กวางเต็มวัย

2592 Words

หลังจากไปเช็กความเรียบร้อยที่ห้องน้ำโดยที่ไม่ได้มีธุระอะไร ย่าหยาเติมแก้มให้มันดูแดงๆคล้ายคนเมาเหล้า ก่อนจะจงใจเดินผ่านวงของคีตะวัน เขาหันมาและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คนเดินผ่านก็หันไปยิ้มตอบอย่างหวานฉ่ำจนเพื่อนๆ ในวงต่างมองตามจนเหลียวหลัง “ใครวะไอ้คิล ....อย่างแจ่ม” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทะลึ่งตึงตังตามประสาเด็กหนุ่ม “พี่ที่บริษัท...” เขาตอบเสียงเรียบ เพื่อนๆ ต่างพากันสนใจด้วยความสวยของย่าหยาที่ชายใดมองเห็นก็ต้องอยากครอบครอง ผิดกับคนที่เป็นเป้าสายตาที่เลือกเหยื่อเท่านั้น “เชี้ยยย นางแบบเหรอวะ อยากเห็นพี่เขาใส่ชุดของบริษัทจังเลยว่ะ” ตามประสาผู้ชายวัยนี้ปากหมา สายตาแอบมองคนสวยที่นั่งเด่นอยู่ที่โต๊ะห่างออกไปเพียงไม่เท่าไหร่ “ประธานบริษัท...” สิ้นคำตอบจากคีตะวันทุกคนต่างพากันหันกลับไปมองที่ย่าหยาอีกครั้ง ‘แค่นี้ทำตกใจ ถ้ามึงรู้ว่าเขาแต่งตัวแบบไหนไปทำงานไม่ช็อคตายเหรอ’ คีตะวันสบถในใจ เขาไม่ได้ดูถูกหรือรังเกียจรสนิยมการแต่งตัวของประธานคนสวยหรอก เพียงแค่แปลกใจ....ปกติคนระดับนี้ไม่ได้จะแต่งตัววาบหวิวไม่สนโลกขนาดนั้น “อื้อหือ แม่เจ้าโว้ยยย ถ้ากูรู้ก่อนนะ กูจะยื่นฝึกที่เดียวกับไอ้คิลแม่ง” ทุกคนพากันฮือฮาเรื่องประธานคนสวยกันอยู่พักใหญ่เมื่อเหล้าเข้าไปผสมกับเลือดในร่างกาย สร้างความมึนเมาจนได้ที่ เมื่อเวลาผ่านไปต่างคนก็ต่างแยกย้าย พรานสาวสวยจัดการส่งเพื่อนให้เอารถตัวเองกลับไปเรียบร้อยแล้ว ตาคมดุจดวงตาพญาเหยี่ยวจ้องเล็งเป้าหมายที่กำลังเดินมาก่อนจะทำทีเดินโซซัดโซเซไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์ใกล้ๆ กลุ่มชายที่อยู่ใกล้กับรถมอเตอร์ไซค์ของคีตะวัน “เฮ้ยมึงๆ” เสียงกระซิบกระซาบของกลุ่มชายฉกรรจ์ดังขึ้น เมื่อหนึ่งในนั้นหันมาเจอร่างระหงแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเข้ารูปโชว์สัดส่วน เธอเดินเซมาคล้ายคนเมาไม่ได้สติเข้ามาใกล้ “กลับยังไงคะคนสวย” ชายรูปร่างสูงโปร่งผิวคล้ำหนวดเครารุงรังมองดูน่ากลัวเดินเข้ามาทัก สายตาจ้องมองด้วยความต้องการในร่างกายหญิงสาวอย่างชัดเจน “อื้อ...เดินนน” ย่าหยาตอบไปเพื่อถ่วงเวลา ในใจก็พลางคิดว่าคีตะวันเดินชักช้า ไม่เข้ามาช่วยเสียที คนแกล้งเมาเริ่มหงุดหงิดเป็นนิสัย ผู้หญิงตัวคนเดียวกับกลุ่มชายแปลกหน้าก็กรูกันเข้ามาจับดึง แต่พอย่าหยาเห็นว่าคีตะวันใกล้เข้ามาระยะหนึ่งแล้วเธอจึงตัดสินใจโวยวาย เพียงเรียกร้องความสนใจให้เป้าหมายเธอมองเห็น “ปล่อยยย!!! อย่ามาจับฉัน!! ปล่อยฉันนะ....” เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเอะอะตะโกน