คุณหินยกแก้วชาไปให้คุณลุงและมันก็ถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับแล้วจึงหยิบกระเป๋ามาสะพายข้างพลางยกมือไหว้คุณลุงที่รับไหว้แทบไม่ทัน “หนูต้องกลับแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับอาหารมื้อนี้ อร่อยมากเลยค่ะ”
“ไว้ว่างๆ ก็แวะมาได้นะหนูเจ้าเอย ที่อู่ซ่อมรถยินดีต้อนรับหนูเสมอถ้าหนูไม่รังเกียจ”
“หนูไม่เคยรังเกียจค่ะ” ตอบกลับทันควัน “อย่าคิดแบบนี้นะคะคุณลุง”
คุณหินเดินมาส่งฉันที่หน้าอู่ซึ่งตอนนี้ก็มืดลงตามกาลเวลา แต่รถที่วิ่งอยู่บนท้องถนนก็ยังคงวิ่งไม่คาดสาย ที่อู่ซ่อมรถอยู่ริมถนนก็จริงแต่ไม่ได้ติดถนนขนาดนั้นเพราะอู่อยู่ลึกเข้าไปอีกไง ฉันหันไปเผชิญหน้ากับคุณหินที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนขาดๆ อยู่ด้านหลัง
“ผมอยากคุยอะไรกับคุณสักหน่อย พอมีเวลาไหมครับ?” มึนงงไม่น้อยแต่ก็พยักหน้ารับและเดินตามคุณหินไปยังเก้าอี้ไม้ตัวยาวหน้าอู่ที่มีต้นมะม่วงและแสงไฟจากเสาต้นทางให้แสงสว่าง
“มีอะไรเหรอคะ” หันไปสบตากับเขาที่ถอนหายใจออก
