...เมียรักสวมรอยแค้น… บทที่6.
1538 Words
ฉันทานั่งหน้าเครียด มองโทรศัพท์ในมือพร้อมกับถอนใจแรงๆ บิดาไม่อยู่บ้านวันนี้ ท่านติดธุระที่กรุงเทพฯ แต่ดันมีปัญหาเรื่องงานให้จัดการ แถมเป็นเรื่องใหญ่เกินกำลังตัวเองเสียอีก แต่หากปล่อยเลยตามเลย มูลค่าความเสียหายก็อาจจะทำให้ฐานการเงินโครงการบ้านจัดสรรสั่นคลอน
“เอาไงดีคะลุงเหม ฉันไม่กล้าบอกป๊าตรงๆ”
ชายหน้าเหี้ยมคนสนิทของเสี่ยปรีชานั่งคอตก มีการล้อมจับยาเสพติดล็อตใหญ่ในพื้นที่ โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจจากส่วนกลาง ขนาดผู้กำกับยังนั่งไม่ติด แล้วแบบนี้ตำรวจยศสูงๆ คนไหนจะเสนอหน้ามาช่วย เพราะตนเองก็ยังไม่รู้อนาคต
“ไอ้ห่าพวกนั้นมันรู้ได้ไงว่าเราจะเคลื่อนย้าย ‘ของ’ วันนี้” เหมกล่าวเสียงแข็ง ของล็อตนี้ยัดเงินทุกฝ่ายไปหมดแล้ว เขาไม่คิดว่าจะมีรอยรั่วที่ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ ยิ่งเจ้านายรู้ทีหลังคงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เสี่ยปรีชาทุ่มหมดหน้าตักกับของล็อตนี้ เขากะทิ้งช่วงยาว จนกว่าจะหมดหน้าเลือกตั้ง และหากเอาของออกมาขายไม่ได้ มันสะเทือนหลายส่วน ไหนจะเงินทุนที่จม ไหนจะคู่ค้าที่เกิดความไม่พอใจ เมื่อบางส่วนจ่ายล่วงหน้ามาแล้ว
“มีใครทรยศเราหรือเปล่าคะลุงเหม?” ฉันทาถามเสียงแหบ เสียดายเงินที่ไหลออก และไม่มีทีท่าว่าจะได้คืนกลับมา
“เรื่องนี้ต้องสืบทีหลังครับคุณฉัน ตอนนี้ที่ควรทำ คือจะเอาของพวกนั้นออกมายังไง”
ฉันทายิ้มแหยๆ แม้แค่เหมยังไม่รู้วิธี คงเหลือแค่บิดาเท่านั้นแหละที่น่าจะจัดการได้
“คุณฉันโทร. หาเสี่ยเถอะครับ ยิ่งปล่อยนาน ยิ่งเอาออกมาลำบาก”
รู้ว่าเสี่ยงแต่อย่างน้อยก็ได้ลองแล้ว ของล็อตใหญ่ไม่ใช่ราคาบาทสองบาท ชุดนี้ชุดเดียวหากไม่เกิดความผิดพลาด เรื่องเงินสนับสนุนการเรื่องตั้งของเสี่ยปรีชาไม่น่ามีปัญหา แต่หากไม่สามารถดึงของสำคัญชุดนี้กลับมาได้ เงินสดที่เหลืออยู่ แค่ค่าแรงคนงานยังแทบไม่พอจ่ายเลยเชียวล่ะ
“ป๊าคงด่าฉันหูชาเลยค่ะ”
เหมไม่ได้ตอบ เขานั่งถอนใจเฮือกๆ จากประสบการณ์ งานนี้คงเสียฟรี แต่เสี่ยปรีชาอาจมีช่องทางก็ได้ เมื่อเป็นคนมีอำนาจบารมี มีคนเกรงขามไม่น้อย
.หัวเราะทีหลังดังกว่านะ
เทิดเดินฝ่าเปลวแดดเข้าไปในรั้วบ้าน เขาถือกล่องใบใหญ่ติดมือเข้ามาด้วย เพื่อป้องกันสายตาสอดรู้จากเพื่อนบ้านรั้วติดกัน
ญาดายิ้มกริ่มสีหน้าคนสนิทบิดาเบิกบานจนปิดไม่มิด แสดงว่ามีข่าวดีมาบอกให้เธอรู้
“ข่าวใหญ่หรือข่าวเล็กคะลุงเทิด” ญาดาเอื้อมมือไปรับกล่อง มีสาวใบ้เมียงๆ มองๆ อยู่ไม่ไกล
“ใหญ่ครับคุณญา”
ญาดาแสยะยิ้ม ฉวยมีดเล่มเล็กมาแสร้งทำท่าเปิดกล่อง
“ญาอยากเห็นหน้าเดนคนกลุ่มนั้นจัง ครั้งนี้คงตัดกำลังพวกเขาได้เยอะทีเดียว”
