บทที่2 ครั้งแรกของเราNC
985 Words
บทที่2
ครั้งแรกของเราNC
"อ๊า!! ไอริเจ็บ ฮืออ" ไหนน้องหนูที่บ้านบอกเสียวไงเจ็บเป็นบ้า
"อ๊ะ! แน่นเกิน ไอริอย่าเกร็งค่ะ คีรินเจ็บ"
กว่าจะรู้สึกดีเล่นเอาฉ้นน้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง คีรินใหญ่มากใหญ่กว่าคลิปที่ฉันเคยดูอีก ของเขามันน่ามองดูสะอาดสะอ้าน
ฉันเสียซิงตอนอายุ18 คิดแล้วก็ภูมิใจ
ฉันรู้แล้วว่าทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงขอบหักขากัน มันฟินแบบนี้นี่เอง เอวของคีรินซอยถี่มากเลือดฉันไม่กลัว เจ็บก็ไม่กลัวแล้วฉันจึงเด้งเอวสวนขึ้นไปจนคีรินคำรามในลำคอ ฉันอดไม่ไหวจับเขานอนเพื่อแสดงความสามารถของฉันบ้าง ไฟร่านในกายกำลังลุกโชนจนคีรินฟาดก้นงอนๆของฉันดัง เพี้ยะ!!
"สุดยอดเลยเมียขา เมียขาของคีรินเก่งจังเลย"
"ดีใจที่ชอบนะ" ฉันลุกนั่งยองๆเพื่อจัดการขย่มตอไม้ขนาดใหญ่กว่าแขนฉันจนมันผลุบเข้าผลุบออก
"เจ็บไหมคะไอริ" คีรินกัดฟันถามเพราะความเสียวซ่านที่ถูกไอริมอบให้
"เจ็บไม่กลัว กลัวไม่เสร็จ!"
ปัก! ปัก! ปัก!
ร่างเล็กขย่มจนหอบแต่เธอก็ไม่ยอมหยุดยังคงจัดหนักจัดเต็มจนคีรินนิ่วหน้ากัดปากตัวเอง
"คีรินไอริจะเสร็จ อืออ คีริน!!!"
"อ๊า!! ไม่ไหวเหมือนกันครับไอริ อ๊าาา!!"
อ๊า!!/อ๊าา~
ฉันทรุดลงนอนอยู่บนอกของคีรินจนลมหายใจของเราผสานกัน ฉันรักเขารักมานานตั้งแต่จำความได้ แต่ความรักของเราอุปสรรคเยอะมากต้องอยู่ไกลกันข้ามน้ำข้ามทะเล เรียนจบก็ต้องแยกกันไปไกลคนละซีกโลก
"รักนะคะคนเก่ง" คีรินลูบผมแฟนสาวด้วยความรักใคร่ไม่ว่าใครจะมองว่าเธอเป็นเด็กก้าวร้าวยังไงแต่ในสายตาของเขาไอริคือคนที่แข็งนอกอ่อนใน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไอริกล้าระบายปัญหาต่างๆให้ฟัง
"อืม..."
วันต่อมา
ฉันตื่นขึ้นมาเห็นคีรินยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงจับใจความอะไรไม่ได้หรอกเจ็บหอยอยู่ พอเขาหันมาเห็นฉันตื่นก็รีบวางสายแล้วเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทำไมต้องเครียดด้วยเมื่อคืนฉันลีลาไม่เด็ดหรือไง
"เป็นอะไร-_-!"
"กลับบ้านกันเถอะตอนนี้เฮียเพลิงกับอัคนีรออยู่ อาหมอด้วย"
ฉันสัมผัสได้ถึงหายนะแต่เอาเถอะฉันโตแล้วอายุ18แล้ว ไม่เสียซิงตอนนี้ปีหน้าฉันก็ต้องเสีย ฉันรีบจัดการแต่งตัวแล้วกลับมาบ้านคุณตา ทุกคนนั่งรออยู่โดยเฉพาะแม่ฉันไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรคุณแม่ก็เดินมาหยิกฉันตีฉันจนคีรินต้องเข้ามาห้าม
"ทำไมทำตัวแบบนี้ไอริ! ทำไมหนีมาแบบนี้รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง!!"
"หนูเจ็บนะคะคุณแม่!"
