พ่ายรักศรัณย์

Casino Will หญิงสาวหน้าตาสะสวย เดินตรงเข้าไปด้วยท่าทางที่สง่างาม มีความมั่นใจ หน้านิ่งๆ ที่ไม่ไหวติงกับใครที่เดินผ่านหรือกำลังมอง มันเป็นเอกลักษณ์เอามากๆ เธอสวยมีเสน่ห์ภายนอกดึงดูดแม้กระทั่งเพศเดียวกัน แต่คนที่รู้จักเธอจริงๆ แน่นอนว่าจะไม่เข้ามายุ่ง เพราะรู้ว่าเธอนั้นเป็นคนแบบไหน นอกจากคนที่จะไม่รู้จริงๆ "สวัสดีค่ะคุณวานิล" "อืม วันนี้เป็นยังไงบ้าง" "ปกติดีค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อย" "คอยดูแลด้วยล่ะ มีปัญหาอะไรไปเรียกฉันที่ห้อง" "ค่ะคุณวานิล" มีปัญหาที่ว่าก็จะเป็นพวกลูกค้าที่มาเล่นเสียเองแต่กลับโทษว่าที่นี่โกง โวยวายไม่ยอม ผู้จัดการมาคุยก็ไม่ยอม จะทำลายข้าวของจนต้องให้การ์ดล็อคตัวไว้ และวานิลก็ต้องลงมาจัดการเอง หญิงสาวเข้าไปนั่งทำงานที่ห้องทำงานของตัวเอง ภายในห้องเย็นเฉียบเธอกำลังนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น เธออยู่คนเดียว เพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งในเวลางาน ทุกอย่างจึงเงียบสงบ น้อยนักที่จะมีคนได้เข้ามาที่นี่ นอกจากผู้จัดการที่เอางานมาส่งหรือคนที่เธออนุญาตแล้วจริงๆ วานิล อายุ 30 ปี เธอเป็นเจ้าของกิจการกาสิโนแทบจะทั้งหมดในประเทศ อดีตเธอเคยติดคุก เพราะถูกใส่ร้ายจากคนที่เธอรักมาก เธอต้องติดคุกเพราะหลักฐานมัดตัวแน่น คนรักที่รับปากบอกจะช่วยกลับหนีหายเหมือนตายจาก เธอต้องติดคุกฟรีอยู่ห้าปี แถมยังถูกย่ำยีจากผู้คุมอีกต่างหาก พอพ้นโทษเธอก็เดินหน้าเอาคืนคนที่มันทำให้เธอต้องเป็นคนมีประวัติไม่ดี เอาคืนมันทุกคน ปัจจุบันเธอผันตัวมาเป็นคนใหม่ แต่ก็ยังคงร่างเดิมของผู้หญิงเย็นชาไว้อยู่ เธอไม่อยากมีความรัก เธอเกลียดมัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเห็นใครรักกันแล้วเธอจะต้องทำลาย ใครมีรักดีเธอก็ดีใจด้วย แต่สำหรับเธอแล้วนั้นมันไม่มีวันเป็นไปได้ ความรักสำหรับเธอมันคือการทรยศ หักหลัง เลวร้าย สิ่งที่เธอพบเจอมามันเรียกว่าเลวร้ายยังน้อยไปเลย มันไม่แปลกที่เธอจะปิดกั้นหัวใจตัวเองทุกอย่าง ถ้ารักมันทำให้เธอต้องมีน้ำตา เธอยอมไม่มีความรักและเข้มแข็งจะดีกว่า เวลาต่อมา ก๊อกๆ ๆ ~ "เข้ามา" "คุณวานิลครับ" "มีอะไร?" "เกิดเรื่องอีกแล้วครับ ตอนนี้การ์ดของเราควบคุมไว้อยู่" "ลากมันออกไปสิ อย่าให้มันกลับเข้ามาอีก​" เธอตอบกลับเสียงเย็นชา คิดจะมาก่อกวนที่นี่ทางเดียวก็ถูกโยนออกไปเท่านั้น แต่ถ้ายังขืนทำให้ลูกค้าคนอื่นๆ ต้องเดือดร้อนต่อเธอก็จะให้การ์ดจัดการขั้นเด็ดขาดเช่นกัน "เขาบอกว่าต้องการจะคุยกับคุณวานิลครับ ไม่งั้นเขาจะกลับมาอีก ขู่จะเล่นงานเราด้วยครับ" "....." หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวโปรดและเดินออกไปด้านล่าง พอไปถึงเธอก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังโวยวายอยู่ท่ามกลางการ์ดที่เข้ามาล็อคตัว "ฉันมาแล้ว" "นี่ใช่มั้ยเจ้าของ?" "มีเรื่องอะไร มาโวยวายรบกวนลูกค้าฉันทำไม?" "ตอนแรกก็มีนะ แต่เห็นเจ้าของสวยแบบนี้แล้ว...