ปกป้องยกแก้วขึ้นจิบแก้กระหาย พอวางแก้วเงยหน้ามองยี่หวา เขาก็สะอึก รู้สึกอายจนหน้าชา แววตาของหล่อนเหมือนแย้งคำพูดเขา ใช่เมื่อก่อนเขาไม่ดื่มช่วงกลางวันเพราะไม่มีสตางค์ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน หากฉันทามารับไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน เขาและเธอมักจะตบท้ายด้วยไวน์อย่างดีคนละแก้วสองแก้วเสมอ
“มานี่ มีธุระกับหวาหรือเปล่าคะ จวนถึงเวลาไปรับปกแล้ว หวาอยู่คุยได้ไม่นาน”
ยี่หวาพูดลอยๆ
“ที่นี่บ้านผมเหมือนกันนะหวา” บ้านพักหลังนี้เข้าอยู่อาศัยได้ใช้สิทธิที่เขาเป็นข้าราชการ แม้ช่วงหลังๆ เขาจะไปนอนที่อื่นเป็นส่วนใหญ่ แต่เขามีสิทธิมาที่นี่ได้
“หวาคิดว่าคุณป้องลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยอยู่ที่นี่”
ท่าทางไหวไหล่แบบนั้นอีก ยี่หวาไม่เคยทำ ปกป้องเริ่มรู้สึกแปลกๆ เขาห่างเหินกับยี่หวานานแค่ไหน หล่อนถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้
“รูปที่เคยแขวนไว้ตรงนั้นหายไปไหนหมดหวา” ปกป้องถามเสียงแข็ง
ยี่หวาหันมาสบตาเขา มุมปากแสยะยิ้
