02
1552 Words
"ไอ้กายวันนี้แล้วนะเว้ย"พาสบอกสกายเสียงเครียดๆ วันนี้เป็นวันที่เค้าต้องใช้หนี้ทั้งหมดของเลย์
"กูตายแน่ ชิบหายเอ้ย"สกายขยี้หัวแรงๆ
"กูโดนกระทืบเหมือนครั้งก่อนแน่"ครั้งที่แล้วเค้าก็โดนกระทืบโดยลูกน้องของเลย์แต่พี่สาวของเค้าไม่รู้และต้องโกหกว่านอนบ้านเพื่อนเพื่อรักษาตัวให้หายดีแล้วกลับบ้าน
"กูว่าบอกพี่มึงเหอะ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเอง"พาสบอกเสียงรีบร้อนและมองไปรอบฟเพราะกลัวจะโดนลอบกัดแบบครั้งที่แล้ว
"ไม่!กูไม่ให้พี่กูมายุ่งหรอก ถึงกูตายก็ยอม"สกายพูดเสียงแน่วแน่และไม่มีวันให้พี่สาวของเค้าเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเพราะมันเป็นปัญหาของเค้าที่ก่อขึ้นเอง
"เห้ยไอ้เชี่ย! ไอ้กายวิ่ง!"พาสหันไปเห็นลูกน้องของเลย์สายสอบคนเดินมาที่คณะ
"เชี้ยเอ้ย วิ่งไอ้พาส!"สกายหันไปมองก็พูดและออกตัววิ่งชนคนอื่นเค้าไปทั่ว
"เห้ย ตามไป!"ลูกน้องของเลย์ตะโกนลั่นและวิ่งตามสกายและพาสไปทางหลังมหาลัย ผู้คนที่เดินไปมาหยุดอยู่กับที่และมองด้วยความตกใจราวกับว่ามันเหมือนกับหนังที่คนเป็นสิบวิ่งตามคนแค่สองคน
"หยุด! บอกให้หยุด!"ลูกน้องของเลย์วิ่งตามแล้วตะโกนไล่หลังสกายและพาส
"หยุดก็โดนตีนดิ"พาสพูดแล้ววิ่งต่อไปไม่หยุดถึงจะเหนื่อยแค่ไหนพวกเค้าก็ไม่มีวันหยุดวิ่ง
"โดดเลยไอ้พาส เร็วๆ!"สกายบอกเสียงรีบร้อนและรีบกระโดดข้ามกำแพงของมหาลัยออกไปข้างนอก
"ไง!" !!!!
"เหนื่อยไหมพวกมึง"สกายและพาสเบิงตากว้างด้วยความตกใจเพราะคนที่ยืนดักพวกเค้าอยู่คือ เลย์!!
"จะให้กูกระทืบมึงตรงนี้หรือไปที่สนามกู!?"เลย์ถามเสียงเรียบแววตาดุดันจนน่ากลัว สกายและพาสกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก
"ผมขอเวลาอีกนิดได้ไหมครับ"สกายพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"หึ!......กูให้เวลามึง1ปีแล้ว!"เลย์หัวเราะในลำคอและเดินมากระชากคอเสื้อสกายอย่างแรง
"ผะผมยังไม่มีเงิน"สกายจับมือเลย์ให้ปล่อยเค้าลงเพราะมันแน่นจนหายใจไม่ออก
"นะพี่พวกผมขอเวลาหน่อย"พาสพูดหน้าอ้อนวอน
"กูให้โอกาสมึงครั้งเดียวก็มากพอแล้ว!"เลย์พูดเสียงเกรี้ยวกราดและเปลี่ยนมาบีบคอสกายแทนและมองสายตาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆแล้วคิดกับว่ามันคือเรื่องสนุก
