“ไม่ต้องตามมา ฉันมารับแล้ว” เสียงทุ้มดุของอัคนีตอบกลับแทนหลังจากเดินมาแย่งโทรศัพท์จากมือของฟ้าใส พร้อมกับเหลือบมองเจ้าของใบหน้าหวานที่งอง้ำอย่างไม่สบอารมณ์
ฟ้าใสมองคนไร้มารยาทด้วยความหงุดหงิด นอกจากเขาจะปล่อยให้เธอนั่งรอตั้งนานแล้ว ยังเสียมารยาทแย่งโทรศัพท์ของเธอไปอีกต่างหาก
“รอแค่นี้ก็ไม่ได้ ถึงกับโทรไปฟ้องคนที่บ้านหรือไง” อัคนีถามเสียงดุ ใบหน้าของฟ้าใสซีดเผือดลงมากจนเขารู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสายตาอวดดีของหญิงสาว ก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดแทน ทั้งที่เขาเองก็รีบมารับเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่เพราะว่างานวันแรกรัดตัวเกินไป จึงไม่สามารถปลีกตัวได้เร็ว
อย่างกับทำคุณบูชาโทษ
ฟ้าใสเห็นดวงตาอ่อนล้าของอัคนีก็กลืนคำเหน็บแนมลงคอ
“คุณอัคนีเข้าใจผิดแล้วค่ะ ดิฉัน… ฟ้า… แค่ไม่รู้ว่าคุณจะมารับ ขอโทษที่ทำให้ลำบากค่ะ” ฟ้าใสยอมลดทิฐิของตัวเองลงก่อน ก้มหน้ายอมรับผิดแม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเธอทั้งหมดก็ตาม แ
