บทที่ 1
1031 Words
"ฉันว่าแกใจเย็นก่อนดีกว่า เราไม่น่ามางานนี้เลยนะ" ดารินรีบลงจากรถเดินตามไปคว้าแขนเพื่อนรักไว้
"ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อเขากล้าเอาการ์ดมาเชิญฉันด้วยตัวเอง"
"แกก็รู้ว่าเขาไม่อยากจะเอาการ์ดมาเชิญแกเลย แต่คนที่อยากให้แกมางานนี้ก็คือนิสาต่างหาก"
"ในเมื่อมันอยากให้ฉันมา ฉันก็มาแล้วนี่ไง"
"แกต้องเข้มแข็งไว้นะอย่าไปร้องไห้ให้พวกมันเห็นเด็ดขาด" ในเมื่อดารินห้ามเพื่อนไม่ได้ ก็เลยต้องได้ตามใจไปก่อน
"ฉันคงไม่มีน้ำตาจะไหลอีกแล้วล่ะ" เพราะน้ำตามันไหลออกมาจนไม่มีจะให้ไหลแล้ว ผู้ชายคนที่เธอคบมาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว จนถึงเรียนมหาวิทยาลัย กลับเลือกแต่งงานกับเพื่อนรักอีกคน
หญิงสาวร่างระหงที่อยู่ในชุดราตรีสั้นสีดำ เธอสวยโดดเด่นมากในชุดนี้ แต่ชุดที่เธอใส่มันไม่เข้ากับงานที่ได้รับเชิญมาเลย
"บ๋อยขอเหล้าหน่อย" หญิงสาวยื่นมือไปคว้าเอาแก้วเหล้าในมือผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านไป
"เธอกินเหล้าไม่ได้นะ" เสียงเพื่อนกระซิบบอกเพราะรู้ดีว่าถ้าเหล้าเข้าปากแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น
"เดี๋ยวเธอก็รู้ว่าฉันจะกินได้ไหม" เหล้าแก้วที่อยู่ในมือได้ถูกยกขึ้นดื่มจนหมดภายในเวลาแค่อึดใจ
ผู้ชายคนที่เป็นเจ้าของแก้วเหล้านั้นได้แต่มองตาปริบๆ
"บริกรโรงแรมนี้แต่งตัวดีจังเลยว่ะ ฉันคิดอะไรออกแล้ว" หญิงสาวควักเอาเงินในกระเป๋าออกมา
"ฉันจ้างนาย" แบงค์ 20บาท ได้ถูกจับยัดใส่มือของผู้ชายหน้าตาดีที่กำลังยืนงงอยู่
"จ้างผมเหรอ" ชายหนุ่มมองเงินที่เขาเพิ่งจะรับมา
"ใช่! ตามมา" มือเรียวคว้าแขนคนตัวโตให้เดินตามเข้ามาในงานแต่งของแฟนเก่า
"จัดงานได้หรูดีนี่" หญิงสาวหันไปพูดกับเพื่อน ที่กำลังเดินตามหลังเข้ามา
"ก็นิสามันรวยแกก็รู้"
"ใช่ฉันมันจนไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้เลย" หญิงสาวได้แต่พูดตัดพ้อให้กับชีวิตของตัวเอง
"คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แกก็อย่าน้อยใจไปเลย"
เพื่อนของเธอมีแต่คนที่ฐานะดี ๆ แม้กระทั่งดาริน คนที่พามางานวันนี้ แต่ก็แค่ฐานะปานกลาง ซึ่งก็ต่างจากเธออีกนั่นแหละ จะเรียกว่าจน..ก็ยังไม่ใช่ต้องเรียกว่าจนมาก ที่ได้เข้าเรียนเพราะทุนการศึกษาทั้งนั้น
"จะหยุดทำไม! ตามมาสิ!" เธอหันไปตะคอกผู้ชายที่ลากเข้ามาด้วย เพราะเขาไม่เดินตาม
"คุณให้ผมแค่ 20 บาท คงพอค่าแรงแล้วมั้ง" เขารู้แล้วว่าเธอจะทำอะไรต่อ..เจ้าบ่าวคนนั้นคงเป็นแฟนเก่าที่แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
"ฉันเพิ่มให้อีกก็ได้ นายจะเอาเท่าไร แต่ขอให้จบงานก่อนแล้วกัน"
