ตอนที่ 11

1941 Words

“ทิพย์” นิมาพูดชื่อของทองทิพย์ขึ้นเบาๆ หลังจากหันมาเห็นยืนอยู่ทางด้านหลังของเธอ “คบอยู่กับคนอื่นทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะคะ” ทองทิพย์ถามขึ้นพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลรินมาจากไหนเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ แต่เธอก็รีบเช็ดในทันทีที่รู้สึก “ก็” นิมาไม่รู้จะพูดอะไรเพราะไม่คิดว่าทองทิพย์จะมายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าแบบนี้ “ก็คือ การทำให้คนอื่นรู้สึกดีๆ ด้วย แล้วก็ไม่ไยดีอย่างนั้นใช่หรือเปล่าคะ” ทองทิพย์ถามเสียงเรียบ นิมาเริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้ น้ำตาของทองทิพย์ไหลริน จึงขยับเข้าไปใกล้ๆ และช่วยเช็ดน้ำตาให้ “นิ่มขอโทษค่ะ” นิมาพูดขอโทษด้วยใจจริง “ไม่ได้รู้สึกดีกับทิพย์ แล้วมาทำดีกับทิพย์ทำไมกันคะ” ทองทิพย์มองจ้องดวงตาคู่สวยของนิมาที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน “ทำอย่างไรถึงจะหยุดร้องไห้ได้คะ” นิมาไม่รู้จะพูดหรืออธิบายอย่างไร “จูบทิพย์แล้วช่วยบอกหน่อยว่านิ่มรู้สึกอย่างไร” “นิ่มว่านิ่มปล่อยให้ทิพย์ร้องไห้จนน้ำตาท่วมร้านดีกว่าแบบนี้” นิมาอมยิ้มทะเล้นมองสบตากับทองทิพย์ที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ตัว เอง แต่สายตาที่มองมามองด้วยแววตาอ้อนวอนให้อีกฝ่ายทำตามกับสิ่งที่เธอขอ กำลังทำให้นิมาใจอ่อน “นะคะ นะ แล้วบอกทิพย์ตามตรง ว่าในใจนิ่มรู้สึกอย่างไร” “ก็ได้ ก็ได้ค่ะ แต่ต้องแลกเปลี่ยนกัน ทิพย์ต้องบอกนิ่มเรื่องเมื่อวานว่ามันเกิดอะไรขึ้น” นิมามองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขลับของทองทิพย์ “ร้ายเหมือนกันนะคะ สำหรับข้อแลกเปลี่ยน ก็ได้ค่ะ แต่ระวังหน่อยนะคะ เวลาจูบ เพราะอาจจะจูบเพลินจนลืมเรื่องอื่นๆ ไปก็ได้นะ” ทองทิพย์เช็ดน้ำตาของเธอซึ่งกำลังจะหยุดไหลพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ้มอายๆ กับคำพูดซึ่งเพิ่งได้ยินไปเมื่อสักครู่ “เดี๋ยวพี่นาตื่นลงมามีหวังต้องตอบคำถามกันยืดยาวแน่ๆ ว่าคุณทองทิพย์มาทำอะไรที่นี่” นิมาเริ่มเฉไฉเปลี่ยนเรื่องในทันที “มานี่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ไม่ต้องมาชวนเปลี่ยนเรื่อง” ทองทิพย์ดึงนิมาให้เดินตามเธอเข้ามาในห้องซึ่งเป็นห้องทำงานที่ทองทิพย์เคยเข้ามาเมื่อคราวก่อนและตอนนี้ประตูห้องถูกล็อกไว้เรียบร้อยแล้ว นิมากำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานระหว่างมื้ออาหาร ไม่รู้ว่าอะไรคือเรื่องที่อยู่ในใจของผู้หญิงคนนี้ เพียงแค่ได้รู้ว่าเธอกับ นารินเป็นพี่น้องกัน ทำไมท่าทีของคนที่กำลังยืนยิ้มๆ อยู่ในตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนไป นิมาชอบทองทิพย์ที่เป็นแบบนี้ เธอกลัวผู้หญิงที่ท่าตาดุๆ และยิ้มสวยๆ แต่ดูแปลกๆ ที่ชื่อทองทิพย์ “นิ่มขอถามก่อนได้ไหมคะ ว่าตัวทิพย์เองรู้สึกอย่างไรกับนิ่ม” นิมาพยายามถ่วงเวลากับสิ่งที่ทองทิพย์ร้องขอกับเธอ ทอง ทิพย์ยิ้มแต่ไม่ตอบคำถาม กลับเบียดตัวเองเข้าหาตัวนิมาที่ขณะนี้แผ่นหลังติดอยู่กับผนังของห้องขยับตัวหนีไปไหนไม่ได้ ริมฝีปากอัน แสนอบอุ่นที่กำลังสัมผัสกันและกันนั้น กำลังตอบคำถามให้กับหัวใจทั้งสองดวง สัมผัสอันอ้อยอิ่ง และอ่อนโยนของทองทิพย์กำลังทำให้นิมารู้สึกหวั่นไหว มืออันร้อนผ่าวของทองทิพย์กำลังเริ่มรุกเร้าเข้าไปภายใต้เสื้อผ้าของนิมาที่ดูเจ้าตัวก็เหมือนต้องการสัมผัสจากมือ อันแสนอบอุ่นนั้นอยู่เหมือนกัน แล้วรอยยิ้มเล็กๆ ก็ผุดขึ้น นิมาเริ่มรุกเร้าแต่รวดเร็วกว่า เพราะเสื้อตัวในของทองทิพย์ได้ถูกปลดตะขอออกก่อน ทองทิพย์ยิ้มๆ นึกไม่ถึงว่าตัวเองกลับถูกรุกเร้าอย่างเงียบๆ แต่รวดเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน มืออันอบอุ่นของนิมากำลังค่อยๆ สำรวจและรึงเร้าไปที่บริเวณเนินอกของทองทิพย์ บริเวณที่เธอได้สัมผัสกำลังทำให้หัวใจของนิมาเต้นเร็วและแรง แต่เพียงชั่วครู่นิมาก็พยายามดึงตัวเองกลับมากจากความรู้สึกที่หวั่นไหวนั้น พร้อมกับขยับตัวให้ออกห่างจากทองทิพย์แค่เพียงเล็กน้อย โดยไม่ทำให้คนที่อยู่แนบชิดกับตัวเธอรู้สึกว่าถูกเธอทอดทิ้ง ณ ช่วงเวลานั้น นิมาจูบทองทิพย์อย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา “ร้ายจริง นิ่มเก่งมากนะที่หยุดความหวั่นไหวในเวลาแบบนี้ได้” ทองทิพย์กระซิบบอกนิมาคนที่เป็นคนรุกเร้าเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็หยุดลงโดยสามารถทำให้เธอรู้สึกคล้อยตามกับการหยุดความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นได้ด้วยเช่นกัน “ก็นิ่มได้คำตอบแล้ว” นิมาอมยิ้มกับสายตาทะเล้นๆ ของทองทิพย์ “ตกลงว่ารู้สึกอย่างไรคะ” ทองทิพย์ถามในทันที “รู้สึกแบบเดียวกับทิพย์เลยค่ะ” นิมาตอบแบบกวนๆ “ทิพย์รู้สึกอย่างไร นิ่มรู้หรือ” ทองทิพย์ถาม “ก็บอกสิ ว่ารู้สึกอย่างไร จะได้ตอบว่าเหมือนกันหรือเปล่า” “วกไปวนมา บอกไม่ได้ใช่ไหมว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่” ทองทิพย์พูด “ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็บอกมาสิคะ” ทองทิพย์จ้องเขม็งและตั้งตารอคำตอบ “ก็ดีค่ะ” นิมาตอบและแกล้งทำคิ้วขมวดใส่เหมือนคนที่กำลังทำท่าคิดอะไรบางอย่าง “ดีกว่าจูบของคนเมื่อเช้าหรือเปล่าคะ” ทองทิพย์อยากรู้ “บอกตามตรง แล้วจะร้องไห้อีกไหมล่ะ” นิมาถาม “ก็บอกมาก่อนสิคะ เดี๋ยวก็คงรู้ว่าจะต้องร้องไห้กลับบ้านไปหรือเปล่า” “จูบเมื่อเช้าดีกว่าค่ะ” นิมาบอกด้วยสีหน้าเรียบๆ เฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของทองทิพย์ที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ “ก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว เพราะนิ่มรักเขา ทิพย์รู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะเป็นแบบนี้ อันที่จริงถ้านิ่มมีเจ้าของอยู่แล้ว การแทรกเข้ามา มันก็ไม่ควร ทิพย์รู้ดีการถูกแย่งคนรักไปความรู้สึกมันเป็นอย่างไร” ทองทิพย์ถอนใจเบาๆ เมื่อได้พูดออกไป “หมายความว่าอย่างไรคะ เล่าให้ฟังได้ไหม” นิมาถาม “อย่าสนใจเลยค่ะ ก็แค่เคยอกหักมา ก็เท่านั้นเอง แต่ครั้งนี้อกหักตั้งแต่เริ่ม คงก็ไม่เจ็บเท่าครั้งที่แล้ว” ทองทิพย์พูดดูจริงจัง “จริงจังอยู่ใช่ไหมที่พูดออกมา” นิมาเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินมันเรื่องจริงหรือเป็นการทดสอบอะไรบางอย่างกับเธออยู่ หรือเปล่า “ไม่ต้องอธิบายต่อก็ได้ใช่ไหม เพราะไม่ได้อยู่ในข้อตกลง” ทองทิพย์บอก “มันเป็นเรื่องส่วนตัวเอาเป็นว่าเมื่อไหร่อยากเล่าก็บอกก็แล้วกันนะคะ นิ่มพร้อมจะรับฟัง แต่ถ้ายังไม่อยากบอกเรื่องราวมาก มายที่อยู่ในใจของคุณทองทิพย์ก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะนิ่มอยากรู้แค่เรื่องของคนชื่อทิพย์ไม่ใช่ทองทิพย์” นิมาพูดเหมือนเป็นการสรุปกับ สิ่งที่เธอคิด “พูดเหมือนเกลียดกันเลยนะคะ” ทองทิพย์ถาม “ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปก็ไม่แน่ค่ะ” นิมายิ้มจางๆ ให้ “ปกติก็ไม่มีใครรักอยู่แล้ว ถ้านิ่มจะเกลียดเพิ่มมาอีกคนก็ไม่เห็นแปลก” “เอาล่ะ หยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน ข้อตกลงของเรากับคำตอบที่ทิพย์จะให้กับนิ่ม บอกได้เลยค่ะ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น” นิมาตั้งใจและ รอฟังคำอธิบายของทองทิพย์ “ที่ทิพย์ตกลงไว้คือจะบอก แต่ไม่ได้ตกลงกันไม่ใช่หรือคะ ว่าจะบอกเมื่อไหร่ตอนไหน ทิพย์ยังไม่อยากบอกตอนนี้” ทองทิพย์ อมยิ้มกับคนที่ยืนหน้าบึ้ง “ไม่บอกก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปได้แล้ว เบื่อหน้า” นิมาพยายามดันหลังทองทิพย์ให้เดินออกไปทางด้านหน้าประตู แต่เสียง เคาะประตูห้องก็ทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงัก เพราะได้ยินเสียงนารินดังตามมา “นิ่ม อยู่ข้างในหรือเปล่า” เสียงของนารินพูด ทองทิพย์อมยิ้มหันมาทางนิมาซึ่งกำลังจ้องมองไปที่ประตู