มันน่าดีจัง ไม่มีปัญหาก็ได้แต่แลกกับ..." เธอถูกผู้ชายที่มาก่อกวนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่แทะโลมอย่างหยาบโลน "ไปนอนกับผมสิครับ แล้วผมจะไม่เอาเรื่อง แล้วก็จะช่วยจัดการให้ด้วยเรื่องตำรวจให้ด้วย" "....." วานิลยืนมองสายตาของเธอจ้องแข็งกร้าวเพราะกำลังไม่พอใจ เธอเกลียดผู้ชายที่ให้ค่าผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งมาพูดกับเธอแบบนี้ต่อหน้าคนนับสิบอีก อย่าคิดว่าจะได้กลับออกไปแบบไม่เจออะไร "เอากับผม.." เพี๊ยะ!! ใบหน้าของชายคนนั้นหันไปตามแรงตบ มือของวานิลฟาดลงไปอย่างหนักบนแก้มของเขา จนมีรอยแดงฉานเป็นรูปนิ้วมือของเธอ และทันทีที่ผู้ชายคนนั้นอ้าปากพูดก็เห็นว่าเลือดนั้นกลบปากไม่น้อยเลย "อีเวรมึง!" ชายคนนั้นพุ่งปรี่จะเข้ามาเอาคืน แต่ถูกการ์ดล็อคไว้ก่อน ต่อให้จะพยายามดิ้นมากแค่ไหนก็เท่านั้นแหละ "ไม่ต้องมาเสนอหน้าช่วย เอาตัวเองให้รอดก่อน" "ทำไมมึงจะฆ่ากูเหรอ?" "....." วานิลไม่ได้ตอบ เธอมองไปที่การ์ดที่ยืนอยู่ ก่อนที่ชายคนนั้นจะถูกลากออกไป โดยที่ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างรู้กันดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น กฎก็คือกฎ ทำผิดกฎก็ต้องลงโทษ จะหนักจะเบาก็ขึ้นอยู่กับว่า สำนึกมากน้อยแค่ไหน นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก เธอชินกับการเจอเรื่องแบบนี้แล้วล่ะ แต่ก็อย่างที่เธอบอก เธอไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวายทำให้ลูกค้าคนอื่นต้องเดือดร้อน เพราะแบบนั้นเธอถึงได้ตั้งกฎเด็ดขาดเอาไว้แบบนี้ "คุณวานิลไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ" บอดี้การ์ดคนสนิทที่คอยติดตามเอ่ยถามขึ้น "ฉันไม่เป็นอะไร" เธอยังไม่ได้กลับขึ้นไปบนห้องทำงาน ถึงคนที่ก่อความวุ่นวายจะถูกลากออกไปแล้ว แต่สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไร เพราะยังมีลูกค้าหลายคนยังคงตกใจอยู่ วานิลมองไปรอบๆ ตัวเอง ทุกอย่างก็ดูปกติ แต่เหมือนจะมีบางอย่างที่สะดุดสายตาของเธอ จนทำให้เธอสบตาอยู่ครู่นึง ท่ามกลางผู้คนที่กำลังยืนมอง มีผู้ชายคนนึงที่หน้าตาดีเอามากๆ ใส่ชุดฟอร์มของที่นี่ ซึ่งเป็นชุดพนักงานเสิร์ฟ กำลังมองเธออยู่ "นั่นใคร?" "อ๋อ เด็กเสิร์ฟมาใหม่ครับ เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้หนึ่งอาทิตย์" "ฉันจะกลับแล้ว ไปเตรียมรถให้ฉันที" "ได้ครับ" ระหว่างที่บอดี้การ์ดคนสนิท เดินออกไปเอารถมารอรับเธอ วานิลก็ขึ้นไปเก็บกระเป๋าและของใช้เพื่อที่จะกลับบ้าน วันนี้เจอเรื่องไม่ค่อยดี เธอก็อารมณ์เสียไม่น้อยเลยเหมือนกัน 15 นาทีต่อมา.... ขณะที่กำลังเดินกลับ วานิลก็ได้มาเจอกับเด็กเสิร์ฟที่มาใหม่ เธอเดินผ่านกับผู้ชายคนนั้น ไม่ได้สนใจอะไร เป็นการเดินสวนกันที่ได้กลิ่นน้ำหอมจากผู้ชายคนนั้นชัดเจน ซึ่งเป็นกลิ่นน้ำหอมเดียวกับที่เธอใช้อยู่ "คุณวานิลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" "เปล่า เด็กเสิร์ฟคนนั้น ใครเป็นคนรับเข้ามา" "ผู้จัดการครับ" " พรุ่งนี้บอกผู้จัดการ ให้ส่งเอกสารประวัติส่วนตัวของเด็กเสิร์ฟคนนั้นให้ฉันด้วย" " มีอะไรหรือเปล่าครับ?" " เอามาเถอะน่าไม่ต้องถาม แล้วก็เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วย" "ครับ" ที่ต้องเก็บเป็นความลับ เพราะเธอไม่เคยตรวจสอบเอกสารการสมัครงานของทุกคนที่นี่เลย เพราะมันเยอะจนตรวจสอบไม่หมดต่างหาก ทุกอย่างเลยเป็นหน้าที่ของผู้จัดการ และพนักงานแผนกต่างๆ