“จ้า ลูกเอยของแม่เนี่ยสวยจริงๆ” แม่พูดแกมประชดแต่ก็ยังไม่วายติเตือนฉันด้วยเรื่องเดิมๆ อีก “เลือกให้ดี เลือกให้เหมาะสมกับเรานะคะ ไม่ใช่ไปคว้าเอาหนูมาเป็นแฟน”
“...”
“ลูกเอยของแม่ต้องได้คู่ที่เป็นราชสีห์ ไม่ใช่หนูท่อตามถนน”
คำพูดที่ค่อนข้างแรงบวกกับรอยยิ้มของแม่ทำให้ฉันไปไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่ฉันคิดมาเสมอว่าจริงๆ แล้วตัวเองเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่หรือเปล่า? ทำไมความคิดของฉันและแม่หรือพี่ทรัพย์ถึงได้ต่างกันราวกับฟ้าและเหวขนาดนี้
“ระวังตัวด้วยล่ะ แม่ไปทำอาหารให้คุณพ่อกับพี่ทรัพย์ก่อน” พูดจบก็เดินจากไป ฉันที่กำลังมึนงงอยู่ก็ไม่รู้ว่าลุงพลขับรถมาส่งที่ห้างตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็อีตอนที่ลุงพลดึงสติฉันกลับมานั่นแหละ ตอนนี้ก็เลยนั่งเล่นอยู่ร้านเบเกอรี่เพื่อรอพี่ฮาร์ทยังไม่ถึงเวลานัดดีพี่ฮาร์ทก็มาก่อนเวลา เขาฉีกยิ้มมาให้ฉันแต่ไกลก่อนจะดึงเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกัน
“ขอโทษนะครับที่มาช
