04
1487 Words
"เธอต้องใช้หนี้ทั้งหมดภายในวันนี้เท่านั้น"
"นายจะบ้าหรอ ใครมันจะหาทัน!"น้ำหวานหันไปแหวใส่เลย์ เงินสิบล้านนะไม่ใช่สิบบาทที่จะหาในเวลาหนึ่งวัน!
"แต่ฉันให้เวลาน้องเธอมามากพอแล้ว"เลย์พูดเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา น้ำหวานใช้ความคิดอย่างหนักเพราะเธอไม่รู้จะไปเอาเงินเยอะแยะมากมายขนาดนั้นมาจากไหน
"ฉันขอเวลาอีก1ปี"
"ไม่ได้"
"และนายจะเอายังไง!"น้ำหวานเริ่มหงุดหงิดกับความเรื่องมากของเลย์
"เดินมานี่สิ"น้ำหวานขมวดคิ้วและมองเลย์อย่างเกลียดชังไม่คิดอย่างจะเข้าใกล้ แต่เธอต้องยอมเพราะเค้าอาจจะให้เวลาเธอก็ได้
"นั่งลงบนตักฉัน"เลย์พูดเสียงเจ้าเล่ห์และมองน้ำหวาน
"ไม่! มีอะไรก็พูด!"
"จะนั่งไม่นั่ง ไม่งั้นน้องเธอตาย!"เลย์พูดอย่างเหนือกว่าน้ำหวาน น้ำหวานมองเลย์อย่างไม่พอใจในใจอย่าจะเอาขวดเหล้าฟาดหัวจริงๆ! น้ำหวานนั่งพาดขาไปที่ตักของเลย์
"นั่งคร่อม"น้ำหวานจิ๊ปากอย่างไม่พอใจและมองเลย์อย่างดุดัน แต่เลย์ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิดและยังแสยะยิ้มร้ายให้น้ำหวาน
"มีอะไรก็พูด!"น้ำหวานนั่งคร่อมเลย์แล้วก็ถามโดยไม่มองหน้าเลย์ เลย์เอามือจับหลังน้ำหวานไว้กันตก
"อย่างใช้หนี้ไวๆไหม"เลย์เลิกคิ้วถามและมีแผนร้ายอยู่ในหัว
"อยากสิถามอะไรบ้าๆ!"
"ขายตัวให้ฉันสิ"
"!!!!"
"แค่เธอนอนอ้าขาให้ฉันเอาเล่น เธอก็ได้แล้วคืนละแสน!"เลย์พูดอย่างว่ามันคือเรื่องสนุก
เพลี๊ยะ! น้ำหวานตบหน้าเลย์เต็มแรงอย่างโมโหเธอไม่ได้คิดต่ำๆแบบนั้นหรอก! เลย์หันกลับมาและยิ้มมุมปากแล้วบีบเอวน้ำหวานแรงๆ
"เก็บคำพูดหมาๆไปใช้กับอีตัวเถอะ!"น้ำหวานพูดอย่างเหลืออดและพยายามจะลุกขึ้นขากตักแต่เลย์ล็อกเอวเธอเอาไว้แน่น
"ปล่อยฉัน! ไอ้เลว!"
"คิดจะตบแล้วหนีหรอ!?"เลย์พูดเสียงเย็นและมองน้ำหวานสายตาฉายแววโมโหออกมาชัดเจน
"ตบคืนหรอ!? ไม่ต้องตบหรอกเอาปืนมายิงเลยก็ได้!"น้ำหวานท้าทายอย่างไม่กลัวตายเพราะเธอไม่ยอมขายศักดิ์ศรีตัวเองหรอก
"เธอท้าฉันเองนะ!"เลย์พูดจบแสยะยิ้มร้ายออกมาแล้วหยิบปืนหลังโซฟาออกมา น้ำหวานมองอย่างไม่กลัว
"เอาสิ รอไรอะ!"น้ำหวานพูดจบก็หลับตาหลง เลย์เอาปืนไปจ่อที่หัวน้ำหวาน น้ำหวานสดุ้งเมื่อปลายกระบอกปืนเย็นๆจ่ออยู่ที่ขมับของเธอ
"หึ!"
