02

1305 Words

@โรงพยาบาลชื่อดังย่านกังนัม ก็อกๆ ฟึบ~ “คุณหมอคะ ว่างรึยังคะ”นาอึนหมอสาวสวยหุ่นดีเข้ามาห้องของซีโน่ หมอหนุ่มทายาทลูกเจ้าของโรงพยาบาล “ไม่ว่าง”ผมตอบส่งๆไม่สนใจเพราะน่าเบื่อไงครับเข้ามาถามผมทุกวัน นาอึนเพื่อนผมไม่ใช่แฟนหรือเด็ก ญาติกันตั้งแต่เด็ก “ซีโน่นายไม่ว่างมาอาทิตย์นึงแล้วนะ ฉันรู้นายว่างแต่ไม่อยากไปกับฉัน”นาอึนเข้ามาพูดงอแงเพราะซีโน่ตอบแบบไร้เยื่อใยความเป็นพี่เป็นน้อง “อืม มีอะไรให้น่าไป”ผมเงยหน้าถามรอฟังคำตอบ เอาผมไปนั่งนัดบอดด้วยเพื่ออะไรผมอยากมีแฟนก็ไปเอง “นี่ฉันเพื่อนนายนะไอ้บ้า! เลิกกวนสักทีช่วยหน่อยสิ”นาอึนยกแฟ้มจะตีแขนซีโน่พูดกวนหน้านิ่งๆที่ทำให้อารมณ์เสียขึ้นมาได้แบบไม่ยาก “ไม่อยากไปปะวะ กลัวผู้ชายไม่เอา”ผมเลิกคิ้วถาม เอาผมไปยิ่งไม่มีแฟนเข้าไปใหญ่ มีทำไมแฟนขาดอิสระผมโคตรไม่ชอบ รักสนุกดิครับมันส์กว่าเยอะ หึ! “ฉันโตแล้วก็สวยมากด้วย จิ๊ปวดประสาทคุยกับนาย” “อืมก็รู้ ออกไป”ผมไล่เพราะรำคาญนาอึนเข้ามาถามทุกวันคำตอบก็เหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าผมชอบทำงานแต่ไม่อยากไป “ก็ว่าทำไมไม่มีแฟน ปากหมาแบบนี้นี่เอง” “เสือกครับ”ผมตอบกลับนิ่งๆ แฟนถ้าผมจะมีก็หาได้ไม่ยากทุกวันนี้ผู้หญิงก็แทบจะวิ่งเข้ามาหา แฟนไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับผม “อุ้ยแรงมากเลยนะ ปากร้ายอีก”นาอึนชินชากับความปากร้าย ปากหนักของซีโน่ ด่าหน้านิ่งๆแต่เจ็บทุกคำ “ฉันขอให้เจอผู้หญิงที่นายต้องปวดประสาทคืนบ้างเถอะ” “คงไม่มีวันนั้น”ผมแสยะยิ้มไม่สนใจ ผู้หญิงที่ทำให้ผมปวดประสาทได้มีคนเดียวตอนนี้คงไปอยู่ที่อื่นแล้วมั้งครับ ผมโคตรสบายใจไม่ต้องเจออีก “เออนี่ซีโน่แล้วยัยเลขาขี้อ่อยนายล่ะ”นาอึนนั่งถามน้ำเสียงสีหน้าอยากรู้รอฟังคำตอบ “เอากันไปแล้ว”ผมไม่ได้ขอแต่เธอยอมเอง มีหรอครับผมจะปล่อยเหยื่อหลุดมือทั้งทีถึงปากแล้ว หึ! “ตรงดีเนอะ แล้วเป็นไง” “ไม่ใช่เรื่องของเธอ”ผมไม่มีความจำเป็นต้องมานั่งตอบคำตอบนาอึนทุกคำถาม เรื่องของผมไม่ใช่เรื่องที่จะเล่าให้ใครฟัง “เอาตรงๆนะฉันไม่ชอบแชวอนหรอก นางอ่อยไปทั่วนั้นแหละ”นาอึนพูดสีหน้าน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเกลียด หมั่นไส้จริง “ฉันเอาแค่สนุกข้ามคืน”ผมไม่จริงจังไม่ผูกมัดอะไรทั้งนั้น คิดจะจับผมก็ยากเพราะถ้าผมไม่เอาก็ไม่มีค่าอะไร “รู้หรอก ฟันแล้วก็ทิ้งนิสัยนายเลย”นาอึนพูดแล้วยกนิ้วชมซีโน่ เรื่องความเจ้าชู้ผู้หญิงเยอะต้องยกนิ้วให้ “เกิดมาขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถอนหายใจหงุดหงิดมองนาอึน ถ้าผมเอาไปทั่วป่านนี้คงเป็นโรคตายจะเอาใครก็ต้องเลือกดีๆดิครับ “จิ๊! ฉันไปก็ได้ค่ะคุณหมอสุดฮอต”นาอึนยิ้มแหย่ๆมองซีโน่เริ่มหงุดหงิดสายตารำคาญ ถ้าอยู่อีกนิดคงโดนเตะออกจากห้อง ฟึบ~ “เดี๋ยวๆ! ไม่ต้องเข้าไปซีโน่ไม่ว่างเชิญมากับฉันค่ะ”นาอึนรีบคว้าแขนลากแชวอนกำลังจะเปิดประตูเลื่อนเข้าห้องซีโน่ “โอ๊ยอะไรของเธอเนี่ย!”