“แค่มันออกมาจากใจ” เงยหน้าสบตากับเขาถึงได้เห็นถึงใบหน้าที่ปิดรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ “ผมแค่อยากพูดให้คุณฟัง ไม่ได้เหรอครับ?”
ฉันส่ายหน้าไปมาและไม่รู้ด้วยว่าตัวเองควรพูดอะไรออกไป สิ่งเดียวที่ทำให้ได้คือการเงียบ เงียบในแบบที่ว่าใจเต้นพอๆ กับใจของเขานั่นแหละ ซึ่งพอฉันเงียบพี่หินก็เอาแต่จ้องหน้าฉันแถมยังเลิกคิ้วขึ้นเพื่อให้ฉันพูดอะไรออกมาบ้าง
“จะจ้องเอยอีกนานไหมคะเนี่ย!” แม้น้ำเสียงจะออกแนวตวาดแต่มันก็เป็นแค่เสียงเท่านั้นละนะ เพราะความรู้สึกของฉันมันไม่ได้เป็นแบบที่เปล่งออกไปเลยสักนิด
“ก็ถ้าเจ้าเอยนั่งให้ผมมอง นานแค่ไหนผมก็มองได้ครับ”
“พี่หินอ่า” กระเง้ากระงอดใส่คนตัวสูงที่เอื้อมมือไปแตะยังกิ๊ฟของเขาที่ให้ฉันมา
“ผมดีใจนะที่คุณติดกิ๊ฟที่ผมให้ด้วย มันสวยมากเลยครับเวลาอยู่บนศีรษะคุณ”
“เอยติดกิ๊ฟที่พี่หินให้ตลอดเลยค่ะ เพราะว่าพี่หินเป็นคนให้เอยนี่นา”
ฉันส่งยิ้มให้กับพี่หิน ซึ่งฉันไม่รู้นะว่าตอน