"เอาตัวพวกมันไป!"เลย์ผลักสกายล้มลงและหันไปสั่งลูกน้อง
"พี่ผมก็เวลาหน่อย"สกายสบัดให้หลุดและคุกเข่าขอร้อง
"กูไม่มีเวลาให้มึงแล้ว"เลย์พูดอย่างเลือดเย็นและแสยะยิ้มร้ายให้
"ไอ้พาสมึงกลับไป กูไปเอง"สกายหันไปบอกพาสที่โดนจับเหมือนกัน เพราะพาสไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักนิด
"ไม่! กูจะไปกับมึง"พาสบอก มันจะเป็นยังไงเค้าก็จะตามสกายไป
"มึงอย่าลืม ถ้ามึงตายใครจะเลี้ยงแม่กับน้องมึง"สกายหันไปบอกพาส เค้ารู้ว่าพาสภาระเยอะและต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัว พาสก้มหน้าคุ่นคิดอีกใจนึงก็อยากช่วยสกายแต่อีกใจก็ไม่อยากทิ้งครอบครัว
"กูขอโทษนะเว้ย"พาสบอกสกาย สกายพยักหน้าเข้าใจ ลูกน้องของเลย์ปล่อยพาสและเอาตัวสกายไปขึ้นรถ พาสยืนมองอย่างเจ็บใจ
สนามแข่งรถ Lay Car
ตุบ! ลูกน้องของเลย์ผลักสกายให้ไปตรงหน้าของเลย์ เลย์ก้มมองนิ่งๆในแววตามีทั้งความสมเพชและดุดัน
"พี่ผมจอเวลาอีกหน่อยนะ"สกายไปเกาะขาเลย์และเงยหน้าขอร้องอ้อนวอนความเห็นใจ
"คนอย่างกูไม่เคยเห็นใจใครและให้โอกาสซ้ำสอง!"เลย์พูดเสียงเรียบดุดันและสบัดให้สกายหลุดจากขาอย่างแรง
"มึงพร้อมรึยัง"เลย์เดินไปนั่งบนซ้นเท้าตรงหน้าสกายและถามแววตาไร้ความรู้สึก สกายเงียบและก้มหน้าลง
พลั่ก! ตุบ!
"อุก!"เลย์เตะเข้าที่หน้าท้องของสกายและต่อยเข้าที่ใบหน้า
ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! เลย์ปล่อยหมัดอัดกระแทกใบหน้าสกายเต็มแรง สกานนอนนิ่งๆให้เลย์ทั้งเตะต่อยตัวเค้าอย่างเต็มแรงไม่ป้องกันตัว จนเลือดเต็มตัวเต็มหน้าไปหมด
"แค่กๆ อุก!"สกายสำลักเลือดออกมาและโดนเตะที่หน้าท้องจนตัวงออีกครั้ง สกายนอนลงอย่างหมดแรงและอ่อนล้าเค้าหายใจติดขัดและเจ็บจุกทั้งข้างนอกข้างในไปหมด
"แค่กๆ พี่ผมขะขอเวลาหน่อยนะ ผมไหว้ละ"สกายลำสักเลือดอีกครั้งและยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือไหว้เลย์
"หึ!"เลย์มองสภาพสกายอย่างสมเพช
"พี่มึงอยู่ไหน!?"เลย์ก้มลงไปกระชากคอเสื้อสกายและถาม สกายเงียบไม่ตอบเพราะไม่อยากให้พี่สาวของเค้ามาเดือดร้อน
"ไม่บอกใช่ไหม!"
ผลั๊วะ! ตุบ!