"ถ้าจบงานคุณชิ่งหนีจะทำยังไงล่ะ"
"ไม่หนีหรอก..ทำเป็นงกไปได้"
"ใครงกกันแน่ 20 บาทจะเอาอะไรมากมาย"
"ฉันให้เพิ่มอีก 3 เท่าเลย"
"3 เท่า?" ชายหนุ่มยกมือขึ้นมานับ 3 เท่าของ 20 บาทมันจะเท่าไหร่ "อืมม...ก็เยอะอยู่นะ"
"ทำไมมันกล้ามางานนี้" คนที่เห็นแฟนเก่าของเจ้าบ่าวเดินเข้ามาต่างก็ซุบซิบนินทากัน เพราะส่วนมากคนที่มางานนี้ก็มีแต่เพื่อนกันทั้งนั้น
"แกไม่รู้อะไรนิสามันวางแผนไว้เองแหละ ยังโง่เข้ามาติดกับดัก"
"จริงเหรอ ถ้างั้นวันนี้เราก็เห็นอีชบาแก้วหน้าแตกนะสิ"
"รอชมได้เลยฮ่าฮ่าา"
พองานเริ่มขึ้นพิธีกรก็ขึ้นกล่าวบนเวที "เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นมากกล่าวอะไรบนเวทีหน่อยครับ"
และมอนิเตอร์จอใหญ่ที่ทางโรงแรมจัดไว้ ก็มีรูปเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เตรียมกันไว้แล้ว
ในภาพนั้นเกือบทุกภาพ มีผู้หญิงอีกคนที่ยืนมองคนที่เป็นเจ้าบ่าวในงานวันนี้ แต่ไม่ใช่เจ้าสาว..
"ทำไมพวกมันทำแบบนี้วะ" คนที่โมโหก็คือดาริน เพราะผู้หญิงในจอมอนิเตอร์นั้นก็คือช่อชบา ที่ทุกคนเรียกว่าชบาแก้ว
"ก็อย่างที่ทุกคนเห็นภาพพร้อมกัน ผู้ชายคนนี้คือเจ้าบ่าวของฉัน แต่ผู้หญิงในภาพ..." นิสากล่าวอะไรอีกมากมายเพราะกว่าที่จะแย่งวัลลภเจ้าบ่าวซึ่งมีดีกรีเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยมาเป็นของตัวเองได้ ถึงกับตัดเพื่อน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายเหยียดหยามมากมาย จนกลายเป็นความแค้น และงานในวันนี้คือวันที่จะเอาคืน ถึงแม้ว่าตัวเองเป็นคนแย่งผู้ชายของเขามาก็ตาม
เสียงโห่ก็ดังขึ้นพร้อมด้วยสายตานับร้อยมองมาที่ช่อชบา
"เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ" ชายหนุ่มที่ถูกลากเข้ามาเอี่ยวด้วยถึงกับพูดออกมา
"ขอโทษนะคะ ฉันคงไม่มีความอาลัยอาวรณ์กับผู้ชายคนนั้นเหมือนในภาพหรอก พวกคุณดูผู้ชายคนนี้สิ หล่อเพอร์เฟคกว่าทุกอย่าง แถมยังเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ด้วย" เธอหันมาแนะนำผู้ชายที่ยืนควงแขนอยู่..กูพูดอะไรไปวะ หวังว่าคงไม่มีใครรู้จักเจ้าของโรงแรมนี้นะ..พอพูดออกไปแล้วถึงกับตำหนิตัวเอง
"เจ้าของโรงแรม?!" หลายคนพูดขึ้นพร้อมกัน และแน่นอนว่าทุกคนต้องมองไปที่ผู้ชายคนนั้นเป็นตาเดียว
"ใช่!! เขาคือแฟน..ไม่สิ..เขาคือสามีของฉันเอง"
"สามี?!!" ทุกคนต่างก็ตกใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่เธอบอกว่าเป็นสามี
เอาแล้วไง..จนได้..ชายหนุ่มได้แต่นึกขำอยู่ในใจแต่เขาก็ไม่ได้ขายหน้าเธอ เขายังยืนให้เธอควงอยู่แบบนั้น
?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- Writer