“ครับ คุณอัฒฝากมาบอกคุณญาด้วยครับ คนคนนี้เลวไม่มีที่ติ พวกเขาคงไม่อยู่เฉยให้คนอื่นมาลูบคมง่ายๆ หากคุณญารู้สึกว่าไม่ปลอดภัยให้รีบออกจากพื้นที่นี่ทันทีเลยครับ”
“อัฒมาเองเลยเหรอคะ”
“ครับ ของมันเยอะกว่าที่เรารู้มา ไอ้เลวนั่นคงทุ่มหมดตัว”
“ดีค่ะ กวาดล้างครั้งเดียวให้ตายยกฝูงเลย”
“มันไม่อย่างนั้นสิครับ จับได้แต่ปลาซิว ปลาสร้อย ตัวใหญ่ไหวตัวทันเกือบหมด สงสัยซื้อตัวตำรวจไว้ทั้งโรงพักแล้ว หูตาของเขาคงมีไม่น้อย”
“แค่นี้ก็สะใจแล้วค่ะ คนเลวๆ แบบนี้ญาอยากฆ่าให้ตายด้วยมือตัวเองด้วยซ้ำ สังคมบัดซบเพราะคนพวกนี้แหละ”
ธุรกิจสีเทาที่ทำเงินมหาศาลขนาดนี้ คงไม่พ้นยาเสพติด ไม่คิดเหมือนกันว่าคนที่เบื้องหน้าใจบุญสุนทาน จะมีเบื้องลึกที่ระยำบัดซบได้ถึงเพียงนี้ โชคดีที่ญาดามีเพื่อนเป็นนายตำรวจระดับสูง กรมกองที่ไม่มีใครติดสินบนได้ และมีความซื่อตรงต่อหน้าที่ มีอุดมการณ์แรงกล้า ท่ามกลางเพื่อนร่วมอาชีพที่สร้างแต่ข่าวแย่ๆ จนศักดิ์ศรีตำรวจไทยต่ำกว่ายอดหญ้า
“ผมกลับก่อนนะครับคุณญา”
“พ่อถามถึงญาก็ปัดๆ ไปก่อนนะคะลุงเทิด ญายังคิดไม่ออกว่าจะโกหกพ่อยังไง”
ญาดาไม่วายฝากถึงบิดา ปานกับเธอแตกต่างแค่เพศ ความรั้น ความห้าว ความดันทุรังไม่ต่างกัน
“ครับ...”
“อ้อ ญาลืม เอาขนมนี่ไปฝากพ่อด้วยค่ะ พ่อคงลืมญาไปพักใหญ่เลยล่ะ”
เรื่องความเจ้าเล่ห์บวกกะล่อน ปานไม่ทันบุตรสาว ญาดารู้ใจบิดาดี ขนมที่ฝากไปคือขนมที่บิดาชอบ แม้จะไม่ได้เป็นฝีมือของแม่ แค่ได้ชิม ความหลังเก่าๆ ก็ทำให้ปานอารมณ์ดีขึ้น
เทิดหัวเราะ รับถุงขนมแล้วเดินออกจากบ้านโดยได้ไม่ได้โต้แย้งอะไรอีก
ปกป้องขมวดคิ้วมองฉันทาที่เดินหน้าตึงเข้ามาหาด้วยแววตามีคำถาม เขามองนาฬิกา เหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน
“ธุระกับฉันหน่อยได้ไหมคะคุณป้อง” ฉันทาไม่ได้ขอร้อง แววตาขึ้งเคียดของหล่อนบอกอ้อมๆ ว่าปกป้องควรรีบตามหล่อนไป
“ไปไหนเหรอครับ”
“ฉันไม่มีเวลาอธิบาย คุณป้องตามฉันมาก่อนเถอะค่ะ”
ฉันทากระชากมือปกป้อง เขาเลยตัดสินใจเดินตาม “พิม ฝากปิดคอมที ผมไม่กลับมาแล้วนะ มีอะไรวางไว้ที่โต๊ะนั่นแหละ เช้าจะมาดูให้” ฉันทายืนกอดอกรอระหว่างที่ปกป้องสั่งงานลูกน้องหน้าห้อง
หล่อนเดินกระแทกเท้าปังๆ สีหน้าตึงเครียดเสียจนปกป้องยังไม่กล้าถาม
ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ วันนี้ฉันทาไม่ได้ขับรถยนต์มาเอง คนขับรถยนต์หน้าดุ คนที่เขาเคยเห็นเดินตามหลังเสี่ยปรีชาทุกครั้ง ปกป้องหรี่เปลือกตาลง รู้สึกไม่ชอบมาพากล เขาไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่เคยทุจริตต่อหน้าที่ ไม่เคยเบียดบังคนอื่นด้วยอำนาจที่ตัวเอง และฉันทาก็ไม่เคยยืมมือเขาเพื่อช่วยเหลือธุรกิจของหล่อน
