#วันจันทร์สีชมพู 21
เช้าวันหยุดฉันตื่นพร้อมกับอ้อมกอดอุ่น ๆ ที่โอบกอดฉันไว้ ว่าแต่วันนี้คนตัวสูงไม่ได้เข้าคลินิกหรอกเหรอ ได้แต่คิดอย่างสงสัยพลางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกออกจากเตียงนอนเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พอเดินออกจากห้องน้ำคนตัวโตก็ยังหลับอยู่ แปลกไปมากเพราะปกติเขาจะตื่นก่อนฉันแทบจะทุกครั้งแต่วันนี้เขายังไม่ตื่น คิดแบบนั้นขาก็ก้าวเข้าไปใกล้เขามากยิ่งขึ้นอย่างร้อนรน
“คุณหมอคะ? คุณ...ตัวร้อนจัง” ไอร้อนที่สัมผัสได้จากฝ่ามือทำเอาฉันชะงักไปเล็กน้อย
“คุณหมอ...ตื่นก่อนเร็ว”
“อือ กี่โมงแล้วครับ” คนไม่สบายถามเสียงงัวเงียทั้งยังไอออกมาเล็กน้อย
“แปดโมงครึ่งค่ะ ไม่สบายนะรู้ตัวไหม?” ถามเขากลับทั้งยังทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ ลองวางหลังมือลงบนหน้าผากเขาอีกครั้งและก็มั่นใจว่าเขาไม่สบายจริง ๆ
“พี่ปวดหัวด้วย” คนไม่สบายอ้อนเสียงเบา ขยับศีรษะมาหนุนตักฉันอ้อน ๆ สองแขนยกโอบเอวฉันไว้หลวม ๆ
“นอนพักก่อนนะเ
