้เสร็จโดยเร็วที่สุดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่กลับพบเพียงสเต็กใกล้มือเขาที่ไม่มีร่องรอยการกินเลย เธอควรทำอย่างไรดี? เธอควรรอให้เขากินเสร็จก่อนหรือคุยต่อดี?
จีน่าเซียวไม่รู้จริง ๆ ว่าควรทำอย่างไร เธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับผู้ชายคนนี้อย่างไรดี เขาไม่เคยดื้อดึงเท่านี้มาก่อน
“คุณลู่ คุณอยากกินในขณะที่ฉันจะพูดต่อไหม?” จีน่า เซียวรู้สึกว่าวิธีนี้ค่อนข้างสมเหตุสมผล เธอหยิบผลการตรวจออกมาและเริ่มวิเคราะห์ “ฉันเพิ่งพูดถึงปัญหาโรคกระเพาะเรื้อรังของคุณไป การตรวจระบบทางเดินอาหารแสดงให้เห็นว่าเยื่อบุกระเพาะอาหารของคุณมีน้อยเกินไป และมีความผิดปกติเล็กน้อยในผลการตรวจเลือดตามปกติของคุณ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ มีปัญหาที่ร้ายแรง…”
"หกปี" ทันใดนั้นเขาก็พูดแทรกจีน่า เซียวด้วยสองคำนี้ จีน่าเซียวรู้สึกอึดอัดใจทันทีและมองมาที่เขาด้วยความหวาดหวั่น มองเห็นสายตาที่เยือกเย็นของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสายตาแห่งความเกลียดชัง ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้พูดแบบนี้?
“คน ๆ เดียวจะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ในหกปี?” อีสันลู่ถาม
จีน่าเซียวตกตะลึงจนพูดไม่ออกราวกับว่าเขากำลังทดสอบสามัญสำนึกของเธอและสงสัยในจิตวิญญาณของเธอ
เมื่อถามเสร็จ อีสันลู่ก็ยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมพูดเป็นนัยเชิงเย้ยหยันและประชดตัวเองว่า “คนขี้ขลาดที่เคยกลัวความมืด ภูตผี และเลือดสามารถเป็นศัลยแพทย์ได้ ตลกดีไหม? เพราะคุณเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หรือเพราะผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน?”
ตาของจีน่าเซียวเปื้อนน้ำตาเมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้ เธอกำหมัดแน่น ใช่ เมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนขี้ขลาด
เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะเธอเป็นคนเข้มแข็ง แต่เพราะเธอไม่มีทางเลือกหลังจากที่ต้องทิ้งเขาไป
จีน่าเซียวกัดริมฝีปากแน่นราวกับว่าเลือดของเธอกำลังจะไหลออกมา หลังจากนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คนที่อยู่ปลายสายกังวลเป็นพิเศษ ดังนั้นเสียงของเขาจึงไม่ดังมาก “เจ้านายครับ ไอ้สารเลวชอนซิงแอบสกัดสินค้าของเราครับ”
หัวใจของจีน่าเซียวเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธออยู่ในสภาวะที่วุ่นวายใจ เกิดอะไรขึ้นกับธุรกิจของเขา?
เธอแอบมองใบหน้าเขาและใบหน้าเขาก็คล้ำลง ราวกับว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวเขาปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง และสายตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
จริง ๆ แล้ว เธอรู้สึกกลัว เพราะเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน
“ตามหาเขาให้เจอ แล้วผมจะกลับไป”
อีสันลู่วางสาย และจีน่าเซียวก็รีบลุกตามเขาไป นั่นคือธุรกิจของเขา และไม่ใช่สถานที่ที่เธอจะถามอะไรได้เพิ่มเติม
“ผมมีบางอย่างที่ต้องทำ งั้นวันนี้ไว้แค่นี้ก่อนนะครับ” อีสันลู่กล่าว
"ได้ค่ะ" เมื่อเห็นเขากำลังจะจากไป จีน่าเซียวก็รีบพูดขึ้นว่า “เบอร์โทรที่ฉันใช้โทรหาคุณเมื่อเช้านี้เป็นเบอร์โทรปัจจุบันของฉัน ถ้าคุณว่าง โปรดโทรติดต่อฉัน”
ดูเหมือนอีสันลู่จะลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็ตอบอย่างขอไปที เขาจ่ายเงินแล้วรีบเดินออกไป จีน่าเซียวต้องเก็บผลการตรวจของเขาอีกครั้ง โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นหลังจากที่เธอจัดของเรียบร้อยแล้ว
“ฮัลโหล คุณหมอเซียว ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? มีเหตุฉุกเฉินใหม่เข้ามา คนกระโดดตึกได้รับบาดเจ็บสาหัส”
“รับทราบค่ะ ฉันจะไปถึงในอีกสิบนาที” จีน่ารีบวิ่งออกจากร้านกาแฟ เคสนี้เพิ่งเกิดตอนอีสันเพิ่งขึ้นไปบนรถ จีน่ามองไปรอบ ๆ และพบว่าตอนเที่ยงหาแท็กซี่ได้ยาก เธอจึงวิ่งไปที่รถของอีสัน
“คุณลู่ ฉันมีคนไข้ฉุกเฉิน จำเป็นต้องกลับทันที ขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ?”
