ล้อเล่นกับใจ
1517 Words
หลายวันต่อมา
20:45 น. โถงทางเดิน ใกล้โซนบาร์
เพล้ง! เพล้ง!
ขวดเหล้าชั้นดีกระทบพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ คือผลงานของเจ้านายหนุ่มที่กำลังเกรี้ยวกราด แพรวิภายืนตัวสั่นสะท้านอยู่ข้างๆชาวี มองผู้ชายที่เป็นตัวการทำให้คุณเขตแดนโมโหอย่างสมเพช แม้เขาคนนั้นจะกำลังไหว้วอนขอชีวิต แต่คนที่ยืนชิดลำตัวอยู่ ไม่มีท่าทีจะยอมให้เลย
“เดซี่ เข้าไปหยุดคุณแดนหน่อยสิ เดี๋ยวคนนั้นได้ตายจริงๆหรอก”
“หนะ หนูกลัวค่ะพี่วี”
ตัวตนในคืนนั้นของคุณเขตแดน ราวกับเป็นภาพในความฝัน หลังจากคืนนั้นหญิงสาวก็ไม่เคยเห็นคุณเขาอารมณ์ดีอีกเลย ใบหน้าหล่อเหลามักจะบึ้งตึง ไม่ก็มีคราบเลือดติดอยู่ แม้จะไม่ใช่เลือดของเจ้าตัว แต่มันก็ไม่ควรจะมีคราบเลือดติดใบหน้าแบบนั้นไหม มันทำให้เธอรู้สึกกลัว กลัวจนแทบไม่กล้าเฉียดกายเข้าไปใกล้เขาเลย
“มึงจะคืนหนี้กูได้หรือยัง”
แพรวิภาสะดุ้งเฮือก มองใบหน้าคนถามก่อนจะหลบสายตา ทั้งที่คนๆนั้นเป็นหนี้เหมือนกัน แต่ทำไมการทวงถามมันถึงได้ต่างกันนัก หรือว่าเพราะเขาเป็นผู้ชาย ส่วนเธอเป็นผู้หญิง คุณเขตแดนจึงใช้วิธีทวงหนี้ที่แตกต่าง
“ผม ผมขอทำงานที่นี่ใช้หนี้ได้ไหมครับ”
“กูเหมือนคนใจบุญ?”
“เปล่า เปล่าครับ แต่ แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะหาเงินจากที่ไหนมาคืน”
“มึงมีลูกสาวใช่ไหม ให้มันมาทำงานกับกู”
ชายวัยกลางคนทำหน้าไม่พอใจ ส่วนแพรวิภารู้สึกแปลกกับคำพูดนั้นของเจ้านายหนุ่ม เขาใช้วิธีนี้จัดการหนี้กับทุกคนเลยหรือเปล่า ให้หญิงสาวมาทำงานที่นี่เพื่อใช้หนี้แทน แล้วสิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาจะทำแบบเดียวกันกับผู้หญิงคนอื่นๆด้วยหรือเปล่า
“แต่ แต่เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบ”
“แล้วมันยังไง กูเป็นนักลงทุนไม่ใช่พ่อพระ น้ำหน้าอย่างมึงเหรอจะทำงานให้กูได้ ไปเอาลูกมึงมา ไม่อย่างนั้น มึง…(ตาย)”
คำพูดสุดท้ายไม่มีเสียง แต่คนที่เห็นรูปปากกระจับสวยขยับขึ้นลงต่างขนลุกขนพอง แพรวิภาก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ไม่ต่างจากวันแรกที่ถูกลากเข้ามาที่นี่โดยคนกลุ่มอื่น ชายคนนั้นกัดฟันแน่น ก่อนที่น้ำตาแห่งความสิ้นหวังจะไหลรินไม่ขาดสาย
“ครับ ผม ผมจะให้โรสมาทำงานที่นี่”
“โรสงั้นเหรอ… ชื่อเพราะดีนี่นา”
เขตแดนเผยรอยยิ้มประหลาด ดวงตาสีดำขวับฉายแววพึงพอใจ หัวใจของแพรวิภาที่ได้เห็นภาพรอยยิ้มนั้นบีบรัดเข้าหากันแน่น ดวงตาสีดำขวับเหลือบมองมาทางบาร์ ชะงักนิดๆเมื่อเห็นแพรวิภายืนรวมอยู่กับคนอื่นๆ รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปทันที เหลือไว้เพียงสีหน้าบึ้งตึงไม่ต่างจากเดิม
“ไม่มีงานการให้ทำหรือไง!” ตวาดลั่นจนพนักงานทุกคนที่ยืนดูเหตุการณ์สะดุ้งตกใจ
“ไปๆ แยกย้ายๆ”
ชาวีรีบไล่คนอื่นๆไปทำงาน ดันไหล่แพรวิภาให้หันไปทางอื่น แต่หญิงสาวกลับยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม ไม่มีความรู้สึกอยากกลับไปทำงาน จึงตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้น ด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันวุ่นอยู่ในหัว
หมับ!