แถมยังเห็นกลุ่มผู้ชายรุมดึงทึ้ง คีตะวันกับเพื่อนจึงพากันเดินเข้าไปดู “พี่ประธานคนสวยนี่” เพื่อนของเขาหันไปบอก “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” ความเป็นชายที่ไม่ชอบการเอาเปรียบผู้หญิงจึงทำให้คีตะวันถามออกไป พร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่ดูจะมีจำนวนมากกว่าเข้าไปหา “คิล....” ย่าหยารีบเซถลาเข้าไปซบที่เป้าหมาย เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกยืนแทบไม่ไหว เขาจับประคองไว้ตามองเห็นหน้าที่แดงก่ำบวกกับกลิ่นยาดองก็พอจะเดาเอาได้ว่าเมาแน่ๆ “รู้จักกันเหรอ เห็นเมาเดินเซซ้ายเซขวาก็เลยจะช่วย ไป ไปดีกว่าพวกเรา” กลุ่มเด็กหนุ่มไม่ทันได้พูดอะไรชายแปลกหน้าก็พากันหนีไปเสียก่อน แต่คนที่แกล้งเมาและซบกับแผงอกแกร่งยังคงไม่ไปไหน ทุกคนต่างมองมายังประธานสาวสวยที่พวกเขาเรียก จะทำยังไงเมื่อเธอเมาไม่ได้สติแบบนี้ “เอาไงไอ้คิล ให้กูไปส่งไหม” “ไม่ต้องเลย จะส่งถึงไหม อย่ามาคิดอกุศลกับพี่เขานะมึง” “แล้วมึงจะเอาไง นั่งมอไซค์ไม่ไหวหรอกแบบนี้ ยืนยังไม่ได้เลย” เพื่อนคนหนึ่งเสนอความคิดขึ้น ‘ไอ้เด็กบ้า ไอ้ขัดลาภ!!!’ คนแกล้งเมาคิดในใจ “พี่ย่า ไหวไหมพี่” คนเสแสร้งอาศัยจังหวะนี้แกล้งได้สติยืนโอนเอนแต่พอทรงตัวได้ “บ้านพี่อยู่ไหน นั่งมอไซค์ไหวหรือเปล่า” คนถูกถามอยากจะยิ้มให้ปากฉีก แต่ต้องทำอึนๆ งงๆ พยักหน้ารับ ก่อนจะก้มควานหานามบัตรที่แสดงชื่อคอนโดฯให้กับคีตะวัน ร่างกายก็สาระวนเบียดเสียดเข้าหาคนตัวโตด้วยความชอบใจ ความทุลักทุเลกว่าจะพาตัวย่าหยาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์และขับออกไปได้ เขาต้องใช้เสื้อแขนยาวที่สวมมัดรอบตัวเธอกับเขา จับสองมือมากอดเอวก่อนจะขี่รถออกไป คนแกล้งเมาบดเบียดอกอวบเข้าหาเด็กหนุ่มทำทีไม่ได้สติ มือของเธอก็ซุกซนไม่เป็นที่จนคีตะวันจับไม่ไหว บางจังหวะก็ลากมือช้าๆไปตามหน้าท้อง และหน้าขาจนเจียนจะถึงความใหญ่โตที่เธออยากสัมผัส “พี่....ยะ...อย่า” คนขับพยายามปล่อยมือข้างหนึ่งมาจับเอามือน้อยๆ ที่กำลังซุกซน เขารีบเร่งเครื่องเพื่อจะไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว ก่อนอะไรๆ มันจะดุเดือดไปมากกว่านี้ แม้ยามเมาเขาก็ยังรู้สึกว่าประธานคนนี้ดูเร่าร้อนเสมอ “คีย์การ์ดอยู่ไหนพี่” เขาหันไปถามเมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว “ในกระเป๋า....” “โอ๊ยๆๆ พี่ใจเย็นค่อยๆ ยืนเดี๋ยวๆ” ทุกอย่างเป็นไปด้วยความทุลักทุเลเพราะย่าหยาเล่นใหญ่เล่นโตทิ้งตัวไม่ยอมยืน คีตะวันตัดสินใจยกร่างบางขึ้นมาอุ้มแล้วเดินเข้าไปในคอนโดฯ ดีที่พวงกุญแจเป็นเบอร์ห้องทำให้ไม่ต้องเซ้าซี้ถามให้มากความ กลางคืนไม่มีคนเลยทำให้เข้ามาได้อย่างง่ายๆ ไม่ต้องหลบสายตาใคร “ถึงแล้วพี่ กัดฟันเดินเข้าห้องไปนิดนึงนะ” เมื่อเปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว เขาส่งกระเป๋าและทุกอย่างคืนให้เจ้าของแล้วทำท่าจะชิ่งหนี เพราะคิดได้ว่าหากตามเข้าไป ...