และหันมามองหน้าทองทิพย์ก่อนที่จะรีบปิดปากของคนที่กำลังอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างทันที นิมารอจนเสียงพี่สาวของเธอเงียบไป “เงียบๆ” นิมาพูดขึ้นเบาๆ เป็นการเตือนทองทิพย์ที่กำลังพยายามเปล่งเสียงออกมา ถึงแม้ว่าจะถูกปิดปากไว้สนิท นิมารอจน พี่สาวของเธอเงียบไปคงคิดว่าห้องนี้ไม่มีใครอยู่ เพราะปกติแล้วห้องทำงานจะถูกปิดไว้อยู่แล้ว ถ้าร้านยังไม่เปิด นิมาจึงรอจนได้ยิน เสียงของพี่สาวของเธอเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว “ทำไมคะ กลัวคุณพี่สาวรู้หรืออย่างไรกันว่าแอบเอาทิพย์มาซ่อนไว้” “เปล่าค่ะ นิ่มแค่ขี้เกียจตอบคำถาม” นิมาบอก “ไม่ใช่ว่ากลัวจะตอบคำถามไม่ได้มากกว่าหรือเปล่าคะ” ทองทิพย์พูด “ไม่มีอะไรที่นิ่มตอบไม่ได้” “ก็จริงค่ะ เพราะไม่ตอบเป็นคำพูดชัดกว่าตั้งเยอะ” ทองทิพย์ยิ้มกวนๆ “อะไร” นิมาจ้องมองคนที่ยิ้มกวนๆ ให้เธอ “ก็จูบนิ่มให้คำตอบกับทิพย์ แน่ใจหรือคะว่าจูบเมื่อเช้าดีกว่า” “มั่นใจค่ะ เพราะเป็นจูบของคนที่จริงใจ ไม่มีอะไรแอบแฝง” นิมามองสบตาทองทิพย์เหมือนจะหาคำอธิบายบางอย่าง จากดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน “หมดกันเลยอุตส่าห์เรียนแอคติ้งมา นึกว่าเนียนแล้วเสียอีก คิดว่าจะได้รับคะแนนสงสาร ไม่เห็นจะได้ผล” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ “อย่าบอกนะว่า เมื่อเช้า” นิมารู้สึกอยากจะหยิกทองทิพย์ให้เนื้อเขียว “ฉากร้องไห้ เหมือนไหมคะ คงพอได้เนอะ เพราะมีคนช่วยเช็ดน้ำตาให้ด้วย นิ่มว่าฝีมือทิพย์พอจะไปเป็นนางร้ายในละครได้ ไหม” ทองทิพย์หัวเราะและยิ้มทะเล้นให้คนที่ยืนอมยิ้มแต่มองเธอด้วยสายตาที่อยากจะฆ่าเสียให้ตายในตอนนี้เลยทีเดียว “สักวัน จะทำให้คนร้ายๆ มาบอกรักหวานๆ นิ่มให้ได้เลยคอยดู” นิมาคิดอยู่ในใจ พร้อมกับจ้องมองคนที่ยังคงยิ้มกวนๆ อยู่ตรงหน้าเธอ “ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ เริ่มถูกมองด้วยความรำคาญแล้ว ว่าแต่ว่าถ้าหายไปเลยอยากรู้เหมือนกันนะคะ ว่าจะคิดถึงกันบ้างไหม” ทองทิพย์แกล้งยั่วนิมาอีก “ไม่มีทาง ไม่มาก็ดี ทิพย์กำลังทำให้นิ่มปวดหัว กลับไปตอนนี้เลยก็ดีค่ะ นิ่มจะได้ไปเปิดร้านเสียที” นิมาพูดด้วยน้ำเสียงเจือความรำคาญ “ขอกอดอีกครั้งได้ไหมคะ เผื่อว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก” ทองทิพย์บอก “อย่ามาเล่นละครดีกว่า นิ่มไม่อยากเชื่อแล้วค่ะ” ทองทิพย์ไม่ได้รอว่านิมาจะอนุญาตหรือไม่ เธอตรงเข้าไปกอดกระชับนิมาไว้ ทำเอาคนที่ถูกกอดชักไม่แน่ใจว่ามันเป็นการกอดลาจริงๆ หรือเปล่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more