“จะไปไหน!”
“ไปพักค่ะ แพรยังไม่ได้พัก”
คุณเขตแดนกับพี่ลิลลี่ คือคนที่แพรวิภาพูดแทนตัวเองด้วยชื่อจริง ส่วนคนอื่นๆรู้จักและเรียกเธอว่าเดซี่กันทั้งนั้น
“แต่นี่มันยังอยู่ในเวลางาน ลูกค้ายังเยอะอยู่”
ดวงตาคู่สวยมองเข้าไปด้านใน ซึ่งบริเวณบาร์นั้น คนมาใช้บริการเยอะมาก แต่หญิงสาวที่ทำงานอยู่ตรงนั้นมาตลอด จนกระทั่งเขาลากผู้ชายคนนั้นเข้ามาป่วน รู้ดีว่าลูกค้าพวกนั้นได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้ว แทบจะไม่เหลืองานอะไรให้ทำ นอกซะจากรอคิดเงินอย่างเดียว
“…ค่ะ”
ร่างบางตัดสินใจหมุนตัวกลับไปในทิศทางเดิม เพื่อบอกเจ้านายกลายๆว่าให้ปล่อยมือที่จับอยู่สักที เธอจะได้กลับเข้าไปทำงานตามคำสั่ง แต่เขตแดนไม่มีความคิดที่จะปล่อยมือ ออกแรงดึงรั้งผู้หญิงตัวเล็กกว่าเดินผ่านไปตามโถงทางเดิน ผู้คนต่างจ้องมองไปที่คนทั้งสองอย่างอยากรู้ ว่าหญิงสาวเผลอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก ถึงได้ถูกลากถูออกไปแบบนั้น
“แพรเจ็บค่ะ”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มลองบอกเผื่อเจ้านายจะนึกเห็นใจ ชายหนุ่มเหลือบตาลงมองข้อมือเล็กเพียงเล็กน้อย คลายมือที่จับออกคงเหลือไว้เพียงแรงที่ใช้ลาก เขาลากเธอต่อไปเรื่อยๆ เมื่อเดินมาถึงโซนที่มีไว้ให้พนักงานใช้พักผ่อน ก็ปล่อยมือออกจากข้อมือเรียวเล็ก
“เธอทำหน้าเหมือนไม่พอใจฉัน” ชายหนุ่มถามเสียงเบา
“ก็แพรโดนคุณลากมา แพรคงยิ้มได้อยู่หรอก”
“ฉันหมายถึงก่อนหน้านั้น”
ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ คนตัวเล็กกว่าถอยหลังอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้พนักงานคนอื่นๆเข้าใจผิด ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอหนี เอื้อมมือไปรวบสะโพกเล็กดึงเข้าชิดตัว โน้มใบหน้าบึ้งตึงลงต่ำ
“อย่านะคะคุณเขตแดน!” ร้องห้ามเสียงหลงพลางยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาไว้
“ทำไม?” เอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ
“คนอื่นๆมองอยู่”
“ถ้าฉันต้องการ ใครก็ห้ามฉันไม่ได้ เธอก็ด้วย!”
นั่นคือความจริงที่คนในนี้รู้ดี แต่คนที่ไม่รู้มีแค่เธอคนเดียว
ริมฝีปากหยักลึกทาบทับลงไป แม้ริมฝีปากที่ต้องการครอบครองจะถูกเจ้าตัวเม้มไว้ แต่ด้วยประสบการณ์ที่มีมากกว่า เพียงไม่นานลิ้นของเขาก็สามารถแทรกผ่านเข้าไปข้างในได้ สัมผัสรุนแรงในคราแรก ค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เมื่อคนถูกจูบไม่ปฎิเสธ แพรวิภายอมอยู่นิ่งๆ ให้ลิ้นร้ายของเจ้านายหนุ่ม กวาดชิมทุกอย่างของเธอจนกว่าพอใจ
พรึ่บ!
