ASHIRA :: CHAPTER 2 [100%]
1078 Words
“ทำได้หรือเปล่าครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนจะเปิดสมุดดูและหันมามองฉัน “เก่งนะครับ ไม่รู้เรื่องพวกเครื่องยนต์แต่ก็เว้นช่องให้ผมมากรอก”
“คุณหินก็เก่งค่ะที่รู้จุดประสงค์ของฉัน” พูดพลางส่งปากกาให้เขาและหันกลับไปมองหน้าจอคอมอีกครั้ง “ฉันทำตารางบัญชีไว้ให้ด้วยนะคะ เผื่อคุณหินจะเปิดให้คุณลุงดูเพราะมันก็ตรงกับที่ฉันทำในสมุดเลย”
“ไหนครับ?” เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันจึงกดคลิกเม้าส์เพื่อเปิดไฟล์งานและลากมาไว้หน้าเดกทอร์ป “ตรงนี้ โอเค”
“เสียงโอเคเหมือนไม่เข้าใจเลยนะคะ...!”
หันหน้าไปหวังจะมองสีหน้าเขาตอนที่พูดแบบนี้ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาขยับเข้ามาใกล้จนฉันที่หันไปจะเจอกับใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างเพียงไม่มาก ใกล้ขนาดที่ว่ารับรู้ถึงลมหายใจของกันและกันได้เลยด้วยซ้ำ ฉันกลืนน้ำลายลงคอยามที่มองสบตากับคุณหิน ดวงตาของเขาเรียบนิ่งเหมือนมหาสมุทรที่เต็มไปด้วยความมืดมิด น่าค้นหาและจู่ๆ ก็รู้สึกจมดิ่งไป
“ผมเข้าใจ” ยามที่ริมฝีปากของเขาขยับพูดมันร้อนผ่าวจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น เขาตอบเสร็จก็ขยับใบหน้าออกไปตรวจดูบัญชีต่อ “คุณกลับได้แล้วล่ะครับ นี่ก็ค่ำแล้วด้วย”
ฉันได้แต่พยักหน้ารับเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้เรียกความรู้สึกแปลกๆ ให้กับฉันมากพอควร เมื่อออกมาจากสำนักงานแล้วอู่ซ่อมรถที่เคยคึกคักตอนนี้ก็เงียบเหงาอาจจะเพราะว่าปิดเวลาทำการแล้ว คุณหินเดินนำฉันมาที่รถบีเอ็มที่อยู่กับเขานานจนตอนนี้กลับมาสู่อ้อมกอดของฉันอีกครั้ง “นี่ใบเสร็จครับ ราคาตามความจริงไม่มีโกงแน่นอน”
“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณหินจะโกงฉันนี่คะ” พูดแกมหัวเราะก่อนจะมองราคาที่สมเหตุสมผล หยิบเงินในกระเป๋ามาส่งให้เขา “คุณลุงเป็นยังไงบ้างคะ?”
“นอนหลับแล้วครับ คงจะเพราะความดันขึ้น” พอถามเรื่องนี้เสร็จเราต่างคนก็ต่างเงียบกันอีกครั้ง
“เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ?”
คุณหินขมวดคิ้วกับคำถามของฉันแน่นอนว่าเขาเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกันจึงเงียบไปพักหนึ่ง “ทำไมเราจะต้องเจอกันด้วยล่ะครับ ในเมื่อรถคุณก็เสร็จแล้ว”
“ก็... เจอกันบ้าง ไปกินข้าวแบบวันนี้”
“ผมไม่คิดว่าเราสองคนจะต้องมาเจอกันอีกนะครับ” คำพูดที่หักดิบของเขาทำเอาฉันนิ่งอึ้งไปเลย “มันไม่มีเหตุผล ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ?”
มันก็จริงของเขานะ ทำไมฉันจะต้องอยากเจอเขาด้วย มันไม่มีเหตุผลจริงๆ นั่นแหละ
“ฉันคิดว่าบางทีเราสองคนอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ ถึงได้อยากเจอค่ะ”
“...”
