บทที่ 13 จากนี้คือความตั้งใจ
ภายในห้องนั่งเล่นที่เปิดไฟไว้เพียงสลัว ๆ และมีแสงสว่างจากทีวีจอใหญ่ เคลลี่ยังคงป้อนจุมพิตหวานที่เพิ่มระดับความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ให้กับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า จนเธอเผลอโอนอ่อนคล้อยตาม
อุณหภูมิในร่างกายเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตามความหนักหน่วงของริมฝีปากที่เขาบดขยี้เข้าใส่ จนทำให้ตะวันต้องผลักหน้าอกเขาแล้วดันออก ก่อนที่จะรีบกอบโกยอากาศหายใจ
“พี่เคล พอก่อน เดี๋ยวหนูก็ขาดใจตายพอดี”
ปากบางเล็กพูดขึ้นโดยที่ยังหลบนัยน์ตาคมที่จ้องเธอราวกับเป็นหมาป่าจ้องตะครุบลูกไก่
“ตะวัน คราวก่อนพี่ขอโทษนะที่ล่วงเกินตะวัน ครั้งนั้นพี่เมา พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แต่นับจากวันนี้ไปพี่จะตั้งใจทำ และจะทำกับตะวันคนเดียวเท่านั้น ตกลงไหมครับ”
ลูกไม้ของเขาช่างแพรวพราวยิ่งนัก ระหว่างที่กำลังหว่านล้อมด้วยความพูดมากมาย นิ้วเรียวยาวนั้นก็เอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของเธอจนหมดทุกเม็ดแล้วเรียบร้อ
