“ปฏิเสธไม่เป็นเลยหรือไง” พอแอปเปิ้ลจากไปจนลิบตาแล้วย่าหยาก็หันกลับมาต่อว่าคนของเธอทันที “ปล่อยให้ยัยเด็กนั่นอ่อยอยู่ได้”
“อ้าว!! ผมก็ขอพี่แล้วนี่”
“แล้วพี่อนุญาตเหรอ…” เธอแกล้งว่า อย่างที่คีตะวันเข้าใจทีแรกก็ถูกต้องแล้ว....เธออนุญาตให้เขามาเอง แต่พอมาเห็นเด็กแอปเปิ้ลทำระริกระรี้ใส่ก็เกิดความหมั่นไส้ขึ้นมา ทำอะไรแอปเปิ้ลไม่ได้ก็ต้องมาลงที่คนของตัวเองนั่นแหละ
“อ้าว!! ก็พี่...”
“ช่างเถอะ!! ทีหลังก็หัดปฏิเสธซะบ้าง ทำไมต้องยอมแม่นี่ทุกอย่างด้วย”
“ก็ผมพยายามจะบอกแล้ว ช่างเถอะ!! เอามือถือมาสิผมจะได้ถ่ายรูปให้”
“คิดว่าพี่อยากถ่ายรูปจริงๆ หรือไง ก็แค่อยากมาขัดจังหวะเด็กหัดอ่อยเท่านั้นแหละ” เธอทำหน้าตาไม่พอใจต่อสิ่งที่มองเห็น
“พี่ก็คิดมาก อย่างแอปเปิ้ลเหรอจะอ่อยผม”
“ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่ อย่ามาทำตัวแบบพระเอกละครได้ไหม ตื่นค่ะ!! มองลงมาจากดาดฟ้าตึกใบหยกยังรู้เลยว่ายายเด็กนั่นก