อะไรๆ มันจะเกิดแน่ ตอนนี้เขาเองก็ลุกซู่ตั้งแต่โดนล้วงโดนควักเมื่อตอนขับรถแล้ว “อื้อ....” “เฮ้ย!!!” แค่คีตะวันปล่อยมือ ย่าหยาก็หกล้มคลุกคลานต่อไปบนพื้น เธอเล่นใหญ่เพื่อให้เหยื่อของเธอเข้าไปส่งในห้อง ฝั่งชายหนุ่มเห็นสภาพแล้วปล่อยให้เดินต่อไปเองคงนอนพื้นแน่ๆ ก่อนตัดสินใจตรงเข้าไปอุ้มพยุงร่างบางขึ้นมาแล้วเดินตรงเข้าไปที่เตียง เขาค่อยๆ หย่อนร่างบางในอ้อมแขนลงอย่างเบามือ แต่แขนเรียวที่คล้องเกี่ยวอยู่ที่คอของคีตะวันนั้นเกี่ยวแน่นอย่างไม่มีทีท่าจะปล่อย ทันทีที่เขาวางเธอลงเตียงจนเรียบร้อยคนเจ้าเล่ห์ก็ออกแรงกระตุกเด็กหนุ่มให้โค่นลงมาทับร่างของตัวเองอย่างเต็มที่ สองสายตาต้องประสานกันด้วยใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ มันใกล้ชิดจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดใบหน้า และกลิ่นยาดองที่ต่างคนต่างซดมาจนเต็มที่ มือเรียวเลื่อนขึ้นมาจับประคองที่ศีรษะของคนที่คร่อมอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้สติก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น คีตะวันดีดตัวออกจากร่างสาวใหญ่ถอยออกไปจากเตียงสองถึงสามก้าว ย่าหยาพอรู้ว่ามันเกิดขึ้นไม่ได้แน่จึงแกล้งหลับตาลงทำทีเป็นหมดสติ คีตะวันถอนหายใจเฮือกใหญ่ 'เกือบไปแล้วไอ้คิล ลูกผู้ชายต้องไม่ได้หญิงตอนเมาสิวะ’ เขาพูดกับตัวเองในใจก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ภาพในตาแสนเย้ายวนยังตามกวนใจแม้ตลอดทางจนกลับถึงห้องก็ยังไม่จางหายไป แม้เวลาล่วงเลยจนเช้ากับภาพที่หวนเข้ามาในความคิดก็ทำให้เนื้อตัวของคีตะวันยังร้อนรุ่มไม่หาย ภาพที่เขาล้มตัวลงไปทับย่าหยากับแรงสัมผัสแนบชิดของเนื้อผิวยังติดตาตรึงใจ นึกขึ้นมาทีไรก็ร้อนไปหมดทั้งตัว หรือเพราะช่วงนี้ของขาดพอดี...เลยทำให้ความรู้สึกมันสะสมและก่อตัวขึ้นง่ายๆ เขาพยายามขจัดภาพที่พาลจะทำให้เขานึกถึงผิวขาวเนียน หรือหุ่นอรชรน่ากอดของประธานคนสวย แต่ยิ่งพยายาม เหมือนมันยิ่งนึกถึง “เอ่อ...คิลเดี๋ยวช่วยเอาแฟ้มพวกนี้ไปวางบนโต๊ะคุณหยาหน่อยนะ” เสียงของเตชภณพาให้คนเหม่อสะดุ้งตกใจ “......” “เหม่ออะไรเราน่ะ พี่บอกให้ช่วยเอาแฟ้มไปวางโต๊ะคุณหยาให้หน่อย ตอนนี้เขายังไม่มาหรอก...