#วันจันทร์สีชมพู 17
“คุณมันเดย์คะ เย็นนี้มีนัดกับคุณเอมอรนะคะที่โรงแรมในเครือค่ะ”
“รบกวนแจ้งเข้ามาในไลน์อีกทีด้วยนะคะ” ฉันบอกพี่กั้ง หลังช่วงวันหยุดยาวฉันกลับมาทำงานปกติ แต่หนักหน่อยเห็นเป็นตารางงานที่แทบจะไม่มีเวลาว่าง
แม้กระทั่งจะนัดเจอเพื่อนยังไม่มีเวลา ทั้งโมเมและขนุนต่างเริ่มงอนที่ฉันไม่ว่างไปเจอ แต่พวกนั้นก็เข้าใจแหละว่าทำงานเลยไม่อะไรมาก วันนี้เพิ่งเริ่มต้นสัปดาห์แต่ฉันมีนัดเจอกับลูกค้าตั้งสามราย ตอนเช้าที่ห้องประชุม ตอนบ่ายที่ห้างสรรพสินค้าและตอนเย็นที่ห้องอาหารของโรงแรม เฮ้อ แต่เป็นงานนี่นาจะไม่ไปก็ไม่ได้อีก
“คุณมันเดย์จะรับของว่างไหมคะ?” พี่กั้งเดินเข้ามาถามในห้องทำงานอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอนอนพักก่อนนะคะ ถึงเวลาค่อยเข้ามาเรียก”
“ได้ค่ะ” คล้อยหลังเลขาเดินออกไปฉันก็เอนหลังพิงกับเก้าอี้ เหนื่อยมาก แต่ก็ไม่อยากบ่นหรือบอกพี่ว่าฉันเหนื่อยกับงานเพราะพี่ก็เหนื่อยกับงานเช่นเดียว
