...เมียรักสวมรอยแค้น… บทที่3.
1588 Words
.เมล็ดความแค้นที่ถูกฝังลงดิน
“ลุงเทิด สืบให้ญาหน่อย ใครทำให้หวาเป็นแบบนี้”
ญาดาไม่บอกเรื่องการตายของยี่หวาทั้งพ่อและแม่ เธอต้องรู้ก่อนว่าอะไรทำให้ยี่หวาคิดสั้น ใครเป็นคนบีบคั้นให้ยี่หวาเลือกทางนี้ เธอตัดสินใจจัดงานศพให้ยี่หวาเงียบๆ พอเสร็จสิ้นพิธี ส่งพี่สาวไปอีกโลกหนึ่งเรียบร้อย จากนี้ไปคือการตามทวงบัญชีแค้นกับทุกผู้ทุกคนที่ทำกับยี่หวา
“จะดีเหรอครับคุณญา คุณท่าน”
“อย่าห้ามญาเลยลุงเทิด และหากพ่อรู้ พ่อก็คงคิดเหมือนญานั่นแหละ”
ปานพาญาดาไปอยู่ห่างไกลจากสังคมเมือง พ่อลูกที่บุกป่า พลิกฟื้นแผ่นดินแห้งแล้งจนมีทุกอย่างในวันนี้ หล่อหลวมให้ญาดาแกร่งและกล้ามากกว่าพี่สาวที่โตมากับสังคมเมืองและความสะดวกสบาย ญาดาไม่เคยน้อยใจที่มารดาไม่ได้เลือกตัวเอง เธอคิดว่าตลอดว่าผู้ใหญ่มีเหตุผล และการที่ครอบครัวแตกแยก ไม่ใช่ความผิดของทั้งพ่อและแม่
เทิดเลยก้มหน้าทำตามคำขอของบุตรสาวนายจ้าง ที่เขาเองก็รักหล่อนประหนึ่งลูกในไส้
ชุมชนเล็กๆ มีชาวบ้านอาศัยอยู่ร่วมกันไม่ถึงร้อยหลังคาเรือน ความเคลื่อนไหวในบ้าน ไม่ว่าจะลึกลับซับซ้อนแค่ไหน คนในชุมชนย่อมรู้และเห็นคาตา เหมือนกับเรื่องของยี่หวา ภรรยาผู้น่าสงสาร สามีที่เป็นข้าราชการทอดทิ้ง หลงระเริงไปกับหญิงใหม่ที่ร่ำรวยเงินทอง ความสงสารกัดกินใจคนรอบตัวยี่หวา แต่สุดปัญญาที่จะยื่นมือมาช่วย มันเป็นเรื่องปัญหาครอบครัว และความมักมากของเพศชาย
“พ่อหนุ่มเป็นคนที่ไหลล่ะ ทำไมอยากรู้เรื่องแม่หนูคนนี้”
เทิดยิ้มขรึมใส่ตาคนสอดรู้ “ผมเคยรู้จักกับพ่อแม่หนูคนนี้ครับ และอยากสืบข่าวไปบอกเขาเอาบุญ” ทุกคนรอบตัวรู้ว่าภรรยาของปกป้องเป็นคนบ้านแตกมีมารดาผู้ให้กำเนิดปกป้องคุ้มครองแค่นั้น แต่ยี่หวาอยู่ไกลตามารดา และไม่อยากทำให้เย็นตาพลอยไม่สบายใจไปด้วย เลยไม่ได้นำเรื่องร้อนหูนี้ไปปรึกษาเย็นตาเหมือนทุกครั้ง
“อ้อ...อืม แต่แหม ฉันไม่อยากพูดถึงหรอกนะ เวทนาแม่หนูนั่นแหละ”
คนพูดกระอึกกระอัก ทำท่าเหมือนอยากเล่าและไม่อยากเปิดปากเลยสักนิด
“ป้าคิดว่าทำบุญเถิดนะครับ สงสารคนไกลลูก เพื่อนผมน่าจะอยากรู้ว่าแม่หนูยี่หวาสุขสบายไหม”
“โอ้ย ไม่สบายหรอก ผัวมีเมียน้อย ยังไงก็หน้าชื่นอกตรมแน่ๆ”
เทิดหรี่เปลือกตาลง รู้สึกโกรธแทนบุตรสาวนายจ้าง หล่อนจะทุกข์มากขนาดไหนถึงได้คิดสั้นเช่นนั้นได้
“ผมได้ข่าวมาว่า สามีหนูยี่หวาเป็นถึงคนมีตำแหน่ง ไม่น่ามีนิสัยมักง่ายแบบนั้นได้นะครับ”
“นี่พ่อหนุ่ม เมียที่ไม่มีอะไรเลย กับเมียที่ร่ำรวยทรัพย์สิน เป็นพ่อหนุ่ม จะเลือกคนไหนล่ะ”
จะโทษก็ต้องโทษที่ยี่หวามีแต่ตัว ทำให้สามีสบายไม่ได้
