ASHIRA :: CHAPTER 2 [70%]
1138 Words
“ทั้งสองคนหยุดแล้วก็อยู่ห่างๆ พี่ ขอร้อง” ดูเหมือนคุณหินจะหมดความอดทนแล้ว จึงผลักร่างของเธอให้ขยับออกห่างตัว “อย่าเสียมารยาทกับคุณเจ้าเอย เขาเป็นลูกค้าพี่”
ทั้งสองคนกระฟัดกระเฟียดพอควร คุณหินจึงตักผัดผักให้ฉันและฉีกยิ้มให้เมื่อเห็นฉันตักเข้าปาก แต่ก็ต้องรู้สึกว่ามันอร่อยมากจนยกมือปิดปากตัวเอง “อร่อยมากเลยค่ะ ซื้อที่ไหนเหรอคะ?”
“ไม่ได้ซื้อครับ” เก่งเป็นฝ่ายพูดขึ้นขณะตักหมูทอดราดบนข้าว “ฝีมือพ่อครัวหินครับ”
“จริงเหรอคะ?”
“คุณทำเสียงแปลกใจเหมือนไม่เชื่อว่าผมทำ” รีบยกมือโบกไปมาทันทีเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจเจตนาฉันผิดไป
“ฉันเปล่านะคะ แค่คิดไม่ถึงต่างหากค่ะ” ตักผัดผักมากินอีกครั้ง ซึ่งฉันทดสอบแล้วว่าที่อร่อยไม่ใช่เพราะว่าฉันหิว แต่มันอร่อยจริงๆ ต่างหาก “ซ่อมรถก็เก่ง ทำอาหารก็เก่ง มีอะไรที่ไม่เก่งบ้างไหมคะเนี่ย”
ถามกลับไปแต่คุณหินก็เลือกที่จะเงียบและฉันก็ไม่คิดจะต้องการคำตอบหรอกนะ แค่เปรียบเทียบเฉยๆ ก็เท่านั้นเอง
“มีสิครับ พี่หินไม่เก่งเรื่องจีบหญิงไง” ฉันมองสบตากับเก่งและหันไปมองคนตัวโตที่ตักข้าวกินอยู่ พอเห็นฉันมองเขาก็ขมวดคิ้วพลางหยิบขวดน้ำเขวี้ยงใส่เก่งจนกระโดดหนีแทบไม่ทัน
“พูดเยอะ เดี๋ยวโดน”
“เก่งสิ! ไม่งั้นฉันคงไม่หลงพี่หินขนาดนี้” มะนาวพูดขึ้นและวางมือไปยังท่อนแขนแกร่งก่อนจะลูบไล้ไปมาอย่างยั่วยวน
“แต่พี่หินก็ไม่ได้ไปจีบพวกแก มีแต่พวกแกเนี่ยล่ะมาตามอ่อย”
“อีเก่ง! อีปากหมา” ส้มโอต่อว่าเก่งก่อนจะทำท่าหยิบจานใส่ข้าวเขวี้ยงเขา “พี่หินใจหินจริงนั่นแหละ ขนาดส้มโอเกาะติดขนาดนี้ ยังไม่แลเลยอ่า”
“เพราะพี่หินเขารู้ไงว่าอันไหนเพชรอันไหนกรวด!” คุณหินถอนหายใจและสบตากับฉันราวกับเบื่อหน่ายกับการทะเลาะกันของทั้งเก่งและอีกสองสาว เขาดันขวดน้ำมาให้ฉันเพราะกินข้าวจนจะหมดจานแล้วจึงกระหายน้ำ ทว่าการเปิดขวดน้ำสำหรับฉันมันยากมาก ไม่ว่าจะบิดฝาขวดแรงแค่ไหนก็เปิดไม่ออกสักทีแถมระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ก็แดงเถือกไปด้วยแรงบิด
“แค่ขวดน้ำยังไม่มีปัญญาเปิดเลย แหวะ!” มะนาวแขวะจนฉันลอบมองด้วยสีหน้าไม่พอใจและพยายามลบคำสบประมาณของเธอ แต่ขวดน้ำในมือก็ถูกดึงออกไปและแทนที่ด้วยขวดน้ำที่เปิดฝาแล้วเรียบร้อย คุณหินเอาขวดน้ำฉันไปแปบเดียวก็เปิดขวดได้และกระดกขึ้นดื่มจนครึ่งขวด
“เออ มีหลอดไหมคะ?”
