“...”
“ท่านคงจะเสียใจทั้งที่สอนผมมาตลอดว่าให้ยึดมั่นความดี เชื่อมั่นในตัวเองให้แข็งแกร่งเหมือนหิน เข้มแข็ง อดทน” พี่หินยกมือลูบใบหน้าตัวสองสามครั้งก่อนจะเสยผมขึ้นไป “หลายปีที่ผ่านมาผมทำตัวแย่ เป็นลูกที่เลวเกินกว่าที่ใครจะให้อภัยแต่เตี่ยก็บอกผมว่า ‘ไม่เป็นไรนะหิน ปรับตัวเองใหม่’ ไม่มีใครให้อภัยแต่เตี่ยให้อภัยผม”
“พี่หิน” น้ำตาของฉันไหลออกมาก่อนจะลุกไปยืนตรงหน้าเขา
“แค่คำว่าให้อภัยเท่านั้นครับ ทุกอย่างที่เคยทำมันพังทลายลงไป ผมเสียใจที่เคยทำตัวไม่ดีให้เตี่ยต้องเสียใจ ทำให้แม่ที่เสียไปแล้วต้องเป็นห่วง ผม... ฮึก”
พี่หินโถมตัวเข้ามากอดเอวของฉันและแนบใบหน้าลงบนหน้าท้อง แน่นอนว่าเสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดออกมาเรียกน้ำตาและความรู้สึกไม่ดีของฉันในตอนนี้ด้วย สองมือโอบกอดร่างแกร่งไว้แน่นก่อนจะตบลงที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ เพื่อให้พี่หินเลิกโทษตัวเองกับเรื่องราวที่ผ่านมา
“ร้องออกมาให้หมดนะคะ ร้องหมดแล้ว