เดี๋ยวพอเขามาถึงกะว่าสักยี่สิบนาทีก็เข้าไปเอามาวางให้พี่นะ” คีตะวันพยักหน้ารับเมื่อได้ยินคำสั่ง เด็กหนุ่มยกเอาแฟ้มเดินถือเข้าไปวางบนโต๊ะทำงานของย่าหยา จังหวะเดินกลับออกมาเขาเดินมาจนถึงหน้าประตูห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงทางออกแล้ว แต่ต้องชะงักและถอยกลับมาเพราะเจ้าของห้องได้มาถึงแล้ว “อ้าว ...อรุณสวัสดิ์พ่อหนุ่มร้านยาดอง” สาวสวยที่วันนี้ดูจะแต่งตัวมิดชิดกว่าทุกวันที่เขาเคยเห็น เธอสาวเท้าเข้ามากระซิบบอกใกล้จนอกอวบแทบจะชิดกับกายหนุ่มที่กำลังร้อนระอุ “ครับ...” เขาตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาอีกฝั่งหมายจะอ้อมออกจากประตู แต่มือเรียวกลับคว้าแขนของเขาไว้ได้ก่อนออกแรงดึงให้เขาเซถลาเข้าหาตัว “เมื่อคืนนี้......” เพียงแค่ย่าหยาจั่วหัวเรื่องขึ้นมา เลือดทั้งตัวก็สูบฉีดไปทั่ว เขาขบกัดกรามกรอกเมื่อนึกถึงสภาพทิ้งตัวลงบนเตียงเมื่อคืนนี้ “ขอบคุณนะที่ไปส่ง พี่.....จำอะไรไม่ค่อยได้เลย” เธอแกล้งพูดเลี่ยงไปอย่างนั้น เพราะอ่านเกมออกแล้วว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจวนเต็มที่แล้ว ถ้าอดใจรอสักหน่อยคงได้กินไม่ยากแน่ “ไม่เป็นไรครับ พี่เองก็อย่ากินจนเมาอีกนะครับ มันอันตราย” เขาพูดทั้งที่ไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย “แล้ว...ถ้าพี่อยากกินให้เมาล่ะ ต้องทำยังไง” เสียงกระเส่าเอ่ยถามอย่างยั่วยวน “........” คนถูกถามกลืนน้ำลายก้อนโตลงคอก่อนจะแอบเหลือบมองสายตาเพชฌฆาตที่กำลังจ้องเขาอยู่ปานจะกลืนกิน “เอาเถอะ ยังไงก็ขอบคุณนะ เอาไว้ถ้าเมาอีกจะโทรหาให้ไปรับได้หรือเปล่า” ย่าหยาแกล้งพูดแบบหยิกแกมหยอก แต่เธอคิดที่จะทำแบบนั้นจริงๆ “งั้นผมขอตัวนะครับคุณ...” “พี่หยา!!” ย่าหยาแทรกขึ้นทันที เธอต้องการให้สรรพนามที่ใช้ดูสนิทกันมากกว่านี้ “ครับ...พี่หยา” “น่ารักที่สุด” ประธานคนสวยไม่ว่าเปล่าเอื้อมมือไปฉวยโอกาสหยิกแก้มหนุ่มนักศึกษาอย่างไม่เกรงใจ “พี่หยา...” พอย่าหยาเดินหลบออกมาตรงไปที่โต๊ะทำงาน อยู่ๆ คีตะวันก็หันกลับไปเรียก ทำให้ย่าหยาเองก็หันกลับมาตามเสียงเรียกเช่นกัน “ว่าไง?” “ที่พี่บอกถ้าเมาจะโทรมา ไม่ต้องหรอกนะ” เขารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกไปแบบนั้น คนฟังได้ยินก็หน้าชาเล็กน้อย ปกติเธอไม่เคยถูกปฏิเสธจากใครหน้าไหนทั้งนั้น “ถ้าอยากให้ผมพากลับ......ก็พาผมไปด้วย” เขาวรรคไปเสียนานกว่าจะพูดต่อ เล่นเอาคนฟังใจเสียไปไม่น้อย ‘ไอ้เด็กบ้า!! .....เว้นซะนาน’ ย่าหยาตั้งตัวแทบไม่ทันเหมือนกัน ดูเหมือนกวางหนุ่มน้อยจะไม่ใช่กวางหนุ่มไม่ประสาเสียแล้ว ไม่แน่นี่อาจจะเป็นเสือสุ่มก็ได้ อยู่ๆ ก็ทอดสะพานลงมาเองแบบนี้ คีตะวันชั่งใจดูแล้วหากเขายิ่งเลี่ยงคนบุกก็ยิ่งจะบุกเข้ามาให้ได้ สู้หันหน้าตั้งรับไปเลยดีกว่า ....