Another week has passed. Hindi pa rin umuuwi si Jeck. Hindi na talaga siya umuwi kahit para kumuha na lang ng gamit. At araw-araw na sinasaksak ng patalim ang puso ko dahil doon.
I was too emotional unstable. Umiiyak ako kahit nakatunganga lang ako. Natatakot ako dahil baka mapunta ito sa depression. But I can't do anything. My heart is still in pain because of Jeck.
Nahihilo ako pero pinilit ko pa rin na bumangon para dumiretso sa banyo. Joy called me last night that we'll go out today. Hindi na rin ako nakatanggi kasi kailangan ko ring libangin ang sarili ko para kahit paano makalimot ako sa sakit. And I appreciate her efforts to make me feel better.
Matapos kong mag-ayos ay mabilis akong bumaba. Naabutan ko si Manang sa living room kaya kaagad akong ngumiti na hindi abot sa mga mata
