“อืม...” ญาดารับคำ กดวางสาย เธอเดินย้อนกลับไปที่ห้องนอน อย่างน้อยมีอาวุธติดกายน่าจะอุ่นใจขึ้น
เสียงบานหน้าต่างถูกงัด ญาดาถลาไปยืนแนบข้างประตู เธอชะเง้อมองที่บันได มีเงาตะคุ่มๆ อยู่ด้านล่าง คะเนจากสายตากลุ่มคนที่บุกรุกเข้ามาน่าจะเกินสามคน สถานการณ์ชวนกดดันแบบนี้ญาดาไม่ได้รู้สึกวิตก หากตัวคนเดียวเธอคงไม่ซุ่มอยู่เงียบๆ แบบนี้แน่ การย้ายที่อยู่เข้าไปท่ามกลางคนเถื่อนและห่างไกลสายตาเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ปานฝึกให้บุตรสาวแกร่งพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ และญาดาก็ไม่เคยทำให้บิดาหนักใจ เธอระวังหลังให้บิดาได้อย่างดี และหากขึ้นมายืนอยู่แนวหน้า ญาดาก็จัดการได้เรียบร้อย
เพราะมีห่วง ญาดาเลยต้องคิดหนัก
ปกปักยังเด็กนัก และหากไม่มีเธออีกคน เด็กชายคงผวาไปจนตาย
อาวุธในมือช่วยให้เธออุ่นใจมากขึ้นในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นวางใจ เสียงย่ำเท้าบนบันไดดึงความสนใจจากญาดาไปทั้งหมดเธอหรี่ตามองหาทางรอด ยกปืนขึ้นเตร