แชวอนขมวดคิ้วหงุดหงุดขัดใจโดนนาอึนลากตัวให้ออกห่างจากห้องซีโน่ หลายชั่วโมงผ่านไป~ 19.40 ฉันเดินเข้ามาในโรงพยาบาลที่ใหญ่มากและหรูมากด้วยเหมือนกัน ที่ฉันมาไม่ได้เป็นอะไรนะปกติดีทุกอย่างแต่ที่มาเพราะจะมาหาผู้ชายของฉันไงล่ะ “สวัสดีค่ะได้นัดไว้มั้ยคะ” “ไม่ได้นัดค่ะ”ฉันมาครั้งแรกจะนัดได้ไง คิดอยากจะมาก็รีบวางแผนมาเลย “เป็นอะไรมาคะ อาการเป็นยังไงบ้าง” “คือปวดหัวหนักมากแต่บางทีก็หาย บางทีก็ปวดหนักค่ะ”ฉันโกหกหาข้ออ้างที่ต้องได้เข้าตรวจกับหมอ ถ้าบอกแค่ปวดหัวรับยากลับบ้านจบเลยสิ “ขอวัดไข้ด้วยนะคะ” “37.3 มีไข้นะคะ” ฉันแอบยิ้มดีใจที่ทำให้ตัวร้อนได้เพราะเอาผ้าอุ่นไมโครเวฟร้อนๆมาแปะที่หน้าผากตัวเลยร้อนเหมือนมีไข้ “คือขอเป็นคิวสุดท้ายได้มั้ยคะ พอดีต้องไปธุระก่อน”ฉันบอกพยาบาลที่เคาน์เตอร์ คิวสุดท้ายต้องเป็นของฉันจะได้ไม่รีบเวลาทำอะไร “คุณหมอให้คิวสุดท้ายตอนสองทุ่มนะคะ” “ได้ค่ะ”ฉันตอบยิ้มๆ ยินดีมากรออีกแค่ไม่กี่นาทีเอง “โอเคค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะ” “ขอบคุณค่ะ” ฉันเดินมานั่งโซฟารอเรียกตรวจ แล้วคนที่ฉันมาหาคือซีโน่ ผู้ชายที่ไม่ตอบแชทฉันมาสองวันแล้วนั้นแหละ หยิ่งมากเดี๋ยวจะทำให้หายหยิ่งเลย คอยดูสิ “คุณเยจีเชิญค่ะ” “ไวจัง”ฉันลุกจัดเสื้อผ้าให้ดีแล้วเดินตามพยาบาลไป วันนี้ฉันแต่งตัวแอบเซ็กซี่นิดนึงเสื้อครอปเอวลอยกับกางเกงขาสั้น ก็อกๆ “มีคนไข้อีกหนึ่งเคสค่ะ” “ครับ” “เชิญค่ะ” ผมมองผู้หญิงตัวเล็กเดินเข้ามา หึ! โตขึ้นเยอะขนาดนี้แล้วหรอวะ ผมรู้จักเธอและผมโครตรำคาญเธอมากเหมือนกัน “หวัดดีค่ะ”ฉันเดินเข้ามานั่งเก้าอี้มองซีโน่ก้มหน้าเขียนอะไรไม่รู้เหมือนไม่สนใจเลย นี่ฉันเป็นคนไข้นะ “เป็นอะไรมาครับ”ผมถามตามปกติ ผมจำได้ว่าเธอคือเยจี น้องสาวรุ่นพี่สนิทผมแต่ผมไม่ทัก “จำหนูไม่ได้หรอ”ฉันถามแล้วเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ๆให้ซีโน่มองชัดๆเผื่อจะจำได้หรือว่าแกล้งจำไม่ได้ก็ไม่รู้ “เป็นอะไรมาครับ”ผมถามย้ำอีกรอบ “ปวดหัวค่ะ”ฉันตอบส่งๆเพราะซีโน่ไม่สนใจอะไรเลยสักนิด จำไม่ได้หรือแกล้งหยิ่งเย็นชาใส่ฉันกันแน่ ฉันถอนหายใจมองซีโน่นั่งเขียนไม่สนใจเหมือนเดิม จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย ได้! ฉันจะทำให้จำใหม่เองจำฉันคนนี้แหละ “นี่! ซีโน่จำหนูไม่ได้หรอ”ฉันใส่อารมณ์นิดนึงแต่ไม่มาก ก็กล้าๆกลัวๆนั่นแหละสายตาซีโน่มองแอบน่ากลัว “ไปรับยาข้างนอกแล้วกลับไปซะ”ผมรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาถ้าเป็นคงไม่ทำตัวน่ารำคาญแบบนี้หรอก เจออีกแม่งปวดประสาท “ไม่กลับ”ฉันนั่งไขว้ห้างทำเชิ่ดหยิ่งท้าซีโน่ ถ้าพูดว่าจำฉันได้ก็จะกลับเลย “กลับไปซะ”ผมพูดนิ่งๆมองเยจี หึ! ผมไม่อยากคิดอย่างอื่นเลยว่ะแต่โคตรสวยเด่นชัดไปหมด แต่เสียดายทำตัวน่ารำคาญ “นายจำฉันไม่ได้หรอ”ฉันถามอีกรอบอย่างใจเย็น เมื่อกี้จ้องหน้าฉันไม่วางสายตาเลยนะแสดงว่าจำได้แน่นอน “ฉันไม่ได้โง่ความจำเสื่อมแบบเธอ”ผมรู้จักกับเยจีผ่านรุ่นพี่ผมคือพี่ชายของเยจี ไม่เชิงว่าเราสนิทกันแค่คุยตามภาษาพี่น้อง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more