ผ่านไปหลายวัน ถึงเวลาที่ทั้งสองต้องกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เนื่องจากถึงเวลาที่จีด้าต้องกลับไปเรียนหลังจากที่มหา’ลัยปิดมาหลายวัน และทุกคนที่บ้านก็เริ่มคิดถึงสาวน้อยแสนน่ารักน่าชังของพวกเขาแล้วด้วย
“ฉันไม่อยากจะกลับเลยอะ อยากอยู่ต่อจังเลย” เสียงหวานบอกขึ้นด้วยความเสียดาย เธออยากจะใช้เวลาอยู่กับจัสตินให้มาก ๆ เพราะกลับบ้านไปจะไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร
“ไม่ได้ครับ มะรืนนี้คุณหนูต้องไปเรียนแล้วนะครับ อีกอย่างพวกคุณ ๆ ก็คิดถึงคุณหนูด้วย” เสียงทุ้มปฏิเสธขึ้น
“ว้า... เซ็งจังเลย” ใบหน้านวลสลดลงด้วยความผิดหวัง แต่ก็ต้องจำใจยอมกลับบ้าน เพราะตอนนี้ทั้งสองได้ออกมาจนถึงครึ่งทาง และอยู่ในตอนพลบค่ำอีกด้วย
“เรามาทำอะไรสนุก ๆ กันดีกว่ามั้ยครับ ผมจะทำให้คุณหนูมีความสุขและเร้าใจมากขึ้น”
พูดเสร็จจัสตินก็จัดการเลี้ยวรถไปยังถนนเส้นหนึ่งที่ค่อนข้างเปลี่ยวและเงียบ นาน ๆ ครั้งจะมีรถสัญจรผ่านไปมา
“ทำอะไรอ
