ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาคู่โตกวาดมองรอบข้างด้วยความสับสน จำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอเผลอหลับอยู่ที่ห้องทำงานของอัคนี แต่พอตื่นขึ้นมากลับมาอยู่ที่หน้าประตูบ้านเสียแล้ว นี่เธอหลับสนิทถึงขึ้นไม่รู้สึกตัวเลยหรือนี่ น่าอายจริงๆ
“คุณอัคนี...” ดวงตากลมสะลึมสะลือ มองใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างกาย ราวกับกำลังประมวลผล กระทั่งสติคืนกลับมาแล้วจึงเผลอร่นตัวออกไปติดกับประตูด้วยความตกใจ
อัคนีหรี่ตามอง
“ตื่นแล้วสินะ ถึงบ้านแล้ว ขึ้นไปนอนต่อบนห้องเถอะ”
ฟ้าใสพยักหน้า
“ค่ะ...” หญิงสาวรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูลงจากรถด้วยท่าทางกระวนกระวาย
อัคนีโน้มตัวพิงพวงมาลัยเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาเพื่อตั้งสติอีกครั้ง
เกือบจะเข้าไปตะครุบเสียแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น หากฟ้าใสไม่รีบออกไป เขาคงห้ามใจตัวเองไม่ได้แน่ แค่วันแรกยังเป็นถึงขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถึงวันข้างหน้าเลย ให้ตายเถอะ
“คุณฟ้าจะให้ปั้นตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”