"อื้ออ"น้ำหวานสดุ้งเมื่อเลย์กระแทกจูบเธอและปล่อยปืนลง น้ำหวานลืมตาและผลักไหล่เลย์ออก
"อะ อื้ออ"น้ำหวานเผยอปากขึ้นเมื่อเลย์บีบหน้าอกเธอแรงๆ เลย์เอาลิ้นเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นน้ำหวานอย่างสนุก
จุ๊บบ~ จ๊วบบ~ เลย์กดจูบและดูดแรงๆแล้วปล่อยปากให้น้ำหวานเป็นอิสระ
"ไอ้เลว! นายต้องการอะไรหนักหนา!"น้ำหวานถามอย่างเหลืออดและเช็ดน้ำลายที่ย้อยออกมาตามมุมปาก
"ก็อย่างที่บอก"
"ไม่ขาย!"
"หึ! วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปเพราะยังไงเธอต้องกลับมาที่นี้อยู่ดี"เลย์พูดอย่างมีเล่ใน เค้าคิดว่าไงยังเธอต้องขายให้เค้าอยู่ดี อยู่ที่ว่าเธอจะยอมดีๆหรือจะมีคนเจ็บตัว!
"ปล่อยสิ!"น้ำหวานกระแทกเสียงพูด เลย์ปล่อยน้ำหวานออกจากตัก
"เดี๋ยวไปส่ง"น้ำหวานเหมือนโดนตบหัวเเล้วลูบหลังเพราะอยู่ดีๆจะมาหวังดีกับเธอทั้งๆที่เกือบจะฆ่าเธอ
"ไม่ต้อง!"
"ดูสภาพตัวเองเหอะ ออกไปอยากโดนลูกน้องฉันเอาเล่นก็ตามใจ"น้ำหวานก้มมองเสื้อตัวเองที่ใส่แค่เสื้อแขนยาวสีขาวเสื้อในไม่ได้ใส่เพราะถูกกระชากขาด
"ก็เดินไปสิ!"น้ำหวานต้องจำใจไปกับเลย์เพราะไม่อยากโดนอย่างว่า เลย์ยิ้มมุมปากและหยิบกุญแจรถ
"พวกมึงหลับตา!"เลย์บอกเสียงเกรี้ยวกราดเมื่อเดินออกมาจากห้อง
"ยืนบื้อทำบ้าไร เดินมาดิ!"น้ำหวานจิ๊ปากและเดินกระแทกเท้าตามเลย์ไป
"เธอคอยดูสิไปถึงหอพักเธอเมื่อไรมีเรื่องสนุกแน่"เลย์ก้มมาพูดข้างหูน้ำหวาน น้ำหวานเอียงหูหลบและขมวดคิ้วมองเลย์และไม่เข้าใจกับสิ่งที่เลย์พูด
"ยืนโง่ไรอีกอะ เปิดประตูรถดิ"
"ไอ้เวร!"น้ำหวานด่าเสียงเบาอย่างเจ็บใจและกระชากเปิดประตูรถแรงๆแล้วเข้าไปนั่ง
ปัง! น้ำหวานปิดประตูรถแรงๆ
"เห้ย ถ้ามันพังขึ้นมาทั้งชีวิตเธอก็ใช้ไม่หมด!"เลย์บอกอย่าโมโหที่มาทำรถลูกรักของเค้า น้ำหวานหัวเราะในลำคอที่ยั่วโมโหเค้าได้ น้ำหวานหันไปมองอย่างยียวนกวนประสาท เลย์ปรายตามองนิดหน่อยก็ออกตัวรถไปหอพักน้ำหวาน
"พี่โซ่!"น้ำหวานเบิงตากว้างและตกใจที่โซ่มาอยู่หน้าหอพักของเธอ
"นี่นาย รู้อยู่แล้วใช่มั้ย!"น้ำหวานนึกถึงคำพูดของเลย์ก่อนมาที่นี้ เลย์หันมาแสยะยิ้ม
"ลงไปสิ"เลย์พูดเสียงเรียบแต่แววตากับฉายแววสนุกออกมา
"นาย!"น้ำหวานตะคอกเสียงดังและมองโซ่ที่นั่งรออยู่หน้าหอพัก น้ำหวานกำมือแน่นถ้าเธอลงไปสภาพแบบนี้เธอกับโซ่ได้ทะเลาะกันแน่
"กลัวหรอ?"น้ำหวานตวัดสายตาไม่พอใจมองเลย์ ทำไมเค้าต้องแกล้งเธอขนาดนี้ด้วย!