แต่ครั้งนี้ ปกป้องเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ฉันทาลากเขามามีเอี่ยวเรื่องอะไรแน่
เพราะไม่มีใครเปิดปากพูดสักคนระหว่างที่รถยนต์เคลื่อนที่ไปข้างหน้า บรรยากาศอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าฉันทาเครียดขึงทุกครั้งที่โทรศัพท์ของหล่อนมีเสียงสั่นเตือน
ปกป้องไม่เคยละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของฉันทา
เขายังรู้สึกเอะใจ เกิดอะไรขึ้นกับงานของฉันทาหรือไม่ก็เสี่ยปรัชาแน่ ท่าทางเร่งร้อนแบบนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“คุณป้อง ฉันมีปัญหา ฉันทำอะไรไม่ได้มากเพราะป๊าไม่อยู่ คุณป้องช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ”
สีหน้าฉันทายังไม่ดีขึ้นเลย แววตาหล่อนก็หลุกหลิกระหว่างที่พูดกับเขาด้วย
ปกป้องยื่นมือไปกุมมือฉันทา พยักหน้ารับรู้ถ้อยความของหล่อน แต่แล้ว เขาก็แถบหงายหลัง เมื่อฉันทาพูดต่อ “ของป๊า ถูกตำรวจรวบ ฉันกำลังไปต่อรองกับใครบางคน ไม่งั้นเอกกมลของป๊าและฉันพังแน่”
ไม่ต้องบอกตรงๆ ปกป้องที่คุ้นเคยก็พอเข้าใจ ‘ของ’ ที่ฉันทาพูดถึงคงไม่ใช่ของถูกกฎหมาย ปกป้องพยายามคิดดี ธุรกิจผิดกฎหมายไม่ได้มีแค่ ‘pเสพติด’ เสี่ยปรีชาอาจจะค้าขายผิดกฎหมายบ้าง คงไม่ร้ายแรงถึงขั้นนั่นหรอก แม้จะมีเสียงแย้งในใจ ไม่มีธุรกิจผิดกฎหมายไหนต่อรองได้
“ผมช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันได้ ผมคงช่วยได้แค่นี้”
ฉันทาเกือบร้องกรี๊ด ดีทว่ายั้งปากไว้ทัน ช่วยหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เธอสร้างศัตรูเพิ่มมาอีกไม่ได้ อย่างน้อยปกป้องก็มีตำแหน่งหน้าที่
ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่โรงแรมหรูเหมือนที่ปกป้องคิด ปลายทางที่ฉันทาสู้อุตส่าห์เดินทางมาคือถนนวางเปล่าสร้างไม่เสร็จ แต่เป็นจุดเกิดเหตุที่ตำรวจจากกองปราบกลุ่มใหญ่ล้อมจับ ขบวนรถขน ‘ของ’ ผิดกฎหมายล็อตใหญ่นั่น
เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบกำลังเก็บหลักฐานกันอย่างแข็งขัน
มีหน่วยอารักขาคอยคุ้มกัน เพราะเขารู้ดี กลุ่มอิทธิพลมืดไม่ยอมจบง่ายๆ แน่
อัฒกำลังนั่งอ่านเอกสารและตรวจทานรอบสุดท้าย
เขาหรี่เปลือกตามองรถยนต์คันใหญ่ที่วิ่งฝ่าเปลวแดดมาด้วยแววตาขึ้งเคียด เหตุการณ์ระทึกขวัญผ่านไปไม่ทันครบหนึ่งชั่วโมงดี ความเคลื่อนไหวที่เขาส่งคนไปจับตามองก็เริ่มเคลื่อนที่ อัฒเลยอดทนนั่งรอ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าคนพวกนั้นจะทำยังไงต่อ
ของทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว และคนกลุ่มที่เสียผลประโยชน์ยังไม่รู้
“คุณป้องมากับฉันค่ะ”
ฉันทาเดินนำและหันมากวักมือเรียก ปกป้องขยับลุก ความรู้สึกอึดอัดพุ่งใส่หน้าจนหน้าชา
- Writer
