“มาแล้วเหรอ?” น้ำเสียงเชิงเหยียดหยามเอ่ยขึ้นผมจึงทำได้เพียงยกมือไหว้ท่านที่รับไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก “ฉันนึกว่าแกจะออกไปจากอู่แล้วนะ ไม่คิดว่าจะยังอยู่”
“คนอย่างมันจะไปไหนได้ล่ะครับแม่” เมฆตอบพลางมองผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ “มันก็รอสูบเลือดสูบเงินจากเตี่ยไง”
“หุบปากไอ้เมฆ” เป็นเตี่ยที่ห้ามปรามเมฆ ก่อนจะกวักมือเรียกผมซึ่งคลานเข่าไปนั่งข้างเตี่ย “หินอยู่ที่นี่ก็ช่วยฉันทุกอย่าง แกที่ไม่คิดจะช่วยอย่าปากดี”
“คุณชัย! นี่คุณเข้าข้างลูกเลี้ยงมากกว่าลูกตัวเองเหรอคะ”
“...”
“แกโชคดีแค่ไหนแล้วไอ้หิน ที่ผัวฉันรับแกมาเลี้ยง... หัดเจียมตัวเองไว้บ้างนะ” ผมไม่พูดอะไรได้แต่นั่งเงียบ เพราะสิ่งที่แม่สอนมาเสมอคือการรับฟังแม้จะโกรธแค้นแค่ไหนก็ควรหักห้ามใจตัวเองไว้ ถ้าเกิดทำเรื่องไม่ดีเพราะวู่วามอาจจะมีปัญหาตามมาทีหลังซึ่งผมไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น
“ผมเจียมตัวเองเสมอครับ และที่ผมอยู่ที่นี่ผมแค่อยากดูแลเตี่ย
