#วันจันทร์สีชมพู 12
งานแข่งรถที่เธิร์สเดย์ร่วมลงแข่งตรงกับวันอาทิตย์ ซึ่งฉันเองก็ว่างจึงเดินทางมาร่วมให้กำลังใจน้องชายโดยมีคุณหมอห้องข้าง ๆ มาด้วย เขาเองก็ชื่นชอบรถอยู่ไม่น้อย พอรู้ว่าจะมาฉันเองจะมาที่นี่ก็อาสาขับรถมาให้ รถเขาเองก็แพงมากเลยล่ะแอบเช็กราคามาก็หลายหลักอยู่เหมือนกัน
“หิวหรือเปล่าครับ แวะกินอะไรก่อนไหม?” คุณหมอเอ่ยถามโดยที่สายตายังจับจ้องไปยังท้องถนน
“ไม่ค่ะ คุณหมอหิวไหม”
“ไม่ครับ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเรียกคุณหมอ ผมบอกแล้วไงว่าให้เรียกว่าอะไร”
“ก็ยังไม่กล้าเรียก เรียกแบบนี้ง่ายกว่าค่ะ”
“เรียกพี่ง่ายกว่าอีก” เขาบ่นเสียงเบาแต่ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก แต่ถึงแม้จะบ่นเบามากแค่ไหนฉันก็ยังคงได้ยิน ใช่แล้วล่ะ เขาให้ฉันเรียกว่าพี่แต่ใครจะไปกล้าเรียกกันล่ะ ฉันคนหนึ่งที่ไม่กล้า
“มันเดย์เตรียมกล้องมาด้วยเหรอ?”
“ใช่ค่ะ จะถ่ายรูปเธิร์สเก็บไว้ค่ะ”
“ดีจังเลย สนับสนุนน้องในสิ่งที่ชอบ”