หลังจากที่จีน่าพูดจบ เธอรู้สึกว่ามันกระทันหันเกินไป ผู้ชายคนนี้ก็มีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการเช่นกัน ก่อนที่อีสันจะตอบ เธอรีบพลิกตัว “ลืมมันไปเถอะ ฉันขอไปเรียกแท็กซี่ดีกว่า”
จีน่ากำลังจะวิ่งออกไป แต่เสียงที่เย็นชาของเขาดังก้องในหูเธอไปแล้ว "ขึ้นรถสิ!"
เขาตกลงแล้ว?
จีน่ารีบเปิดประตูและเข้าไปในรถ อีสันสตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งจนสุด แล้วขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
แม้จีน่าเซียวจะรีบร้อน แต่เธอก็ยังกังวลในวิธีขับรถของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากฝ่าไฟแดง จีน่าเซียวอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "คุณขับฝ่าไฟแดง"
“ไม่รีบเหรอครับ?” อีสันลู่ถาม
เอ่อ...
"แต่ความปลอดภัยยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดนะคะ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเขาเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างร้ายแรงมาก่อน เขาจะลืมความเจ็บปวดหลังจากที่แผลเป็นของเขาหายได้อย่างไร?
“อีกอย่าง ฉันคิดว่าคุณควรจะมีคนขับรถให้นะคะ”
“ดูเหมือนจะอยู่นอกเหนือความรับผิดชอบของแพทย์”
โอ้พระเจ้า...
"ถึงแล้วครับ" ก่อนที่จีน่า เซียวจะรู้ตัว เธอก็มาถึงแล้ว!
"ขอบคุณค่ะ" จีน่า เซียวรีบหยิบกระเป๋าเอกสาร ก่อนลงจากรถเธอรีบหยิบแผนพักฟื้นที่เขียนด้วยลายมือออกจากกระเป๋าเอกสาร “คุณลู่ นี่คือแผนพักฟื้นที่ฉันเขียนไว้ให้คุณ มันจะเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นตัวของคุณ คุณสามารถเอากลับไปดูได้ค่ะ”
จีน่า เซียวส่งมอบให้กับเขา แต่อีสันลู่ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบเลย แถมยังพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าฉันจำเป็นต้องใช้ แพทย์ประจำตัวของผมสามารถเขียนให้ผมได้เป็นโหล"
จีน่า เซียวยื่นมือออกไปเก้อ และทำอะไรไม่ถูก อีสันลู่กล่าวว่า "ถ้าคุณยังคงเสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อ ผู้ป่วยของคุณจะไม่รอดนะ"
จีน่าเซียวเริ่มรู้สึกตัวและรีบเก็บเอกสารเหล่านี้ใส่ลงในแฟ้มสะสมผลงาน แล้วรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล
ผู้ป่วยเป็นชายหนุ่มอายุไม่ถึง 30 ปีที่กระโดดลงจากตึก หลังจากที่ตรวจดูเขา จีน่า เซียวได้ตัดสินใจอย่างหนักแน่นและกล่าวว่า “ตับของเขาแตก เตรียมตัวผ่าตัดทันที”
จีน่าเตรียมตัวอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้และเข้าไปในห้องผ่าตัด เธอใช้เวลาหกชั่วโมงในห้องผ่าตัด แม้ว่าชายผู้นี้จะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต แต่เขาก็รอดมาได้
จีน่าเดินออกจากห้องผ่าตัดและนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง เธอเหนื่อยเหลือเกิน
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาอีเวตต์ “คืนนี้ฉันกลับไม่ได้นะ ฉันต้องขอรบกวนเธออีกคืนนึง”
อีเวตต์วางโทรศัพท์และยักไหล่ให้เรนนี่น้อย “แม่ของหนูจะไม่กลับมาคืนนี้ นี่ถ้าฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ยอมให้แม่ของหนูรีบสมัครงานเลย”
เรนนี่น้อยก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน "หนูก็คิดเหมือนกันว่าวันหยุดฤดูร้อนปีนี้น่าเบื่อมาก"
"ฉันก็เหมือนกัน" หลังจากอีเวตต์พูดจบ เธอก็รีบเสริมว่า "ทำไมหนูไม่ไปตามฉันไปหางานทำในวันพรุ่งนี้ด้วยกันล่ะ?"
“เยี่ยมเลย หนูจะหางานทำด้วย” เรนนี่น้อยพูดอย่างไร้เดียงสา “หนูสามารถเก็บเงินเพื่อจะได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่กับแม่”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ อีเวตต์เหลียนก็อดหัวเราะไม่ได้ “เด็กน้อยเอ๋ย หนูตัวเล็กแค่นี้ หนูจะทำอะไรได้?”
“อย่าดูถูกหนูนะ หนูทำได้หลายอย่าง” เรนนี่น้อยพูด "หนูจะเป็นนางแบบนิตยสารหรือไม่ก็เป็นนักร้อง"
ฮ่าๆๆๆ...
เมื่อได้ยินคำพูดของเรนนี่น้อย อีเวตต์ก็รู้สึกขบขันเป็นอย่างมาก เรนนี่น้อยพูดอย่างจริงจังว่า “อย่าหัวเราะสิ แม่ทูนหัว หนูจริงจังมากนะ พรุ่งนี้หนูจะหาไปหางานทำ จะได้แบ่งเบาภาระของแม่”
"โถ เจ้าตัวเล็กผู้น่ารัก" อีเวตต์มองเธอด้วยสายตาอิจฉา “ฉันรู้สึกอิจฉาอยากมีลูกสาวเหมือนหนู แล้วพรุ่งนี้เราจะออกไปหางานทำด้วยกัน เราจะไม่พาแม่ของหนูไปด้วยนะ”
- Writer