“แต่ถ้าคุณหินคิดว่ามันไม่ควร ฉันก็ขอโทษด้วยนะคะ” แต่นี่ก็คือความคิดของฉัน... ฉันแค่คิดว่าบางทีเราสองคนอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ เพราะฉันรู้สึกสบายใจและเป็นตัวเองเวลาได้อยู่กับเขา มันผิดกับการได้อยู่กับนานาและไพลิน สองคนนั้นมีความคิดที่ไม่เหมือนฉัน
“มันไม่ควรอยู่แล้วครับ” คำตอบของเขาทำเอาฉันชาไปทั้งตัว “ผมกับคุณเราต่างกัน อย่าว่าแต่เป็นเพื่อนเลยครับ แค่รู้จักกันมันก็มากไปด้วยซ้ำ”
“แต่เราเป็นคนเหมือนกันนะคะ ทำไมจะเป็นเพื่อนด้วยไม่ได้” ขอเถียงขาดใจเลยนะ ฉันรู้ว่าเขาคิดอะไรถึงได้พูดออกมาแบบนี้ “ฉันมองคนไม่ได้มองที่ฐานะ แต่ฉันมองที่จิตใจค่ะแล้วคุณหินก็เป็นคนดี”
“...”
“ไม่ใช่แค่ฉันที่มองเห็น ลุงพล เก่งก็บอก... แต่ถึงพวกเขาไม่บอกฉันก็เห็น” สบตากับเขาพลางถอนหายใจออกมา “เราเป็นเพื่อนกันได้นะคะ อย่ามองว่าฉันรวยกว่าคุณ ขอแค่มองฉันเป็นฉันก็พอ”
“ผมมองคุณเป็นคุณ แต่ผมก็มองคุณเป็นคนที่อยู่สูงกว่าผมอยู่ดี” คำตอบของเขาทำเอาฉันนิ่งไปเลยจริงๆ ฉันไม่รู้นะว่าเขาเคยเจออะไรมาก่อนหน้านั้นถึงได้มีความคิดแบบนี้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนรวยคนไหนที่ทำไม่ดีใส่เขา ฉันแค่อยากให้เขามองฉันเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่งไม่ต้องรวย ไม่ใช่คุณหนูเท่านี้ก็พอแล้ว “กลับบ้านเถอะครับ เดี๋ยวทางบ้านจะเป็นห่วง”
ร่างสูงเดินหันหลังกลับเข้าไปด้านใน ส่วนฉันที่ยืนนิ่งกับคำพูดของเขาก็จำใจที่จะขับรถกลับไปยังบ้านของตัวเอง ซึ่งทุกคนก็พร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ที่โซนรับแขก “ลูกเอย ได้รถมาแล้วเหรอคะ?”
“ค่ะ เอยก็เลยแวะไปนั่งเล่นที่ห้างด้วย” ขืนบอกไปว่าอยู่ที่อู่ซ่อมรถชัยกิจตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้ มีหวังฉันโดนแม่และพี่ทรัพย์แหกอกแน่ เพราะพ่อไม่ค่อยได้เคร่งกับเรื่องส่วนตัวฉันสักเท่าไหร่นัก “เอยขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ”
วันนี้ฉันรู้สึกดีนะที่ได้ทำอะไรหลายอย่างๆ ได้สัมผัสเรื่องอาหารการกิน เอาจริงมันเป็นครั้งแรกที่ฉันกินไข่ต้มกับน้ำพริกปลาแล้วมันก็อร่อยมากด้วย แถมยังได้ทำงานบัญชีซึ่งแม้มันจะง่ายแต่ก็ยากพอควรเพราะฉันไม่มีความรู้เรื่องรถ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจฉัน ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงมองเพดานห้องนอน คำพูดของคุณหินยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หายไปไหนเลย... ฉันแค่ต้องการเป็นเพื่อนกับเขา แค่นั้นเองที่ต้องการแต่เขาก็ถ่อมตัวและมองฉันแบบนั้นซึ่งฉันรู้สึกไม่ดีถ้าใครจะมองฉันแบบไหน แต่เป็นเขาฉันก็อยากให้เขามองข้ามความเป็นคนรวยทิ้งไป
“ขอเป็นเพื่อนแค่นี้ ตอบตกลงมันยากนักหรือไง?”
- Writer