อยากจะรู้เหมือนกันว่ารุ่นใหญ่จะสักแค่ไหนกัน “ชวนแล้วจะว่างเหรอ…” เด็กเสนอมีหรือเธอจะไม่สนอง “พี่ก็ต้องนัดล่วงหน้า ....ผมจะเคลียร์คิวให้” คีตะวันเริ่มตั้งรับเกมของอีกฝ่ายบ้างแล้ว เขาปล่อยเธอรุกมาจนเสียเชิงความเป็นชายไปหมด ต่อไปนี้เขาจะไม่เป็นฝ่ายโดนรุกแค่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว สายตาของคนทั้งคู่จับจ้อง เมื่อต่างฝ่ายก็ต่างคิดว่าตนเองคือพรานผู้ล่า ไม่ใช่เหยื่อผู้ถูกกิน เกมที่กำลังจะเริ่มจึงดูเป็นเกมที่ท้าทายสำหรับคนทั้งสอง ก๊อกๆๆ !! เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งคู่หลุดจากเรื่องที่กำลังคุยกัน คีตะวันรีบหันไปมองคนที่เข้ามาเยือนเขากลัวจะเป็นเตชภณพี่เลี้ยงของเขา เพราะตัวเองมานานแล้วเหมือนกัน “ไงอีอ้วน” ย่าหยารีบร้องทัก “ใครอะ?” กันทิมาที่เพิ่งเข้ามาหันมองคีตะวันก่อนจะหันมาถามเพื่อนที่ยังยืนงงๆ อยู่ “น้องฝึกงาน” “สวัสดีครับ” คีตะวันหันไปไหว้ ด้วยอาการมึนๆ “ผม...ขอตัวนะครับ” สาวอวบมองตามแผ่นหลังหนุ่มนักศึกษาไปจนประตูปิด ก่อนจะหันมาจิกเพื่อนสาวที่ตีหน้ามึนรออยู่ แค่มองเพียงเล็กน้อยก็รู้ว่าในสายตาของเพื่อนสนิทกำลังคิดอะไรอยู่ “อีย่า!! เมื่อคืนกูเห็นไอ้หน้าหล่อนี่ที่ร้านด้วย อยู่โต๊ะใกล้ๆ เรา นี่มึงอย่าบอกนะ...” กันทิมาชี้หน้าต่อว่าเพื่อน “ไม่รู้ มีด้วยเหรอ ...ไม่เห็น” “หนอยยย อีย่า!!! กูรู้นะที่มึงทิ้งไวน์ไปแดกยาดองเพราะไอ้หน้าหล่อนั่นใช่ไหมห้ะ!!?” ร่างอวบสาวเท้าเดินตามไปนั่งที่โต๊ะอย่างติดๆ “มานี่มีอะไร?” ย่าหยารีบเปลี่ยนเรื่อง “อย่ามาเฉไฉ ไอ้นักศึกษาฝึกงานที่เล่าให้ฟังก็คนนี้ใช่ไหม!!” กันทิมายังยิงคำถามไม่หยุด “เออ จบไหม สงสัยเก่งจังนะมึงเนี่ย!!” เมื่อรำคาญจะหลบ ประธานสาวเลยตอบส่งๆ ให้มันจบ แต่คนถามดูจะไม่จบให้ง่ายๆ “เมื่อคืนที่ให้กูเอารถกลับ ก็เพราะไอ้หน้าหล่อนี่ด้วยใช่ไหม?” “บ้านทำร้านซักรีดเหรอ ซักเก่ง!! รีดคำตอบเก่งงง!!” ย่าหยาจีบปากจีบคอประชดประชัน “นี่มึงฟาดมันตั้งแต่มาเริ่มงานได้วันเดียวเนี่ยเหรอ!!” กันทิมาโวยลั่น “อีอ้วน!! เบาๆ สิวะมึงจะแหกปากทำไม” เมื่อเสียงมันดังเกินไป ย่าหยาจึงต้องปรามขึ้น “นี่จริงเหรอ?!! อีย่ามึงงง!!” “ไม่จริงโว้ย แค่เกือบๆ ยังไม่ได้กิน” นึกถึงแล้วก็เสียอารมณ์ ย่าหยาคิดขึ้น “แต่เร็วๆ นี่แหละกูจะกินให้ฉ่ำใจเลย!!” “อีย่า!!!” คนเป็นเพื่อนหัวใจจะวาย ดูแล้วจะกู่ไม่กลับจริงๆ กันทิมาเองก็รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ถ้าริจะเอาอะไร ก็จะเอาจนกว่าจะได้ รวมทั้งไอ้เด็กหนุ่มหน้าหล่อนี่ด้วย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more