พ่ายรัก

บทที่ 8

"ว้าวว" นิสาถึงกับตกตะลึง เมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง เพราะห้องนี้ถูกตกแต่งได้สวยงามกว่างานแต่งของเธอกับวัลลภสะอีก

"แกว่าค่าโรงแรมคืนนี้จะกี่แสนวะ" มยุรีกระซิบถามนิสา

"เรากลัวว่าหลักแสนจะไม่อยู่น่ะสิ..ห้องนี้แพงจะตาย" เพราะวันที่มาดูห้องจัดเลี้ยง ทีแรกนิสาว่าจะเลือกห้องนี้แต่สู้ไม่ไหว

"อาหารน่าอร่อยทั้งนั้นเลย" ส่วนพวกเพื่อน ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ต่างก็ตื่นตาตื่นใจกับการตกแต่งห้อง และอาหารที่ถูกทยอยยกออกมาเสิร์ฟแต่ละโต๊ะ

"ทานได้เลยไหมคะ" กลุ่มเพื่อน ๆ ที่ เก็บท้องไว้ว่าจะมาถล่มให้เต็มที่ ต่างก็เตรียมพร้อม

"ทานได้เลยค่ะ ส่วนอาหารของเราจะค่อย ๆ ทยอยออกมาเสิร์ฟนะคะ หรือใครต้องการอะไรเป็นพิเศษสั่งได้นะ" คนที่มาต้อนรับก็คือผู้จัดการของโรงแรมนี้โดยตรง

"ลาภปากจังเลย..อิจฉาชบาแก้วเนาะได้แฟนใหม่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมระดับ 5 ดาว" ตอนนี้ทุกคนเริ่มจะเชื่อแล้ว

"หาแบบนี้สักคนดีไหมเรา"

"จะหาที่ไหนล่ะ"

"ชบาแก้วมันยังหาได้เลยทั้ง ๆ ที่ เคยเป็นของ.....มาก่อน" พวกเพื่อน ๆ ต่างก็มองไปดูวัลลภที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

"นายเป็นอะไรวัลลภ"

"เปล่า"

"นายอย่าบอกนะว่ายังมีความรู้สึกดี ๆ กับมันอยู่"

"นิสาอย่ามาหาเรื่องเราดีกว่า" พอวัลลภพูดมาถึงตรงนี้ ก็ได้มีผู้หญิงที่หน้าตาคุ้นมากเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง และทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็มองไปที่ประตูนั้น

"ใช่ชบาแก้วไหมวะ"

"กูว่าใช่ว่ะ..พอแต่งตัวแบบนี้แล้วสวยมากเลย" ผู้ชายที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกันต่างก็กระซิบพูด

เพราะชุดที่ช่อชบาสวมใส่ในคืนนี้..มันเป็นชุดแบรนด์ดังที่ไม่มีจำหน่ายในประเทศไทย

"เอ๊ะนั่น..ของก๊อปหรือเปล่า" จากที่นิสากำลังหาเรื่องสามีอยู่ ก็หันไปพูดกับมยุรีเพื่อนรัก เพราะชุดนี้เธอหมายตา อยากจะเป็นเจ้าของมาก

"มันคือชุดที่แกอยากจะได้ไม่ใช่เหรอ"

"คอยดูนะฉันจะแจ้งลิขสิทธิ์ ให้จับมันติดคุกหัวโตไปเลย" ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็จะเอาด้วยกล ยังไงหนังหน้าอย่างมันก็ไม่มีปัญญาซื้อของจริงมาใส่อยู่แล้ว

"ไม่เอาน่านิสา..พอได้แล้ว"

"อะไรของนายวัลลภ!!" นิสาปลายสายตามาตวาดสามี ตอนนี้ไม่มีเวลาทะเลาะกับเขาหรอก เพราะคิดแต่อยากจะเล่นงานช่อชบาให้ได้

"อาจารย์คะเชิญทางนี้ค่ะ" พอเห็นว่าช่อชบาเดินเข้ามากับอาจารย์ นิสาก็ลุกขึ้นเชิญให้อาจารย์มาร่วมโต๊ะด้วย

"เราไปนั่งกับกลุ่มพวกนั้นกันดีไหมจ๊ะชบา"

"ไม่ดีกว่าค่ะอาจารย์" ช่อชบามองไปดูอีกโต๊ะเห็นดารินนั่งอยู่ ก็เลยขอตัวไปหาเพื่อน

"แกมานานหรือยัง"

"มายังไม่นาน งานคืนนี้จัดหรูกว่างานแต่ง ของพวกมันซะอีก แล้วแกจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย" เพราะดารินนั่งสังเกตการณ์มานานแล้ว

"ฉันยังไม่รู้ อย่างมากก็ขอล้างจานในโรงแรมนี้" ช่อชบาพูดติดตลก ล้างจานชาติไหนจะจ่ายค่าโรงแรมได้หมด ที่แน่ ๆ เขาคงไม่ให้เธอล้าง

"แกไปเอาชุดนี้จากไหนมาใส่" ดารินดูออก ว่ามันคือชุดแบรนด์เนม..ส่วนมากลูกคุณหนูหมายตาชุดนี้ไว้

"อาจารย์เอามาให้ยืม"

"อาจารย์เนี่ยนะ?" เงินเดือนอาจารย์คงไม่มีปัญญาซื้อชุดนี้แน่

"แกเห็นเขาไหม" ช่อชบาไม่ได้สนใจเรื่องชุดนี้เหมือนคนอื่นเลย ตอนนี้เธอสนใจแค่ว่าเขาจะมาไหม แต่คงไม่..ใครจะบ้ามาล่ะ