“พอใจแล้วใช่ไหมคะ?” ดันร่างสูงออกเมื่อคิดว่าเขาน่าจะพอใจแล้ว
“ไม่!”
ตอบเสียงขุ่นเพราะถูกขัดใจ โถมริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง เอื้อมมือไปคว้าท้ายทอยทุยสวยไว้ ดึงรั้งเส้นผมสีดำสนิทให้แหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจูบ หญิงสาวหลับตาลงอย่างยอมแพ้ แม้จะมีพนักงานหลายคนมองอยู่ แต่เธอจะทำอะไรได้ ในเมื่อเขาอยู่เหนือกว่าเธอ มีทั้งพละกำลัง และอำนาจที่มากล้น
“อืม … เพราะเธอทำตัวน่าหงุดหงิด!”
ถอยออกไปกระซิบข้างใบหูเล็ก ขบเม้มไปมาตามระดับของอารมณ์ หญิงสาวยกมือเกาะไหล่หนาไว้ ลำพังถูกจูบก็ดูดเรี่ยวแรงไปเยอะแล้ว เขายังทำแบบนี้กับจุดที่มันไวต่อความรู้สึกอีก ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ตั้งใจจะทำให้เธอโดนคนอื่นเขม่นหรือไง
“คุณเขตแดนชอบล้อเล่นกับใจคนอื่นเหรอคะ”
“หึ! หึ”
คำถามของเธอสร้างเสียงหัวเราะให้คนตัวโต ท่าทางและสีหน้าของเจ้านายหนุ่ม ทำให้แพรวิภาเกิดความใจกล้า ยกมือซ้ายที่ตกอยู่ข้างลำตัว ขึ้นหยิกสีข้างเจ้านายแรงๆ อีกข้างที่ยึดอยู่บนไหล่ จิกเล็บลงไปโดยใช้แรงเท่าๆกัน
“อึก! นี่เธอ! กล้าทำร้ายร่างกายฉันเหรอ!”
“ค่ะ”
“ใจกล้าดี มานี่เลย!”
ร่างสูงก้มตัวลงอย่างรวดเร็ว พาดคนตัวเล็กขึ้นบนบ่า ก้าวขาเดินออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว หญิงสาวพยายามดิ้นรนจะลงไปให้ได้ มือใหญ่จึงยกขึ้นฟาดลงไปบนบั้นท้ายกลมกลึง ไม่แรงมากพอให้คนโดนกระทำ รู้สึกแสบๆและคันยุบยิบ พอโดนมือเล็กบิดเนื้อด้านหลัง เขาก็ยกมือฟาดซ้ำลงไปอีกสองสามที
ป๊าบ! ป๊าบ!
“คุณแดน! แพรเจ็บ!”
“ถ้าหยิกกูอีก กูจะฟาดให้ตูดลายเลย!”
“แค่นี้ก็ลายไปหมดแล้วมั้งคะ!”
“ไม่รู้สิ ต้องดูก่อน!”
พรึ่บ!
“กรี๊ด! คนบ้า! ดึงกระโปรงแพรลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“พวกมึงจะมองทำเหี้ยอะไร หันหน้าไปเดี๋ยวนี้!”
“คุณนั่นแหละ เอากระโปรงฉันลงเดี๋ยวนี้!”
“แม่ง! ไม่เห็นลายเลย ยังขาวและเนียนอยู่เหมือนเดิม!”
“กรี๊ด! คนบ้า!”
“แสบแก้วหูว่ะ! เธอนี่มัน!”
กึ่ด!
ฟันซี่สวยกัดลงบนเนื้อขาขาวเนียนใกล้กับบั้นท้าย แรงกัดมากมายส่งผลให้หญิงสาวหาเส้นเสียงตัวเองไม่เจอ ร่างเล็กบนบ่าหยุดดิ้นโดยอัตโนมัติ น้ำตาเอ่อคลอรอบหน่วยจนมองไม่เห็นทาง ไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหน
- Writer