"ไอ้บ้า นายจะไปไหน!"เลย์เดินลงจากรถและอ้อมมาทางคนนั่ง น้ำหวานเหงื่อแตกตามกรอบหน้าและกำมือแน่น
"ลงมา"เลย์เปิดประตูของน้ำหวานแล้วสั่งเสียงเรียบ
"ไม่!"ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ลง
"ลงมา!"เลย์กระชากแขนน้ำหวานให้ออกมาจากรถ น้ำหวานสู้เเรงไม่ไว้เลยต้องออกมาจากรถ น้ำหวานเอามือปิดหน้าและปล่อยผมปกปิดใบหน้า
"หึ!"เลย์มองอย่างนึกตลกและมองไปที่โซ่ น้ำหวานมองดูเหมือนเลย์จะเผลอก็ผลักออกเต็มแรงและวิ่งไปทางหลังหอพักที่สามารถขึ้นได้อีกทาง เลย์กระเด็นถอยสองสามก้าวและจับน้ำหวานไว้ไม่ทัน
"ครั้งนี้รอดไปได้ ครั้งหน้าเธอไม่รอดแน่น้ำหวาน"เลย์พูดเสียงเรียบและเดินขึ้นรถมองดูว่าน้ำหวานจะยังไง
น้ำหวานวิ่งขึ้นมาบนห้องและรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจัดผมให้เรียบร้อยแล้วแกล้งเดินลงไปข้างล่าง
"อ้าวพี่โซ่มาเมื่อไรคะ"น้ำหวานเมื่อเห็นข้างหลังโซ่ก็วิ่งไปเกาะแขนและทำตัวให้เป็นปกติ
"หวานอยู่บนห้องหรอ"โซ่ถามอย่างไม่เชื่อเพราะตอนเค้ามายังไม่มีใครมาเปิดห้องให้เลย
"ค่ะ ทำไมหรอคะ"น้ำหวานถามโซ่และแอบลุ้นนิดๆ
"ตอนพี่ขึ้นไปห้องมันยังไม่เปิดเลย"
"อ่อ สงสัยหวานหลับมั้งค่ะ เลยไม่ได้ยิน"
"แล้วพี่โทรหาหวาน......"
"ใช่ค่ะ หวานลืมบอกพี่โซ่ว่าหวานทำโทรศัพท์หายตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ"น้ำหวานพูดแทรกขึ้นมาก่อนโซ่จะพูดจบ
"เอ้าหรอครับ"
"ใช่ค่ะ เนี้ยหวานจะไปซื้อใหม่"น้ำหวานตอบยิ้มๆและทำตัวไม่ให้มีพิรุธ
"อ่อ.....งั้นเดี๋ยวพี่พาไปซื้อนะ"โซ่หายข้อข้องใจก็กลับมายิ้มเหมือนเดิมและไม่สงสัยในตัวของน้ำหวานอีก ตอนแรกเข้าได้ยินเสียงแบบนั้นก็รีบออกจากคอนโดขับมาหอพักของน้ำหวานทันที
"ค่ะ"น้ำหวานตอบและจับมือโซ่เดินไปขึ้นรถ
"หึ! แสดงเก่งดีหนิ"เลย์นั่งมองอยู่ในรถก็พูดออกมาอย่างเย้ยหยันและเริ่มคิดแผนร้ายมากขึ้น
ครืดดดด ครืดดดด
"ม๊า"
"ครับ ม๊า"
(เลย์ มาหาม๊าที่บ้านหน่อยสิ)
"ไปทำไมครับ"
(ม๊ามีเรื่องจะคุยด้วย)
"ตอนนี้หรอครับ"
(ใช่จ่ะ ม๊ารออยู่)
"ก็ได้ครับ"
เลย์วางสายพรางถอนหายใจออกมาแล้วขับรถไปบ้านของเค้า เลย์ไม่ค่อยได้กลับบ้านนอกจากจะมีธุระเท่านั้นถึงจะมาส่วนมากเค้าจะอยู่ที่สนามหรือไม่ก็คอนโด
- Writer
