เช้าวันใหม่...
ม่านไหมตื่นขึ้นมาด้วยความปวดร้าวไปทั้งกาย เธอความหาตัวคนที่เธอกกกอดมาตลอดทั้งคืนแต่สิ่งที่หญิงสาวไขว่คว้ากลับพบเพียงความว่างเปล่า เธอสอดส่ายสายตามองหาอาหนุ่มด้วยความเขินอาย สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่ใช่ความผิดของอาหนุ่มแม้แต่น้อย หากแต่เป็นความต้องการของคนทั้งคู่ที่มีใจสองใจตรงกัน แต่แค่ไม่อยู่ในฐานะที่จะสามารถรักกันได้เท่านั้นเอง
หลังจากที่สอดส่ายสายตาหาอาหนุ่มอยู่ทั่วห้องกลับไม่พบแม้แต่เงาของเขา ม่านไหมจำต้องลุกขึ้นจากเตียงด้วยความร้าวระทม ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมออกมาคลุมร่างอันสวยงามไว้ แล้วจึงเดินออกมาที่ห้องรับแขก ที่นั่นเธอกับอาหนุ่มที่นั่งหน้าเครียดอยู่ก่อนแล้ว
หญิงสาวตัดสินใจนั่งลงข้างๆ ของอาหนุ่มด้วยความเขินอาย นาวินหันมามองที่หน้าของหลานสาวด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่น่าปล่อยให้ความต้องการชนะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้เลย แล้วคราวนี้เขาควรจะทำอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี ชายหนุ่มเฝ้าคิดหาคำตอบตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องนอน แต่จนป่านนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้ทางออกสำหรับเรื่องนี้เลย
“อาขอโทษ” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยคำที่เอ่ยขึ้นเมื่อคืนกับหลานสาวตัวเล็กของเขา ซึ่งตอนนี้กลายเป็นภรรยาที่เขาไม่สามารถบอกใครได้
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไหมรักอาวินนะคะ รักมานานแล้วด้วย” ม่านไหมตัดสินใจสารภาพกับอาหนุ่ม เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำทั้งหมดมันผิด แต่เธอก็รักอาหนุ่มเกินที่จะหักห้ามใจ
“ไหม!!” นาวินเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าหลานสาวจะมาสารภาพรักกับเขาเช่นนี้ “แต่เรารักกันไม่ได้” นาวินเอ่ยขึ้นด้วยความปวดใจ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ คนที่เขาเป็นญาติกันเขาแต่งงานกันเยอะแยะ” ม่านไหมไม่ยอมรับในชะตากรรมความรักของเธอกับอาหนุ่ม ตอนนี้เธออยากรู้ว่าอาหนุ่มรักเธอ หรือแค่เผลอไผลกับสัมผัสของเธอเท่านั้น
“นั่นมันไม่ถูกต้องนะไหม ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้เข้า พี่วิทย์จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” นาวินเอ่ยถึงพี่ชายของตนเอง นั่นก็คือบิดาของม่านไหมนั่นเอง