"อุก!"เลย์ต่อยที่หน้าและเตะที่ท้องย้ำตรงที่ช้ำอีก
"อย่าให้กูต้องทำร้ายพี่มึง!"เลย์กระชากหัวสกายและพูกเสียงเย็น
"ปล่อยพี่ผมไปเถอะ อย่ายุ่งกับพี่ผม"สกายยกมือไหว้
"มึงทำตัวมึงเอง พี่ของมึงต้องเป็นของกู!"เลย์พูดอย่างเย้ยหยันและแสยะยิ้มร้าย
"พี่ผมขอ"สกายเกาะขาเลย์แน่น น้ำตาไหลออกมาผสมกับเลือดที่ไหลออกมาตามใบหน้า เพราะเค้ารู้ว่าเลย์หมายถึงอะไรและเค้าต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต
"พวกมึงไปจับตัวพี่มันมา!"เลย์สั่งลูกน้องและเตะสกายให้ออกไปห่างๆแล้วก้มมองอย่างสมเพชและคิดว่ามันต้องสนุกกว่านี้
"ถ้ามึงยังไม่อยากได้ตาย ก็รอให้พี่สาวมึงมาคุยกับกู"เลย์ที่เดินไปนั่งที่โซฟาไขว้ห้างเรียบร้อยแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ
"อึก แค่กๆ"สกายร้องไห้และนอนลงอย่างหมดสภาพ ความรู้สึกผิดมันเต็มไปหมด
"นี่! พวกนายเป็นใครมาจับฉันทำไม!"สกายสดุ้งและพยายามลืมตามองแต่มันไม่มีแรงเลยจริงๆเลย์ได้ยินเสียงน้ำหวานโวยวายเสียงดัง เลย์นั่งที่แสยะยิ้มอย่างไม่รู้สึกอะไรเลยกับที่ทำแบบนี้ เค้าคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกมากกว่าสงสาร
"เข้าไป!"ลูกน้องของเลย์ผลักน้ำหวานเข้ามาจนเธอล้มไปกองอยู่กับพื้น น้ำหวานเม้มปากด้วยความเจ็บที่สะโพกเพราะแรงกระแทก น้ำหวานหันไปมองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาเบิงตากว้างด้วยความตกใจเพราะคนที่เธอเจอคือคนที่เคยเจอเมื่อตอนเข้าค่ายเทอมที่แล้วและเธอก็รู้เรื่องของเค้าพอสมควร
"นายจับฉันมาทำไม!"น้ำหวานลุกขึ้นถามเสียงแข็ง
"ไม่คิดมองน้องชายตัวเองบ้างหรอ"เลย์พูดเสียงเรียบและมองไปตรงมุมมืดที่มีสกายนอนอยู่ น้ำหวานมองตามที่เลย์มอง ก็ตกใจอ้าปากค้างและวิ่งไปหาสกาย
"กาย อึก ทำไมกายแบบนี้อะ อื่อ~"น้ำหวานช้อนตัวสกายมานอนตักและถามทั้งน้ำตา เพราะสภาพของสกายไม่ต่างจากโดนซ้อมมาเลย
"อีกอื่อ~ กายตื่นมาคุยกับพี่ก่อน"น้ำหวานตบหน้าเรียกสติสกายเบาๆและยิ่งร้องไห้ออกมาเพราะสกายไม่ตอบสนองเธอสักนิด
"นายทำน้องฉันทำไม!"น้ำหวานหันไปถามเสียงดัง เธอโมโหและโกรธจัดที่มาทำน้องเธอปางตายขนาดนี้ น้ำหวานวางสกายลงเบาๆและเดินไปตรงหน้าเลย์
"สมควรที่มันจะได้รับ"เลย์พูดเสียงเรียบไร้ความรู้สึกผิดแล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากิน
เคร้ง! น้ำหวานปัดแก้วเหล้าในมือเลย์ทิ้งอย่างแรงจนมันกระเด็นตกแตก
"หน้าด้าน ทำคนอื่นแล้วยังไม่สำนึกผิดอีก!"น้ำหวานพูดเสียงแข็งและมองเลย์ด้วยความดุดันและโมโห เลย์เริ่มมีน้ำโห แววตาจากเรียบนิ่งได้แปรเปลี่ยนเป็นดุดัน
"ทำไมต้องสำนึกผิด"เลย์พูดเสียงที่รู้สึกว่ามันคือเรื่องสนุกแล้วเงยหน้ามองน้ำหวานแววตาดุดันและมีความโมโห
"สารเลว! ทำคนอื่นไม่มีทางสู้ เลว!"น้ำหวานตะคอกด่าเลย์เสียงดัง น้ำหวานโกรธจนตัวสั่นหน้าแดงและกำมัดแน่น
"หึ! ปากดี!"เลย์ลุกขึ้นยืนพูดเสียงเย็น
"แล้วจะทำไม!"น้ำหวานตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิด ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
"คนเลวๆอย่างนาย! ควรได้รับคำชมแบบนี้หนิ!"น้ำหวานมองเลย์ไม่วางตาและพูดเสียงเย้ยหยัน เลย์มองน้ำหวานอย่างโมโหแค้าไม่ชอบให้ใครมาตะคอกด่าและเสียงดังใส่
"หึ! ปากดีอย่างนี้คงอยากจะโดน!?"
- Writer
