หมดสมัยกัดก้อนเกลือกินแล้ว ทุกคนอยากสบายทั้งนั้นแหละ
“ไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ คุณป้องกับแม่นั่นคลิกกันยังไงใครอยากรู้ล่ะ ฉันไม่ชอบคนไม่มีความคิด แต่งงานแล้วยังอยากมั่ว แล้วจะแต่งงานทำไม อยู่เป็นโสดแล้วมั่วไม่มีใครว่าหรอก”
ญาดาแดกดัน พร้อมกับค้อนประหลำประเหลือก
ผู้ชายเหมือนข้าวเปลือก ตกที่ไหนงอกเงยที่นั่น แต่สำหรับผู้หญิงแล้ว ผู้หญิงเหมือนข้าวสาร แต่หลังแต่งงานแล้วกลายเป็นข้าวสุก หากสามีไม่ถนอมกล่อมเกลี้ยง ข้าวสุกนั่นก็เน่าเสีย ไร้ค่า
“คนเรามันพลาดกันได้นะครับ มันมีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้แม้แต่คนฉลาดยังตกหลุมพรางได้ โบราณว่าไว้สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังเสียที ผมแค่คนธรรมดามีกิเลส ทำไมจะพลาดไม่ได้ล่ะครับ” ปกป้องอธิบายอย่างใจเย็น
แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้ว เขากำลังซักหญิงผู้นี้ ไล่ต้อนให้หล่อนตอบ ทำไมกลับกลายเป็น เขาเสียอีกที่โดนไล่ต้อนจนเกือบจนมุม
“ไม่เปลี่ยนเรื่องสิครับ คุณเป็นใคร เกี่ยวข้อง