กระดุมชุดนักเรียนที่ฉันสวมใส่หลุดออกจนคุณแม่เห็นรอยแดงที่คีรินทิ้งเอาไว้เมื่อคืน คุณยายก็เห็นแต่คุณพ่อฉันไม่เห็นเพราะท่านกำลังกุมขมับตัวเองอยู่กับน้าเรย์ คุณแม่ยกมือขึ้นทาบอกแววตาท่านเปลี่ยนไปจนฉันเองก็กลัว คีรินเข้ามาขอโทษทุกคนแต่กลับถูกเฮียเพลิงกระชากคอเสื้อต่อยจนล่วงลงไป
"พอแล้วครับผมผิดเองที่ไม่ได้พาไอริมาส่ง ผมขอโทษครับ"
"มึงรู้ไหมว่าสิ่งที่มึงทำกูฆ่ามึงได้เลยนะไอ้คีริน!!"
เพลิงกระชากคอเสื้อของคีรินจนเขาสังเกตเห็นรอยแดงที่คอจากที่ใจเย็นตอนนี้เขาซัดหมัดใส่หน้าคีรินสุดแรง จากนั้นก็เกิดความวุ่นวายเมื่อทุกคนพยายามห้ามเพลิงแต่เขามันบ้าดีเดือดจนใครก็เอาไม่อยู่
"พอแล้วเฮียเพลิง!! พอแล้วววฮืออ"
"ไอริหยุดเดี๋ยวนี้!" อัคนีจับตัวไอริเอาไว้จนท่านไคเดินลงมาทุกคนถึงได้หยุด ไอริจึงสะบัดแขนของอัคนีออกเพื่อเข้าไปพยุงคีรินให้ลุกขึ้น
"ป่าเถื่อน! เฮียเพลิงทำแบบนี้ทำไม!!"
"เงียบไปเลยไอริ ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้ทวดสอนแล้วใช่ไหม"
ไอริเม้มปากน้ำตาไหลคีรินจึงดึงเธอมากอดเอาไว้สายตาของทุกคนมองทั้งสองคนด้วยความผิดหวัง หมอคิมจึงขอรับผิดชอบทุกอย่างขอแค่เพียงให้ทั้งสองเรียนจบเสียก่อน
"มันก็คงต้องเป็นแบบนั้นค่ะยูริเองก็เลี้ยงลูกได้ไม่ดีพอ งามหน้า!" ยูริกระแทกเสียงใส่จนลูกสาวหน้าจ๋อยเธออยากจะหยิบปลอกมีดฟาดให้หลังแอ่นแต่ก็สัญญากับอคินเอาไว้ว่าจะไม่ตีลูก
"ไอริอายุ18แล้วทีเฮียเพลิงมีอะไรกับผู้หญิงตั้งแต่อายุ13ทำไมไม่มีใครว่าบ้างล่ะ!!"
"อ่าว" เพลิงอุทานออกมาก่อนจะส่ายหน้าแล้วถอยมาหลบหลังอัคนี
"เงียบเดี๋ยวนี้ไอริ เราเป็นผู้หญิงทำแบบนี้มันเสียหาย ครั้งนี้พ่อโกรธมากนะ!"
"ค่ะ ไอริขอโทษค่ะคุณพ่อ"
"เอาล่ะเด็กๆออกไปก่อนเดี๋ยวผู้ใหญ่จะได้คุยกัน"
ฉันพาคีรินออกมานั่งทำแผลข้างนอกส่วนเฮียเพลิงจ้องจะสวบหัวฉันอย่างเดียว ป่านนี้พวกผู้ใหญ่คงจะคุยกันเรื่องของฉันกับคีรินไม่รู้ว่าจะจบยังไง ถึงเวลาพวกฉันก็ถูกเรียกเข้าไปฟังคำตัดสินคุณทวดจะส่งคีรินไปเรียนต่อที่อเมริกาส่วนฉันกลับไปอยู่เกาะเหมือนเดิมส่วนเรื่องหมั้นหรือแต่งจะเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันกับคีรินเรียนจบ ซึ่งฉันต้องรอคีรินถึง6ปี
"แต่ไอริไปหาคีรินได้ใช่ไหมคะ"
"ไม่ได้!" ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกันจนไอริขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ทำไมคะ ทำไมไอริถึงไปหาคีรินไม่ได้"
"เรื่องนี้คีรินเป็นคนขอเอาไว้เองลูก"
"ฮะ!!"
- Writer