ไม่มีใครอยากลำบากหรอก หากมีตัวเลือกที่ดีกว่า สงสารแต่คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่แบบปกปักนั่นแหละ เลยพลอยซวยไปด้วย ครอบครัวแตกแยกเพราะมารดามีให้บิดาได้ไม่เท่าที่เขาต้องการ
“ถ้าผู้ชายมีสันดานแบบนั้นก็น่าจะเป็นเวรกรรมของแม่หนูยี่หวาแหละครับ หากฝ่าฟันมาด้วยกันตั้งแต่เริ่ม มาทิ้งขว้างกันเพราะอยากสบายตอนนี้ ก็ไม่น่าไปตบแต่งแม่หนูยี่หวามานี่ แบบนี้เท่ากับหลอกลวงนะครับ”
“มันก็จริงนั่นแหละ แต่เมียแต่งที่กอดความขมขื่นไว้ ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหน”
คนเล่ามองขาด ไม่ใครก็ใครก็ต้องคิดแบบนี้ คนสมัยนี้ไม่รู้จักอาย อะไรที่ผิดศีลธรรมไม่ได้ทำให้ต่อมความรู้สึกสะเทือน ตราบใดที่คนรอบตัวบูชาวัตถุมากกว่าค่าความเป็นคน
“ฉันก็ว่า ทำไมไม่หย่าไปเสีย เรียกเอาเสียให้คุ้ม ยังไงฝ่ายที่มาทีหลังเขาก็ยอมจ่าย รวยแบบนั้นจะซื้อผัวสักคนขนหน้าแข้งคงไม่ร่วง”
เสียงสนับสนุนทำให้เทิดกำมือแน่น สังคมไม่ช่วยกันรุมประณามคนมาใหม่ แต่ดันไปสนับสนุนให้คนเก่าถอนตัว
“สงสารเด็ก ต้องมารับรู้เรื่องแย่ๆ ของพ่อ แม่”
“เด็ก” เทิดคราง “แม่หนูนั่นมีลูกด้วยเหรอครับ”
“มีสิ จะสี่ขวบแล้วมั้ง โรงเรียนก็ยังไม่ได้ไปเรียน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ไม่กล้าถาม เรื่องในครอบครัวเขา”
เทิดเค้นความคิด เขาเห็นของใช้เด็ก แต่แน่ใจว่าไม่มีเด็กอยู่ในบ้านหลังนั้น หลายวันผ่านไปแล้ว ยังไม่มีการเคลื่อนไหว บ้านหลังเล็กนั่นยังไม่มีสิ่งมีชีวิต เขาคงต้องตามหาเด็กคนนั้นก่อน ส่วนสามีของยี่หวา คงต้องให้ญาดาตัดสินใจ
ทุกอย่างที่เทิดบอกเพิ่มความแค้นในใจญาดาสิบเท่า
“หลานคงอยู่กับแม่ หวาคงไม่คิดส่งไปให้พ่อเด็กหรอก”
“คุณญาจะเอาไงครับ บอกคุณท่านก่อนดีไหมครับ”
“อย่าเลยลุงเทิด พ่อคงแล่นมาเป่าสมองไอ้หมอนั่น ญาไม่อยากให้พ่อติดคุกตอนแก่ ญาจะจัดการหมอนั่นเอง นรกมันสบายไปสำหรับคนชั่วพวกนั้น”
“แล้วคุณญาจะทำไงครับ”
“ญาขอคิดก่อน ไม่เกินพรุ่งนี้ญาต้องมีทางออกให้ทุกคน”
ญาดาคิดอะไรเงียบๆ เธอไม่เคยร้ายกับคนอื่นก่อน แต่ก็ไม่เคยยอมให้ใครมาทำร้าย ยี่หวาตายทั้งที่แบกความทุกข์ไว้เต็มบ่า คงไม่สามารถนอนหลับตาสนิท ดังนั้นใครก็ตามที่ถีบยี่หวามายืนตรงจุดนี้ คนเหล่านั้นต้องได้สัมผัสไฟนรก และคั่งแค้นไม่ต่างจากพี่สาวของเธอ
“ไม่คิดจะกลับไปดูดำดูดีเมียเก่าบ้างเหรอคะคุณป้อง”
ฉันทาถามสามีที่เธอฉกมาจากภรรยาแต่งของเขาหน้าด้านๆ ปกป้องยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ ถอนใจแรงๆ “กลับไปก็ทะเลาะกัน ผมเบื่อ”
“ให้ฉันไปจัดการไหมคะ หย่าๆ กันเสียก็จบ ป๊าเริ่มบ่นแล้ว ป๊าไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน”