“กระแดะ กระดกไม่เป็นหรือไง ชิ” ฉันทำหน้าบูดใส่ทั้งสองคนก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นหวังกรอกผ่านลำคอ แต่ฝ่ามือหนาก็คว้าข้อมือฉันไว้ก่อน
“แก้วครับ” คุณหินดึงขวดน้ำไปและเทน้ำให้ฉัน
“พี่หินอะ! ทำไมต้องทำตามที่หล่อนขอด้วยเนี่ย” ทั้งสองคนทำหน้าไม่พอใจฉันก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากอู่ไป ส่วนฉันที่ทำอะไรไม่ถูกก็หันไปสบตากับคุณหินที่มองฉันอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“เสน่ห์แรงนะคะ สาวมาตามชอบแบบนี้”
“โอ๊ย! ยัยสองคนนั้นตอนแรกก็คลั่งพี่เมฆล่ะครับ พอเห็นพี่หินก็มาคลั่งพี่หินต่อนี่ถ้าอู่มีช่างคนใหม่มาสไตล์หล่อล่ำก็คงเปลี่ยนเป้าหมาย” เก่งพูดพลางเก็บจานที่กินเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปยังก๊อกน้ำเพื่อทำการล้าง
“ฉันช่วยนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับให้เก่งมันทำเถอะ” คุณหินรั้งฉันไว้ก่อนจะเดินไปช่วยเก่ง “คุณมารับรถนี่ครับ ไม่ได้มาเพื่อล้างจาน”
เขาเดินนำฉันออกไปยังสำนักงานของอู่ก่อนจะให้ฉันนั่งรอก่อนเพื่อหาเอกสารใบเสร็จที่ซ่อมรถให้ฉันว่ามีอะไรบ้าง ระหว่างที่รอประตูก็เปิดขึ้น “หนู?”
“สวัสดีค่ะคุณลุง” พ่อของคุณหินและพี่เมฆเดินฉีกยิ้มไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง “หนูมารับรถน่ะค่ะ”
“อ๋อ ตามสบายนะหนู” คุณลุงดูเหนื่อยจนฉันลอบมองด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เตี่ยเป็นอะไรครับ?” แต่ไม่ต้องรอให้ฉันถาม คุณหินก็ถามขึ้นก่อนจะสำรวจร่างกายพ่อตัวเองไปด้วย
“มึนหัวนิดหน่อยน่ะ ช่วงนี้มีบัญชีต้องทำด้วย”
“ผมบอกแล้วว่าผมจะทำเอง เตี่ยก็ไม่ให้ทำ” ฉันเพิ่งเห็นคุณหินดูงอแงก็วันนี้ล่ะ เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่พูดกับพ่อตัวเองได้น่ารักจนฉันเผลอยิ้มออกมา
“หินมีงานเยอะแล้ว จะให้เตี่ยมอบงานบัญชีทำให้หินเหนื่อยอีกน่ะเหรอ” ไม่อยากจะถามหรอกนะว่าพี่เมฆทำอะไรบ้าง? เพราะตั้งแต่มาฉันก็ยังไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำดีจริงๆ ที่ฉันได้รับรู้ความจริงว่าเขาเป็นคนยังไง
“ให้หนูช่วยไหมคะคุณลุง?” ฉันลุกขึ้นไปดึงเก้าอี้ตรงข้ามนั่งลงก่อนจะหยิบเอกสารบัญชีที่เป็นรายรับรายจ่ายขึ้นมาดู แน่นอนว่ามันง่ายมากสำหรับฉันที่เรียนทางด้านนี้มา “หนูเรียนการบัญชีมาค่ะ หนูจะทำให้ตามแบบที่คุณลุงทำไว้ก่อน จะไม่ได้ไม่งงนะคะ”
“จะดีเหรอหนู” คุณลุงถามพลางมองฉันที่ฉีกยิ้มกว้างให้
“ดีสิคะ คุณลุงไปพักผ่อนเถอะค่ะเดี๋ยวทางนี้หนูจะช่วยดูแลให้เอง” มองเอกสารบนโต๊ะก่อนจะเปิดสมุดที่เป็นรายรับรายจ่ายขึ้นมาดูเทียบกับของเดิม “คุณหินพาคุณลุงไปพักเถอะค่ะ”
เพราะรับรู้ถึงการจับจ้องจึงได้เห็นว่าคุณหินเขามองฉันไม่วางตา แต่พอคุณลุงมอบหมายให้ฉันทำเขาก็พาคุณลุงออกจากสำนักงานไป ส่วนฉันก็ลุกขึ้นไปนั่งตำแหน่งโต๊ะและเปิดจอคอมขึ้นเพื่อเข้าโปรแกรม Excel ทำตารางไว้ด้วยเผื่อว่าคุณลุงจะไม่เข้าใจ ฉันนั่งทำบัญชีจนไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนประตูหน้าห้องก็เปิดขึ้นอีกครั้งและเป็นร่างสูงของคุณหินที่ดึงเก้าอี้มานั่งข้างฉัน
- Writer
