07
= Because I miss you =
ตอนแรกคิดว่าเขาโกหกด้วยซ้ำนะ ไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่หน้าบ้านของฉันจริงๆ ซึ่งพอเห็นเขาแล้วรอยยิ้มของฉันก็ปิดเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเดินตรงไปหยุดตรงหน้าเขา “มาได้ยังไงคะเนี่ย ดึกแล้วนะคะ”
“ก็ถ้าผมไม่มา คงได้เห็นคุณกินบะหมี่ต้มแน่ๆ” ฝ่ามืออุ่นร้อนเอื้อมมือมาจับมือฉันไปกุมไว้ “ผมพาไปกินข้าว”
“งั้นเอยขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“โอเคครับ” ฉันวิ่งตรงเข้าไปในบ้านก่อนจะปะทะเข้ากับร่างสูงผอมที่ถือไฟฉายมาส่องที่ใบหน้าของฉัน
“คุณเจ้าเอย ผมตกใจหมดนึกว่าขโมยแล้วนี่ออกไปไหนมาครับ” ลุงพลถามแต่ฉันก็ได้แต่ยิ้มและวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีแดงมาสวมใส่กับกางเกงขาสั้นสีดำ หยิบมือถือและกระเป๋าเงินติดมือมาด้วย “คุณเจ้าเอยจะไปไหนครับเนี่ย ดึกแล้วนะครับ”
“ไปกับพี่หินค่ะ” พอฉันบอกลุงพลก็ทำหน้ามึนหนักเข้าไปอีก “เอยขอร้องนะคะ อย่าบอกใครว่าพี่หินมาหาเอยนะคะ”
“คะ ครับๆ”
เ
