11
= One of his secrets =
“พี่เจ้าเอยมาแบบนี้ดีเลยนะครับ”
“ทำไมเหรอ?” ฉันถามเก่งขณะที่มองอาหารตรงหน้าซึ่งพี่หินทำเสร็จเรียบร้อยเตรียมทานกันในช่วงเวลากลางวัน
“ก็... มีคนแถวนี้หงอยหนักมากครับ” พอจะรู้ว่าใครก็เลยเบนสายตาไปมองคนข้างกายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตักข้าวให้ฉันและจัดเตรียมอาหารโดยไม่สนใจคำพูดของเก่งเลยสักนิด
“ยังไงเหรอเก่ง”
“หงอย เหงา เศร้า เพ้อ... คิดถึงเจ้าเอยจัง เมื่อไหร่จะได้เจอกันนะ อ๊าก!” ฝ่ามืออรหันต์ถูกตบไปยังศีรษะของเก่งจนหน้าคะมำ
“พูดเยอะนะ เดี๋ยวไม่ต้องกิน” พี่หินมองค้อนเก่งก่อนจะตักไข่พะโล้ผ่าซีกมาให้ฉัน “ทานเยอะๆ นะครับ”
“พี่หินขา!”
จากที่ส่งยิ้มให้พี่หินเป็นอันหุบยิ้มลงทันทีเมื่อสองสาวเจ้าประจำที่ต้องนำน้ำมาให้พี่หิน นั่งเบียดเสียดพี่หินจนกลายเป็นว่าพวกเธอเบียดฉันจนหลุดจากขอบเก้าอี้ ดีที่เก่งประคองหลังฉันไว้ซะก่อนด้วยท่อนแขนแกร่งแค่ข้างเดียว
“ยัยหน้าจืด มาทำไ
