ผมเดินตามเยจีออกมาเดินโครตไวตัวก็เล็กหายากดีชิบหาย ที่ตามมาผมแค่สงสัยรีบอะไรขนาดนั้นตอนลงจากเวที
“หายไปไหนวะ”ผมถอนหายใจหงุดหงิด คนเขาอยู่ในงานกันหมดเยจีรีบเดินวิ่งออกมาคนเดียว
“หาฉันอยู่หรอ”ฉันเดินมาพูดสะกิดหลังซีโน่
“ทำไมฉันต้องหาเธอ”ผมเลิกคิ้วถาม
“.......แล้วหาอะไรอยู่”ฉันอยากจะตบปากซีโน่จริงๆเลยปากแข็งทำหน้ากวนตีนเวลาพูดอะไรได้ขนาดนี้นะ
“เธอมาทำอะไรตรงนี้”
“คุยโทรศัพท์ แม่โทรมา”
“งานเลิกไปรอฉันที่รถ”ผมตามมาไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากแค่ตามให้กลับบ้านพร้อมกัน อย่าคิดเยอะครับมันเป็นคำสั่ง
“ไม่ กลับเองได้”ฉันรีบตอบ ซีโน่ไว้ใจได้หรอยิ่งตอนฉันเดินแบบอยู่จ้องเหมือนจะกินงั้นแหละสติเกือบจะหลุดโฟกัสแล้ว
“ให้ตอบใหม่”ผมมองหน้าเยจีแม่งตอบดื้ออะไรขนาดนี้วะ
“ไม่กลับไง เข้าใจยากตรงไหน”ฉันไม่มีรถมาก็จริงแท็กซี่ก็มี เพื่อนก็มีพากลับ ไม่ต้องเดือดร้อนซีโน่เลย
“หึ! เธอรู้รึไงฉันจะพาไปทำอะไร”ผมแสยะยิ