ถึงปกป้องจะหอบผ้ามาอยู่กับฉันทาในบ้านหลังใหม่แล้ว แต่เขายังติดพันธะทางกฎหมายกับยี่หวาอยู่ คนรอบตัวทุกคนรู้ ไม่มีใครพูดต่อหน้า แต่ลับหลังเธอกำลังตกเป็นหัวข้อสนทนา ในระยะยาวมันไม่ดีกับธุรกิจที่ทำอยู่ แถมปกป้องยังอาจจะเสียชื่อเสียง ฉันทาไม่เข้าใจยี่หวานัก หล่อนจนแทบไม่มีกิน ไม่รู้จะยื้อสามีไว้ทำไม ในเมื่อเธอเต็มใจจ่าย
“อย่าเลยครับ ฉันจะเสียชื่อเปล่าๆ ให้ผมจัดการเองดีกว่า”
ปกป้องตอบเสียงสุภาพ เขารู้ดี ฉันทาไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ลูกน้องรับใช้ของหล่อนอันธพาลดีๆ นี่เอง
ยี่หวาคงทานไม่ไหว เผลอๆ จะเจ็บตัวด้วย หากยั่วโทสะฉันทาบ่อยๆ
“อย่าให้นานนักนะคะ ฉันไม่ชอบให้ใครพูดเรื่องฉันลับหลังนักหรอก”
ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าไม่แคร์ แต่เมื่อถลำมาบนเส้นทางนี้แล้ว ทางเดียวที่ฉันทาจะเชิดหน้าเหมือนเก่าได้ เธอต้องได้ปกป้องมาครอบครองทั้งตัวและพันธะทางกฎหมาย
“ขอเวลาผมสักเดือนนะฉัน”
“นานกว่านั้น ฉันจะลงมือเองนะคะ” ฉันทาสำทับ พร้อมกับยิ้มเหี้ยม ปกป้องผ่อนลมหายใจยาวเหยียด ทางออกของเขา คงเจ็บปวดทุกฝ่าย ผิดที่เขาหลงระเริงไปกับความสะดวกสบาย จนกลับไปใช้ชีวิตยากลำบากแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เขานึกถึงแววตาของบุตรชาย ปกปักคงเกลียดเขาเข้าไส้
แผนแรก
บ่ายแก่ๆ แสงแดดจัดจ้าจนแม้แต่นกยังต้องหาที่หลบ บ้านไม้กึ่งปูนกึ่งไม้ ด้านบนคือไม้เนื้อแข็ง ด้านล่างที่ต่อเติมทีหลังด้วยปูนมีอาคันตุกะมาเยือน ร่มสีดำดูดแสงแดดจนคนที่หลบใต้ร่มยังแสบผิว เสียงสุนัขเฝ้าเรือนเห่าดังขรม คนในบ้านเดินเอื่อยๆ ออกมาหยีตามองฝ่าเปลวแดดถึงกับยิ้มกว้าง พลางตวาดสุนัขเสียงลั่น
“จะเห่าอะไรนักหะ นั่นยี่หวาเอง จำไม่ได้หรือไงวะ”
ญาดายิ้มกร่อยๆ ส่งให้ มารดาในความทรงจำทรุดโทรมลงตามวันเวลา แปลกอะไรล่ะ เธอจากบ้านหลังนี้ไปตอนสิบขวบ บัดนี้เธออายุยี่สิบหกปีแล้วนะ แม่ไม่แก่ลงเลยสิน่าแปลกมากกว่า
“เข้ามาสิหวา ยืนตากแดดทำไมล่ะ” เย็นตากวักมือเรียกบุตรสาว พลางตะโกนเรียกหลานชาย “ปกแม่มารับแล้ว ลงมาดูสิ”
เสียงวิ่งตึงๆ ดังจากบันได จนกระทั่งเด็กชายวัยสี่ขวบมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ปกปักยืนเอียงคอมองมารดา เขารู้ดีว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป แต่ไม่คิดจะพูดออกมา มือเล็กๆ สวมกอดมารดาพลางสะอื้นไห้
ญาดาทรุดตัวนั่ง รวบหลานรักมากอดแนบอก หยดน้ำตาเธอไหลออกมาเหมือนลืมปิดก๊อก
“เอ้า ทำเหมือนไม่เคยเจอกัน จากกันแค่ไม่กี่วันเองนะ ร้องไห้ทำไมล่ะ”
- Writer