"แกถามหาใคร ถ้าแกถามหานายธนูล่ะก็ ฉันยังไม่เห็น"

"ทุกคนคะมองมาทางนี้หน่อย" มันคือเสียงของนิสา เธอลุกขึ้นพร้อมกับชูแก้วที่อยู่ในมือ "วันนี้เรามาดื่มให้กับเจ้าภาพงานนี้กันหน่อยค่ะ"

"จริงด้วย" เพื่อน ๆ ต่างก็ลุกขึ้น แล้วหันมาทางช่อชบา "ขอบใจนะช่อชบาคนสวย"

ตอนนี้จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หญิงสาวได้แต่ครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อดี ยังไงเธอก็ไม่มีเงินจ่ายอยู่แล้ว และเขาก็ไม่มางานนี้ด้วย

เวลาผ่านไปอาหารได้ถูกยกมาเสิร์ฟเป็นระยะ แถมในงานยังมีวงดนตรีขับกล่อมบรรเลง

สามชั่วโมงผ่านไป.. และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"ฟังทางนี้หน่อยนะคะใครที่เดินทางมาด้วยรถโดยสาร ทางโรงแรมจัดรถตู้เพื่อไปส่งตามจุด และถ้าใครจะกลับก่อนหรือกลับหลัง สามารถแจ้งที่พนักงานได้เลยนะคะ" มันคือเสียงของผู้จัดการโรงแรม เธออยู่ต้อนรับพวกนักศึกษาจนงานเลี้ยงใกล้จะเลิก

"แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดละคะ พี่เช็คบิลได้ที่เพื่อนของนิสาเลยนะ เธอชื่อช่อชบา" มันคือเวลาที่นิสารอมา..นั่นก็คือช่วงเช็คบิลนี่แหละ

"มีคนจ่ายให้แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าอาหารในคืนนี้นะคะ" ผู้จัดการโรงแรมหันไปพูดกับนิสา

และเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกเพื่อน ๆ ก็ดังขึ้น ทุกคนต่างก็สงสัยว่าใครเป็นคนจ่าย รวมทั้งนิสาและช่อชบายังสงสัยเลย เพราะไม่เห็นแม้เงาของคนที่ช่อชบาบอกว่าเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

"อะไรกัน..ใครจ่าย?" ดารินก็สงสัยไม่แพ้กัน

"ฉันไม่รู้ ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ฉัน" ช่อชบายิ่งกว่ายกภูเขาทั้งลูกออกจากอก สายตาหญิงสาวมองไปหยุดอยู่ที่วัลลภ

..เช้าวันต่อมา.. ที่มหาวิทยาลัย

"ขอบใจนะ ที่นายช่วย"

"อะไรของเธออีก! ตกใจหมดเลย" วัลลภรีบเก็บอาวุธลับตัวเองเข้าที่เพราะอยู่ดี ๆ ช่อชบาก็โผล่เข้ามาในห้องน้ำชาย

"ฉันแค่จะเข้ามาขอบใจที่นายจ่ายค่าโรงแรมเมื่อคืนนี้ให้ แต่ฉันไม่ได้ซึ้งในน้ำใจของนายหรอกนะ เพราะมันหน้าที่ของนายอยู่แล้วที่ต้องจ่าย" หญิงสาวรีบพูดเพื่อที่จะรีบออกไปจากที่นี่

"เดี๋ยวก่อนสิ" วัลลภรีบคว้าตัวของช่อชบาไว้เพราะเขารู้ดีว่าใครอยู่ในห้องน้ำ แต่ช่อชบาไม่รู้ว่ามีผู้ชายอีกคนหนึ่งทำธุระอยู่ในห้องนั้นด้วย

"นายจะทำอะไร..ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวตกใจที่เขาแตะตัวเธอ

"เรื่องที่เธอพูดไว้วันนั้นว่าอยากจะกลับมาหาฉัน"

"ปล่อยนะ"

"ฉันยังจำทุกคำพูดของเธอได้ดี ว่าเธอพร้อมที่จะให้อภัยฉัน ถ้าฉันกลับมาหาเธอ" และวัลลภก็สาธยายอะไรออกมาอีกหลายต่อหลายอย่าง

"ปล่อย!!" ช่อชบาไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย ตอนนี้เธอเริ่มหวาดกลัวตัวสั่นมือสั่น ได้แต่พยายามแกะมือเขาออก

พอวัลลภพูดออกมาจนพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยมือ

ช่อชบารีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปทันทีที่เป็นอิสระ

และก่อนที่วัลลภจะออกไปเขายังได้เดินไปล้างมือที่อ่างพร้อมกับเสียงผิวปากแบบคนอารมณ์ดี

หลายวันต่อมา..

"ทำไมธนูถึงหายไปเลย"

"ไม่รู้" ช่อชบาก็แอบสงสัยว่าทำไมเขาถึงหายไป แต่พอเขาหายไปเธอกลับคิดถึง และมองไปดูโต๊ะที่เขาเคยนั่งประจำ

"เธอว่าจริงไหมที่วัลลภเป็นคนจ่ายค่าโรงแรมนั้น ถ้าไม่ใช่วัลลภ..แต่เป็นธนูล่ะ"

"เธอจะพูดอะไรดาริน"

"ฉันคิดว่าถ้าธนูเป็นคนจ่าย แล้วที่เขาหายไป..คงเพราะไปทำงานใช้หนี้ค่าโรงแรมนั่นหรือเปล่า"

ช่อชบารีบหันกลับไปมองเก้าอี้ตัวที่ธนูเคยนั่ง หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี เธอได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย

?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่